Ambiguous #JustWriteIt

CHAPTER 7 "Demolished"

Nagising ako dahil sa liwanag na tumatama sa aking mga mata. May kakaibang amoy at wala na ang malansa at masangsang na amoy ng dugo na bumabalot dati sa aking katawan.

May ilang minuto ako nakatulala at napagtanto ko na nasa isang kwarto ako at ang kakaibang amoy na naamoy ko ay galing sa mga gamot at gasa sa leeg ko. Hindi ako nagkakamali, nasa ospital ako.

Pero paano? At sino ang nagdala sa akin dito.

Habang nag iisip ako ay hindi ko namalayan ang isang babae na nakatayo sa tabi ng aking hinihigaan na kama. Tinanong niya ako ng may halong pag aalala. Tinitigan ko siya hanggang sa makita ko ng maigi ang kanyang mukha. Kasama niya ang isang doctor at tatlong nurse at agad naman ay tiningnan at chineck up ako.

"Mrs. Martinez?"

Saochin Martinez POV

Sa wakas nagising na si Xhea. Limang araw na siyang walang malay matapos ang insidente sa bahay nila. Nakakaawa ang sinapit ng batang ito. Dali-dali akong tumawag ng doctor at nurse para sabihin na gising na so Xhea.

"Xhea, kamusta pakiramdam mo? Nakikita mo ba ako? May masakit ba sayo? Wag ka mahiyang sabihin sakib hija."

"Mrs. Martinez?"

Mabuti naman at nakilala pa niya ako. Sa tuwing tinitingnan ko siya ngayon, hindi maalis sa akin ang maawa sa kanya. Lalo na nang nagumpisa na siya magtanong tungkol sa pamilya niya.

"Nasaan po sina Mama at Papa, pati na din po ang aking kapatid na si Xena? Bakit ako lang po ang nandirito"

Napayuko ako at sinabi sa kanya na wala na ang kanyang mga magulang at kapatid. Pinatay sila at maswerte padin si Xhea dahil nabuhay siya sa pagkakasaksak sa kanyang leeg.

Nakakaawa si Xhea ngayon dahil bukod sa mag isa na lang siya ngayon ay hindi pa niya nakita sa huling sandali ang kanyang mga mahal sa buhay.

Alam ko na nasasaktan siya dahil nakatingin lamang siya sa kisame ng kwarto at halata mo sa kanya na malalim ang kanyang iniisip.

Nag aalala ako sa kanya dahil hindi siya umiiyak. Napakabata pa niya para maging ganun katatag. Pero alam kong hirap na hirap siyang tanggapin ang pangyayaring ito sa buhay niya.

END OF POV

Hanggang ngayon hindi pa din ako makapaniwala sa nangyari sa buhay ko. Bakit ganun? Bakit nawala sa akin ang pamilya ko? Ang tanging naaalala ko na lamang noon ay ang sakit sa dibdib ko, ang ingay na dahil sa pagtatalo ni Mama at ni Papa. Pati na rin ang iyak ni Xena. Ang nakababata kong kapatid.

Bukod doon ay wala na akong maalala. Tanging madilim na paligid lamang ang pumapasok sa aking mga isipan at ang aking nakikita sa tuwing ako ay pipikit.

Nawala na din ang mga boses na naririnig ko noon. Hindi ko nakita ang mga huling labi ng aking mga mahal sa buhay. Halos isang buwan din akong nagstay sa hospital.

Sa bahay na ako ni Mrs. Martinez tutuloy pagkalabas ko dito sa ospital. Doon na din ako magpapasko, magbabagong taon at lahat ng mga importanteng okasyon sa buhay ko. Dahil aampunin na nila ako at magiging Martinez na ako.

Iiwan ko na ang masasamang alaala at mga pangyayari sa bahay namin. Kailangan kong maging matatag at mabuhay para sa sarili ko. I can survive this life.

Makalipas ang ilang buwan ay nakagraduate na ako ng elementary. Hanggang ngayon ay palaisipan pa din sa marami kung nasaan na ba ang gumawa sa amin ng pamilya ko ng ganung bagay.

Base sa imbestigasyon ng mga lokal na makapangyarihan sa batas ay wala naman nagtataka sa buhay ng pamilya namin dahil wala naman nakakaaway sina Mama at Papa.

"Bakit kailangan pa idamay ang mga bata?" saad ng mga tao. Ang iba naman ay masama ang mga tumatakbo sa isipan.

Hindi ko na sila pinansin pa. At pinagpatuloy ko ang buhay ko, kasama ang aking bagong Mommy at Daddy.

I am glad that they accepted me to be their child. Sa tuwing tinitingnan ko silang magkasama, i feel the contentment. I am their only one. Mommy always care about me.

She never fail to make me smile every single minute. I am happy to be Xhea Mae Duazon-Martinez.

Each time passes by, I learn how to fix myself and smile.

I used to be an enigma, mysterious by all means. But suddenly a guy, a new neighbor, a stranger.. He offer a friendship.

The guy is a stranger who gave his gaze to me. A stranger who took the chance to talk to me.

This is the start. May nararamdaman akong ibang pakiramdam. I feel better to be with him.

That stranger named Zander Max Fruae became a friend. That friend became a close friend. That close friend became my Best friend.

I learned a lot of things from him. And this is the start of the new beginning. Madaming pagbabago ang hindi ko inakalang magagawa ko.

Unti-unti kong natutunan kung paano ang ngumiti at sumaya kasama ang aking bagong pamilya. At kasabay nito ang pagpasok sa buhay ko ng isang lalake. At si Zander yun.

This is the new Xhea. And when the time passes by,

Little by little, every moments in my new life put an effort to have a storm. A storm that will erase everything.

Isang bagyo na dadaan sayo. Maingay, magulo at napakalas ng hatid nito sayo.

Si Mom at Dad ang tumayong bagyo na pilit pumapasok sa magulo kong mundo.

They put an effort on it. I really appreciate it. I learn how to open up. To giggle and soon to Laughed.

And now, thanks to the storm who came in to my life and erase the the bad things in my world.

And Zander, a guy who came next to me. A best friens who became a sun that gives me strenght to wake up and a heat to live again.

And now , I realized that the Anger in my heart, the Seed that turns to a sprout. A sprout watered by tears and saddness. A sprout that grows bigger and bigger and soon stood up as a big tree in my heart, is now DEMOLISHED.

To be continued..

A/N:

Let's get ready for Romance :)
Abangan niyo ang story ni Xhea at Zander.

Please vote and comment.
Support please.
Thank you so much :)