Liefde op z'n Marokkaans

013

Juli 2000.

Ik open de deuren van het balkon en staar naar beneden. De Marokkaanse jongetjes in mijn straat voetballen met een flesje cola en schreeuwen luid tegen elkaar. Ik schud mijn hoofd. Dat zij ook ooit zo groot zullen worden. Hoe zou het zijn? Hoe zou het zijn als ik voor vijf seconden uit deze wereld vol problemen en verdriet kon verdwijnen? Hoe zou ik gelukkig zijn in die seconden? In mijn eerste seconde zal ik de perfecte vader hebben en in mijn tweede. In mijn tweede seconde zal ik slagen en een journaliste worden. Ik glimlach en glijd met mijn hand door mijn haar. In mijn derde seconde zal ik zwemmen in het geld en in mijn vierde seconde zal ik trouwen. Dan zal ik trouwen met degene die in mijn donkerste dagen een kleurrijke glimlach op mijn gezicht kan toveren.

In mijn vierde seconde zal ik ook kinderen krijgen. Ze zullen mij dan mama noemen en mijn prins papabeer. In mijn vijfde seconde. In mijn vijfde en laatste seconde zal ik op mijn sterfbed liggen met een glimlach op mijn gezicht. Dan zal ik denken aan deze mooie vijf seconde die ik prachtige met dromen en illusies heb ingericht. Dan zal ik denken aan mijn leven en aan hoe het er echt aan toegaat. Dat er geen vader is, geen prins is, geen vriend of vriendin, maar dat je er in dit leven alleen voor staat. Dat niemand je een hand kan reiken, even zodat je weer op kunt staan. Dat dromen bedrog zijn en illusies zullen vergaan. Dat mijn leven geen sprookje is, geen glimlach maar een traan. Dan zal ik mijn laatste wens wensen: 'Wens dat er nooit iemand in mijn schoenen zal moeten staan.'

''Tegen wie praat je?'' Ik draai me geschrokken om en staar in de diepe ogen van Chahid. Zomaar laat hij mij schrikken? Snel ontwijk ik zijn blik en staar weer naar beneden. ''Sakeena, misschien moet je even naar beneden gaan. Ze hebben ruzie. Ik wil niet in de weg zitten, dus mag ik even bij jou op de kamer blijven.'' vraagt hij onzeker. Ruzie? Welke ruzie? Wie heeft ruzie? ''Dus mag het?'' Ik schud mijn hoofd niet-begrijpend.

Eigenlijk wil ik nee zeggen maar dan blijft hij doorzeuren en daar heb ik dus geen tijd voor. ''Ja, ja. Doe wat je niet laten kan.''

Ik ren naar beneden en zie iedereen kwaad tegenover mijn vader zitten. Ik neem plaats naast mijn zus. Mijn moeder kijkt mijn vader hatelijk aan en mijn vader staart haar ook niet echt verliefd aan. ''Papa! Ben je getrouwd, ja of nee?! Dat is het enige wat ik vraag. Ja of nee! Niet erom heen draaien. Niet tegen mij liegen, papa.'' schreeuwt Amel. Trouwen? Wie heeft dit verhaal nou weer verzonnen? Heb ik iets gemist? ''Jij luistert altijd naar je moeder! Ze gaat jullie allemaal gek maken! Ze verbeeldt zich dingen en stookt jullie tegen mij op. Geloof haar niet.''

De stem van mijn vader klinkt hees en geeft aan dat hij behoorlijk kwaad is. ''Aha! Dus nu verbeeld ik me alles! Nu ben ik gestoord! Ik heb je heus wel door, zogenaamde moderne hadj! Je moest je schamen!'' De tranen rollen over de wangen van mijn moeder.

Wat is dit? Zijn ze verdomme gek geworden. Mijn vader is verdomme vierenzestig jaar. Hij is volwassen genoeg. Waarom zou hij nog een keer trouwen? Waarom doen ze zo hatelijk tegen hem?

''Salma! Pas op je woorden.'' De dreigende stem van mijn vader maakt Adnan wakker. Als hij begint te praten, ontstaat er een brok in mijn keel. Mijn adem stokt en de tranen verzamelen zich in mijn ogen. ''Papa, zeg mij nu eerlijk. Ben je achter onze rug gaan trouwen, ja of nee? Papa, ik ben het zat. Ik ben dit zat. Ik ben het zat om mezelf kapot te werken, elke dag, elke dag weer dezelfde moeilijke klussen doen voor een paar centen. Ik ben het zat mijn gezondheid kapot te maken. Ik wil niet werken voor een andere vrouw, vader. Ik help je graag, maar ik help je niet om een nieuwe vrouw te kunnen onderhouden. Vader, ik heb genoeg aan mijn hoofd. Doe me dit niet aan. Ik wil mijn gezondheid niet kapot maken voor een vrouw die niet mijn moeder is. Doe mij dit niet aan, vader. Doe mij dit niet aan.''  fluistert Adnan. Een traan valt verslagen op zijn wang en dat is voor Adnan het moment om het huis te verlaten. Ik staar iedereen ongelovig aan.

Hoe heeft het zover kunnen komen? Vertel mij hoe? Ik heb het gevoel dat dit een leugen is, die binnenkort de waarheid wordt. 

_____________________________________

Hoii,

Deel 014. Ik heb echt lang niet geschreven I Know. Maar wollah ik ga weer verder met dit boek. En natuurlijk met me andere boek. 'Broken.'

Ik ga maar weer doeidoei.

-Follow

-Like

-Comment

x