Bırakılan Çocuk

Bırakılan ama bırakamayan

Merhaba ben geldim.. 

Size neler anlattım ne anlattım hatırlamıyorum. Ben bile unuttum. Beni bıraktılar ben bırakıldım. Yazması kolay yaşaması zordur. Zordu yarım bırakılmak çok zor. Tamirini kendin yapıyorsun bir kere. Onarım işleri zordur.İstediğin gibi yaramazlık yapmazsın. Sana sıkı giyin üşüteceksin diyecek biri yoktur. Önüne bak düşeceksin diyen de. Kendin dikkat edersin düşmemek için. Hasta olsan da umurunda olacak yoktur. Seni önemseyecek biri yoktur. 

Evet  ben yarım bırakıldım ama güçlü biriydim kendime güzel bahaneler buldum. Bahane bulmada üstüme yoktur. Kendime güzel yalanlar uydurdum.Güçlü olduğuma kendimi inandırdım inandırmak zorunda kaldım. Çünkü yanımda kimse yoktu dedim ya ben yalnızdım tektim. İnsan tek olunca yardım bekleyemez kendi olur merhemi. Merhem olamadım ama yara bandı oldum ben. Üstünü kapattım her şeyin. Kolay değildi tabi hiçbir zaman kimseye kolay olmaz benim içinde zordu. Yalanlar uydurdum ve inandım güçlüyüm dedim. Sen dedim gerçekten yapabileceğin her şeyi yaptın.Sonra yavaş yavaş uyuştu uyuşturdum ben düşünmemeye çalış derler ya ben ondan yaptım işte hep aklımı meşgul ettim. Kalbim acırken beynime gülmesi için mutlu olması için komut verdim. Arada dinlemediği oldu yaraların kanadığı zamanlar oldu ama yaralar kanar. Bazen iyileşmek için kanaması gerekir. Sonra yaralar iyileşti gibi bir şey oldu. Hani jilet izleri olur ya iyileşir ama izi kalır artık acı vermez ama orada olduğunu bilirsin görürsün. Öyle olduğunu biliyordum.

Sonra ben tamam iyileştim dedi. Artık hissetmiyorum düşündüğümde kalbim artık o kadar acımıyor. Ağzımda kötü bir tat bırakıp moralimi bozuyor ama olsun artık kalbim acımıyor. Ben mutluyum dedim kendi kendime buna inandırdım daha doğrusu kendimi dedim ya yalanlar uydururum. 

Sonra biri geldi ve dedi ki aynı yaralardan bende de var. Merhem olurum ben sana. İnanmadım ilk sende yaralar açarsın dedim. Dedi ki ben yaraları sarmaya geldim sende yara açmam. Ben dedim ya yalanlara inanıyorum diye onun gerçek sandığım yalanına inandım. Sonra daha yaralara merhem sürmeden gitti benim yaralarım ona ağır geldi çok ağır taşıyamadı. Ben nasıl oldum biliyo musun. Hani jilet attığın yere dokunduğun an acır ya hatta dokunmasan bile sızlar hissettirir kendini tazeyken. Ben o jiletlerin üstünden bir kere daha geçmiş gibi hissettim. Daha derine saplamışım gibi en derininden deşmişim gibi. Çok canım yandı hissettim vücuda atılan jiletle ruha atılan bir değildir. Hangisi daha ağırdır diye sorsan bilmem ama ben ruhunu jiletleyenlerdenim. Bu defa tamamen yıkıldım sandım. Yaralarımdan onda da vardı ben ben sandım ki o beni anlar gerçekten merhem olur sandım nerden bilebilirim ki inanmamam gerektiğini. Bilemedim ve güvendim oysa kendime söz vermiştim ben kimseye güvenmeyeceğim diye kimse yaralarımı açmayacağım diye.

Hayata küsmedim ben yeme içmeden de kesilmedim sadece 4-5 gün durduk yere ağlama isteği geldi gözlerim doldu zaten o zaman da kendimi tuttum. Zordu ağlamak istememek çünkü ilk yaş dökülürse ikinci gelir sonradan ardından hıçkırıklar. Zordu ama dedim ya ben yalan uydururum ve ona inanırım. Dedim ki kendime yaralar hep olacak kanıyacak onlar iyileşecek sen tekrar kanatacaksın artık buna alışmalısın ve ders almalısın. Senin yaralarını kimseye açmaya lüksün yok çünkü uyduracak yalanın kalmadı bu son bitti o yaralar iyileşecek ama sen yenilerini açmayacaksın kanatmayacaksın olanları. Yaşamak zorundasın yaraların da iyileşmek zorunda.

Ben buna inandım. Ben buyum bırakılan ama bırakamayan. Artık bırakmayı öğrenmem gerek. Bırakmayı öğrenene kadar bırakılmak yok çünkü yalanlarım bitti.