Bugün kiz arkadasini en çok geldiği cafeye gidicektik. Yani o bizi görsun diye. Cafeye gittik . "ah orda" "hani nerde göstersene dedim. Hemen kizi gösterdi. Ve ve o an cidden ölüm ölüm bile az gelirdi. Kalbime bir bıçak beynime bir kurşun yemistim. Allah kahretsin nasil olabilirdi . nasill????
Gözümden istemsizce bir damla yaş boşandı. Hemen sellere boğula boğula çantamı alıp koşmaya başladım. Arkamdam nefes nefes nereye doye bağırıyordu aynı anda koşuyordu beni yakalamamaliydi. Ben hayatimda sadece 2 kere ağladım birincisi annem bizi bıraktığında ikincisi ise işte şimdi ben küçükken manyagin tkiydim zaten. Her türlü yaramazligi yapardim. Kac kere kolum bacağım kirildi kac kere dikiş atıldı. Ama ben oyle bile aglamadim. Babam bana hep güçlü olmayi öğretti. Babam annem bizi biraktiktan sonra mafoldu tabii bizde . ama hem kendi hemde bizi güçlü olarak yetiştirdi. Aslında bir tuccardi benim babam ardindan bu acıların üstüne mafya oldu. Siz simdi diyorsunuz eee bu Kizin annesi vardi. Hayir benim annem falan yok. Annem. Bizi 7 yaşındayken birakti ben 16 yaşıma geldiğimde ise geri dönmüştü. Kendini affettirmeye çalıştı babam da zor da olsa kabul etti ben ilk çok karşıydim ama mecburdum. O yuzden annem değil diyorum. Peki ben neden ağlıyorum?
