Behind that Ice

Chapter 8

_Neil's POV_

"Ang takaw mo talaga Planeta!"

Huli na nang marealize ko ang sinabi ko.

Napatigil siya sa pagkain at matiim akong tinitigan.

I saw realization hits her face, but it quickly fades back to her cold and emotionless one.

"Long time no see Neil." Malamig niyang sabi.

She really changed.

Nagpatuloy siya sa pagkain.

Binalot kami ng katahimikan.

Hanggang sa hindi ko na kinaya...

"What happened to you? You've changed. A lot!"

"That's none of your business." Flat niyang sagot habang nililigpit ang pinagkainan niya at hindi man lang tumitingin sa akin.

I felt slightly hurt by that.

We used to be close back then. Akala ko babalik kami sa dati kapag nakilala na niya ako. But what happened earlier proved me wrong.

--
_Venus' POV_

Siya pala si Neil. Hindi ko kaagad iyon naisip nung sinabi niya saakin ang pangalan niya.

"What happened to you? You've changed. A lot!" Sabi niya sa akin.

I know I've changed. And, I don't know if I could tell him why. We used to be really close before, but I can't trust him now. After 8 years, he'll be back? Wow. As in Wow. He didn't even say goodbye to me when he left. I just found it out because my Mom told me.

"That's none of your business." Walang emosyon kong sabi, ni hindi ko siya nilingon at nagliligpit ako pinagkainan ko.

Nang matapos ako sa pagliligpit ay pumunta ako sa kwarto ko at duon nagmukmok.

I was again, crying. While reminiscing those times.

Flashback

Naghihintay ako sa may plaza. May playground dito. Araw araw kami nagkikita at naglalaro ni Pako dito.

Nagpadulas ako nang mga tatlong beses at patuloy na naghintay.

Lumulubog na ang araw. Unti unti na rin nawawala ang mga batang naglalaro dito sa plaza.

Pero wala parin siya.

Napagdesisyunan ko nang umuwi.
Malungkot akong pumasok sa bahay.

"Venus. Tawagin mo na ang kuya mo. Dinner's ready." Utos sa akin ni mama nang makita niya ako.

Nandun na rin si papa sa dining at naghihintay.

Kaya umakyat ako sa taas at tinawag na si kuya.

-
Habang kumakain nagtanong si Dad.

"Sa'n ka galing kanina, ba't gabi ka na umuwi?" Walang emosyon ang pagkakatanong niya niyan.

"Sa plaza po." Sagot ko.

Nagkatinginan sila Mama at Papa.

"Hinintay mo ba siya do'n?" Tanong ni Mama, halata ang pagaalala bakit naman kaya mag aalala si Mama?

Tumango lang ako bilang tugon sa tanong niya.

"Ahmm... Venus, I want to tell you something..." umpisa ni Mom. Hindi ko alam pero, kinabahan ako.

"...Neil left for Japan."

Hindi ko na napigilan, napaiyak na ako.
Napaka cry-baby ko talaga.

"He didn't even say goodbye!" I exclaimed and started running away from the dining and into the garden.

Flashback ends

I didn't see it coming.

Naghintay ako sa kanya pero hindi siya dumating.

Naghintay ako na magparamdam siya kahit tawag o anuman pero wala ring dumating.

Kaya ngayon hindi ko na alam kung mapagkakatiwalaan ko ulit siya.

After those 8 fucking years he'll show up like that? Knowing that, dad trusts him so much that he let him stay in my unit.

Ring Ring Ring

Naputol ang pagiisip ko dahil sa pagtunog ng cellphone ko.

I press the accept button. Hindi ako nagsalita hinintay ko munang magsalita kung sino man ang tumawag.

"Venus, are you bored?" Si dad lang pala.

"Why are you asking?"

"I've got a mission for you."

Crap! Not again!

--
A/N: Here's the update.
Salamat sa mga nagbabasa!

Vote, Comment, and Share.

Be a fan.
Kamsahamnida yeorobun!