Avondrood

XI

In het donkerste van de nacht sloop hij over het grindpad. De maan gloeide als een zachte, lieflijke bal boven hem, het verlichtte het pad goed genoeg dat hij alles kon zien. Sowieso met zijn versterkte zicht zag hij bijna alles.

Hij voelde de kleine kiezels in zijn voetbed prikken, terwijl hij door het bos heen sloop. Het deed pijn, maar hij probeerde de pijn te negeren. Hij had wel iets anders aan zijn hoofd, dan pijnlijke kiezels. Dat was de minste zorg die hij had.

Gisteren... Gisteren had Duke alles vernietigd. Alles. En daar zou hij voor boeten. Rowan was blij dat zijn transformatietijd drie dagen was, in plaats van een. Hoeveel hij de pijn haatte bij elke verandering, het was de perfecte manier om wraak te nemen!

Naarmate hij doorliep, zag hij steeds minder bomen. Het bos werd minder dicht en hij zag zelfs al de eerste huizen van de buitenste ring. Niet veel later stond hij in het dorp. Zijn hart bonsde luid in zijn borst. Hij was kwaad, woedend, maar hij was ook wel een beetje nerveus. Hij liet zich niet graag zien, maar dit was de enige manier. Duke moest weten wat hij hem had aangedaan. Hij zou alles wat hij liefhad van hem wegscheuren. Alles waar hij voor had gewerkt en alles wat hem dierbaar was, zou hij, Rowan, bij hem weghalen, zoals hij had gedaan met Lera.

Geruisloos bewoog hij zich door het dorp, als een schaduw in de nacht. Hij liep tussen de huizen door, naar zijn eindbestemming. Hij wist precies waar iedereen woonde. Hij wist precies welke familie achter welke deur zich schuilhield. Hij kende de geheimen van het dorp. Hij wist waar hij niet heen moest en waar hij wel veilig kon lopen.

Aan het eind van het dorp woonde de familie Bullock, zijn doelwit voor vanavond. Hij hield hier eigenlijk niet van, maar Duke had hem geen andere keus gegeven. Met zelfvertrouwen bewoog hij zich voort, door het dorp, naar de deur van de familie Bullock.

Het plan stond al vast. Terwijl hij door de koele nacht naar het huisje liep, ging hij het plan nog eens bij langs, om zeker te weten dat alles goed zou gaan. Als alles ging zoals gepland, was het binnen een paar minuten over. Dat had de familie Bullock wel verdient. Zij hoefden niet te lijden voor wat Duke had gedaan, dat verdienden ze niet.

Rowan was nerveus. Nooit eerder had hij zich laten zien en al helemaal geen dorpelingen aangevallen. Toch moest hij dit doen. Hij sloot zijn ogen even, raapte zijn moed bij elkaar en begon aan het plan.