Liefde op z'n Marokkaans

Introductie

Liefde op z'n Marokkaans...

Introductie

Sakeena

Ik trek mijn kleren goed en bekijk mezelf in de spiegel. Ik denk dat ik mij zowel vertonen kan. Giechelend kijk ik naar mijn gezicht dat zich rood kleurt. Snel trek ik mijn witte sandaaltjes aan, pak mijn tas en loop naar beneden. Iedereen zit aan het ontbijt tafel. Adnan, Ismael, Amel, Bachir, Chahid en Salma. Oeps! Sorry, sorry. Dit is erg onbeleefd van me. Ik zal ze even voorstellen.

Adnan

Adnan is mijn broer. Studeert HBO en is van plan ooit iets te worden in dit leven. Wat precies, is zelfs hem niet duidelijk. Hij is eenentwintig jaar oud, een echte stuk en hartstikke lief. Hij is super rustig en kalm, maar als hij kwaad wordt, kun je beter een stapje achteruit zetten. Dames, twijfel er vooral niet aan om contact met hem op te zoeken, nu hij nog vrijgezel is!

Ismael

Hij is mijn oudste broer. Studeert niks en is werkloos. Hij beweert nog steeds zijn uitzichtloze leven een mooi punt te geven. Wanneer dat puntje wordt neergezet, weet ik ook niet. Hij is vijfentwintig jaar oud, maar heeft de hersenen van een twaalfjarige. Oké genoeg negatieve dingen over hem. Nu wat positiefs. He is tall, dark and handsome. Dat is toch wel leuk, of niet?

Amel

Amel is mijn zus. Studente Nederlands Recht. Tweeëntwintig jaar oud, gemanierd en charmant. Amel is het Beauty and Brains typetje. Erg intelligent en mooi. Niet echt speels, maar ik kan er mee leven. Ze is enorm serieus en independent. Aan mannen heeft ze geen behoefte. Volgens haar zijn het allemaal hongerige hersenloze varkens. De man die indruk op haar kan maken, moet wel heel speciaal zijn.

Bachir

Hij is mijn oudste neef. Studeert niks en is werkloos. Hij beweert nog steeds een vrouw uit Marokko te halen en daar gelukkig mee te leven. Dit is zogenaamd uit wraak, omdat Amel en ik hem hebben afgewezen. Tja, ik wil toch wel wat meer dan een knappe kop. Als er wat hersenen in zaten had ik er misschien anders over gedacht. Bachir is vijfentwintig jaar en is de beste vriend van Ismael. Had je wat anders verwacht?

Chahid

Chahid studeert journalistiek en is drieëntwintig. Hij is zeer aantrekkelijk, maar ook arrogant. Hij laat duidelijk zien dat hij niet geïnteresseerd is. Hard, maar eerlijk. Hij kan het goed hebben met Adnan en trekt daarom veel met hem op. Chahid heeft zijn hele leven al uitgestippeld, maar of hij af en toe een gum nodig heeft, is nog maar de vraag.

Salma

Tja, Salma. Salma is het mooiste wat ik in mijn leven heb gehad. Salma is mijn moeder. Een krachtige vrouw. Ze is altijd sterk in de moeilijke tijden en blijft altijd met beide benen stevig op de grond staan. Ondanks dat ze veel heeft meegemaakt kan ze nog lachen. Ik denk dat ik in haar plaats in elkaar was gestort en het leven had opgegeven. Mijn moeder is mijn grote voorbeeld. Ze is mijn trots, mijn eer, mijn alles.

By the way. Ik moet mezelf niet vergeten. Mijn naam is Sakeena. Ik studeer journalistiek. Ik ben negentien en word binnenkort twintig jaar. Ik ben spontaan, lief en arrogant. Ik kan vaak de heks uithangen, maar ik ben soms ook hartstikke aardig. Al moet ik het zelf zeggen. Ik ben een gevoelige persoon, dus kwets me alsjeblieft niet. Mijn hart kan niet nog een barst aan.

-

''Ga je nog zitten?'' Ik kijk op en zie Bachir al een stukje opschuiven. Ik ga dus echt niet naast hem zitten. Freak! ''Nee, bedankt. Ik moet naar college.'' Ik loop naar mijn moeder en druk een kus op haar wang. ''Tot vanmiddag mam.'' zeg ik en loop naar buiten. Het is heerlijk weer. De zon schijnt, de lucht is helder blauw en er hangt een vrolijke sfeer in de lucht. Neuriënd wandel ik naar de bushalte en ga op het bankje zitten. Terwijl ik van de zon geniet is Chahid naast me gaan zitten. ''Oh, ga je niet met Adnan?'', vraag ik als ik merk dat hij niks zegt. ''Nee, hij gaat wat later'' Er valt weer een irritante stilte die ik niet kan verdragen. ''Lekker weertje, vind je niet?'' Hij kijkt me verwaand aan en haalt diep adem.

''Sakeena, schijnt de zon?'' vraagt hij. Ik haal mijn wenkbrauwen op en knik met een niet-begrijpende blik. ''Is de lucht helderblauw en hangt er een vrolijke sfeer in de lucht?'' Ik knik rustig, maar begrijp nog steeds niet waarom hij me dit vraagt. ''Als je dat weet, waarom stel je mij die vraag dan?'' zegt hij en draait zich om. Ik voel me kwaad worden. Ik heb er geen zin in dat deze klootzak mijn dag gaat verpesten.

Als de bus komt stap ik snel in en zoek een rustig plekje op. Chahid gaat op een afstand zitten en staart uit het raam. Ik ken Chahid al een aantal jaren, maar we hebben het nooit echt goed met elkaar gehad. Hij is vaak bij ons thuis, sinds hij zo een goede vriend van Adnan is. Ik kan hem soms echt schieten. Hij kan nooit een keertje aardig tegen me doen.

Zou hij nog boos zijn om wat er twee jaar geleden is gebeurd? Dan overdrijft hij wel heel erg. Het was gewoon een miezerig grapje. Twee vriendinnen van me hadden hem verteld dat ik hem leuk vond en ik deed gewoon met het grapje mee. Toen hij er achter kwam dat het allemaal een leugen was, noemde hij ons gedrag goedkoop en heeft hij me een maand genegeerd. Sindsdien doet hij zo arrogant en verwaand tegen me. Ach ja, hij doet maar. Het zou toch nooit wat kunnen worden tussen ons twee! We verschillen te veel.