Liefde op z'n Marokkaans

015

Hoofdstuk 15

Perspectief Chahid

Terwijl de tranen uit mijn ooghoeken ontsnappen, druk ik een kus op het voorhoofd van Salma. ''Bedankt, tante. Bedankt voor uw begrip.'', fluister ik. ''Hiervoor hoef je mij niet te bedanken, mijn zoon. Dit is jouw huis niet. Dit is jou thuis. Mijn kinderen zijn jouw vrienden niet. Het zijn je broers en zussen. Ik ben je tante niet, lieverd. Ik ben jouw moeder.'', zegt Salma zachtjes. '

Ik sla mijn armen om haar heen en leg mijn gezicht in haar hals. Ze aait me over mijn hoofd. Ik wil haar niet meer los laten. Het lange verlangen naar een moeder is verdwenen. Ik heb haar gevonden. Hoeveel jaren, hoeveel maanden, hoeveel weken en hoeveel dagen, hoeveel uren, hoeveel minuten en hoeveel seconden heb ik naar dit gevoel gesnakt? Hoelang heb ik gezocht naar deze aandacht? Hoelang heb ik Allah (swt) gesmeekt om deze liefde? Bij elke ademhaling voelde ik de wond in mijn hart zich uitbreiden. Met elke stap die ik in dat huis zette, voelde ik weer een tegenslag aankomen. Elke keer dezelfde angst voor mijn vader. Elke dag weer een slapeloze nacht. Geen moeder die een kus op mijn voorhoofd kon drukken. Geen moeder die mij in slaap kon wiegen. Geen moeder die me haar liefde kon geven. Die tijd is nu voorbij. Ik heb nu mijn moeder gevonden. Mijn steun. Dit is mijn familie. Rustig laat ik Salma los en draai me om.

''Moeder, ik beloof dat ik zoveel mogelijk geld op tafel zal leggen. Ik wil niet in de weg zitten.'' ''Hoe kun je dat zeggen, Chahid? Als jij mijn zoon bent, zit je nooit in de weg. Ik wil alleen dat je, je school afmaakt en voor jezelf kunt zorgen. Ik hoef je geld niet, zoon.'' Ik knik rustig en ga op de bank zitten. ''Ik ga zo wel met een busje van een vriend mijn meubels ophalen.'' zeg ik zachtjes. Met veel lawaai komt Sakeena binnen lopen. Mijn hart vergeet een slag te slaan en mijn adem stokt. Schoon, beeldschoon. Bijna onweerstaanbaar. ''Sakeena, groet je broer.'', hoor ik Salma zeggen. Ik kijk Sakeena met een grijns aan en haal mijn wenkbrauwen een paar keer op. Met tegen zin komt ze naar me toe lopen en steekt haar hand verwaand uit.

''Ik ben geen vreemde, Keena. Ik ben je broer'', zeg ik en trek haar naar me toe. Ik druk vol vreugde vier kussen op haar wangen. Het liefst wil ik haar lippen aanraken, maar voor mijn nieuwe moeder beheers ik me. Door deze gedachte herinner ik me weer dat het niks tussen mij en Sakeena kan worden. Deze familie die mij volledig heeft geaccepteerd zullen mij een bedrieger vinden. ''Chahid, voor een broer houdt je me wel erg lang vast.'', zegt ze en bijt dreigend op haar lip. Snel laat ik haar los en staar naar de t.v. ''Keena, ruim je boven alvast je spullen op en breng je die naar de kamer van Amel? Dan helpt Chahid je zo wel met het bed.''

Hmm ik begrijp het! Ik krijg haar kamer. Oh goody, de grootste kamer uit het huis. ''Hoezo? Wat is er mis als mijn bed in mijn kamer blijft staan?'', vraagt Sakeena verbaast. Ik heb het gevoel dat dit grappig wordt. ''Je slaapt voortaan bij Amel in de kamer. Chahid krijgt jouw kamer.'' Ik zie haar schrikken en ze wijst mij kwaad aan. ''Wat? Komt hij in dit huis wonen? Ik vind het al erg genoeg om zijn gezicht elke dag te moeten zien, maar nu blijft hij 24/7 om me heen huppelen!'' Met haar handen in de lucht geheven, loopt ze naar boven. Ik schiet in de lach en leg mijn hand voor mijn ogen.

''Wat een schoonheid.'', fluister ik zachtjes. ''Zei je wat mijn zoon.'' Ik schud mijn hoofd en voel me opgelucht als de jongens binnen komen. Ze gaan tegenover me zitten en praten luid door elkaar heen. 'Jongens, ik ga even naar de buurvrouw met Amel. We komen straks terug.'', zegt Salma en verlaat de woonkamer. Als we de voordeur horen dicht knallen, beginnen de jongens over het onderwerp waar ik het niet over wil hebben. ''Chahid, wat ga je nu doen? Ik bedoel je bent hier altijd welkom en zo en als je niet genoeg geld hebt, kun je het altijd zeggen.'', zegt Ismael. ''Ik verdien nu wel redelijk en binnenkort kan ik hogerop komen in ons bedrijf. Als ik goed blijf presteren dan komt het goed. Tja, en ik ben al een stageplek aan het zoeken, want mijn laatste studiejaar is bijna voorbij.'', zeg ik en trek een intelligente kop. We horen Sakeena de trap af lopen en houden ons koest. Ze loopt naar binnen met een mok in haar handen. Sakeena schenkt ons een niet-geïnteresseerde blik en schudt haar hoofd.

''Waarom zijn jullie in één keer stil? Ik weet heus wel waar jullie het over hadden, hoor. Die gore verhaaltjes van jullie kan ik wel aan. Stelletje seksgefrustreerde!'', zegt ze en gaat verwaand op de grond zitten. We zeggen geen woord. Er heerst een doodse stilte, alleen af en toe horen we iemand zuchten. Opeens dringt er een rotte, misselijkmakende, afschuwelijke, onweerstaanbare, illegale lucht mijn neus binnen. Gadverdamme!

Dit kunnen alleen Bachir of Ismael zijn geweest. Ze beginnen meteen te lachen en kijken elkaar verwijtend aan. Als Sakeena en Adnan het ook ruiken, trekken ze een vies gezicht. ''Don't mind Ismael. Hij heeft last van darmcomplicaties.'', zegt Bachir en valt lachend achteruit. Iedereen begint te lachen en zelfs ik kan mijn lach niet inhouden. Sakeena staat op en schudt misselijk haar hoofd. ''Charmant, hoor.'', zegt ze en loopt weg. Als ze geheel verdwenen is, grijp ik naar mijn buik en lach het uit.''Mijn God! Ismael wat heb je gegeten, vriend? Dit stinkt echt naar rotte eieren!'', schreeuw ik uit. Hij kijkt me beschamend aan en krabt even aan zijn voorhoofd. De rest van de avond hebben we het gezellig en praten we over jongenszaken.