ESİNTİ

Prenses ve Kavalye

Sarı saçlarım benden bağımsız uçuyorlardı. Vücudum benden habersiz titriyordu ama bana hissettirmiyordu. Ayaklarım beni nereye götüreceklerini bilmiyorlardı. Sadece yürüyorlardı. Sahi her gün böyle geçeli kaç ay olmuştu? 1,2 ? Ya da kaç yıl olmuştu? Ama bana sadece her zaman ayrı yapıyormuşum gibi geliyordu. Bu doğru değildi ama beynim yapa yapa artık böyle algılıyordu. Bu hayatı ben seçmemiştim. Kaderin oyunuydu bu. Belki yaşasalardı böyle bir hayatım olmayacaktı. Yalandan , ve güvenden. Bu iki şey birbirleriyle çok uyumluydular. Birbirleriyle dans ediyorlardı sanki , bir çift kavalye ve prenses gibi . Kavalye karanlıktı , yalancıydı. Prenses ise saftı , güveniyordu. Ama ikisi de birbirlerine uyup dans ediyorlardı. Sanki hiç bitmeyecek gibi. Herkes onlara hayrandı. Prenses sonunda bu dansın biteceğini biliyordu. Ama kavalyesine ,  güveniyordu. Hayat sadece yalandan ibaretti. İnsanların aklı artık saçma  şeylerdeydi. Ama onlar da böyle olmayı seçmemişlerdi. Tesadüftü... Sadece tesadüf hepsi saçmaydı ama aynı dünyadaydılar. Bir düzen içinde mutlu olacaklarını sanıyorlardı. Gerçek olan şuydu ki: yanılıyorlardı.Peki bir gün güzel kokan toprağın yanında olacaklarını biliyorlarmıydı? Belki de biliyorlardı. Belkide bu dünyaya bir kere gelecekleri için mutlu olmaya çalışıyorlardı. Kim bilebilirdi ki? Ayakta durmak çok zordu. Cem Adrian'ın bir şarkısı vardıya. Yalnız da ayağa kalkabilirim. Bu üç kelime çok zordu. Boğazımda o üç kelime beni boğuyordu. Tam boğulup ölecekken  beni bırakıp gidiyordu. Hayat ayakta durmamızı istiyordu. Bazı insanlara hayret ediyordum. Çok güçlülerdi. Ama ağlıyorlardı. Şöyle bir söz vardı 'güçlü olan insan ağlar'  keşke bende olsaydım , ağlayabilseydim. Ama artık göz pınarlarım kurumuştu. Yeşil gözlerim artık ağlıyamıyordu. Yorulmuştu... Çünkü ağlasalarda geri gelmiyeceğini biliyorlardı.
Merhaba arkadaşlar ben 11 yaşındayım ilk bölüm nasıl düşüncelerini bildirin'