Dito Ka Nalang

Chapter 3-Pagbabalik

Nalulungkot ako!

Makalipas ang dalawang linggo di parin siya dumadating.Wala kasi kaming contact sa isa't isa dahil wala daw masiyadong ciganal doon.Nakaupo lang ako sa tapat nang bahay nila.Hapon na,sinasabi ko nlng sa sarili ko na baka dumeresto na sila nang cebu.

"Mukhang di na siya dadating"(tumutulo ang luha)

Nang may bigalang tumabi saakin.

"Oy bakit ka umiiyak"

"Tanah?"(kinikilatis kung totoo ba'ng si Tanah yun)"ikaw nga"

"Kakarating lang namin,ano ba ang nangyayari sayo?bakit ka umiiyak?"

"Akala ko kasi di kana babalik,akala ko bumalik kana nang Cebu"

"Asus,iniyakan mo talaga ako ha"(Niyakap ako)"Na miss kita ha"

(Kinikilig)"Mas na miss kita,akala ko umuwi kana."

"Sus,bukas pa ako uuwi"

"Bukas??!!akala ko sa susunod pa?"

"Na move kasi,kailangan na kaming umuwi nang Cebu."

(Umiiyak)"Akala ko pa naman makakasama pa kita"

"Oy bat ka umiyak?binibiro lang kita ano ba?"

(Nagtatampo)"Ikaw ha!!huhuhu!!akala ko pa naman di nakita makikita"

"Hehehehe!ang cute mo pag nagtatampo,sorry na"

"Wag munang uulitin yun ha, pasalamat ka ha,pinapatwad na kita"

Nung moment na yun.Gustong-gusto kong sabihin na mahal ko na siya.Kaso sumasabay ang takot ko sa nararamdaman ko.Yung pinipigilan talaga nang tadhana na ma amin ko ito sa kanya.

"Tan,dumidilim na pasok ka na."

"Sige steve,ikaw din,bukas naman"

"Sige"

Pagdating ko sa bahay.Pumunta ako sa kwarto ng kuya ko.

"Kuya pwede ka bang makausap?"

"Sige ba,mag kwento kana,ano bang bumabagabag sa isip mo?"

"Kuya,nahihirapan na kasi ako,gusto ko na talagang sabihin na mahal ko na siya bago siya umalis,pero parang pinipigilan talaga ng tadhana kuya"

"Tol,alam mo?hindi ka pinipigilan nang tadhana,sadyang sinasabayan kalang talaga ng takot.Alam mo tol?pag di mo pa yan sinabi?at umalis na siya?alam mo na mag sisisi ka talaga kaya kung ako sayo,tiwala lang,wag kang matakot,walang mawawala sayo tol,malay mo mahal ka din niya.Sabihin mo na kasi tol,kung pwede mong sabihin bukas sabihin mo,supportado kita"

"Tol,salamat,sa mga payo mo.Tol para sa yo aamin na ako bukas."

"Wag mo'ng gawin para sa akin,gawin mo para sa sarili mo"

"Sige tol salamat"

Kung alam niyo lang kung gaano ka tindi ang kaba ko.Sa sobrang kaba ko napa dasal ako.Humingi ako nang lakas para ma sabi sa kanya na mahal ko talaga siya.

Kinabukasan,nakita ko siya sa labas.Alam kong mag jojogging din siya.Kaya dali dali akong lumabas at sumabay sa kanya.

"Tanah goodmorning!"

(Malungkot)"Goodmorning din"

"Oh?bakit parang malungkot ka?"

(Umiyak)"Steve?aalis na kasi ako bukas,nangyari na ang kinakakatakutan ko."

"Talaga ba?tan wag kana sanang mag biro di na to nakakatawa"

"Steve,di na to biro,sorry talaga,"

"Tan?bago ka umalis may pagtatapat ako sa'yo"

"Ano yun?"

"Tan,gusto ko lang sabihin na mahal na kita,di ko nga kaya na wala ka,ikaw lagi sa isip ko,ang bilis nang tibok ng puso ko oag kasama kita.Tan,mahal kita,kung selfish lang ako?hihilingin ko na sana eh na sana dito ka nalang,dito ka nalang tan.Pero hindi eh!Di ako ganun kaya,kinukuha ko na ang oportonidad na ito para ma sabi ko nlng sayo na mahal na mahal kita Tanah."

"Sorry steve"(tumakbo palayo)

Grabe ang araw na ito.Di ko ma i paliwanag kung gaano ka sakit tong nararamdaman ko.Di ako makakain nang maayos.Umiiyak lang ako sa kwarto ko.Chinachat ako ni tanah sa fb na aalis na daw siya pero di ako kumikibo.Di ko namalayan na nakatulog na pala ako sa kaiiyak ko.Kasi dba?First love ko siya tapos aalis siya.

Kinabukasan.Pumasok ang kuya ko sa kwarto ko.Sinabi daw sa kanya ni Tanah ang lahat.

"Tol?aalis na si tanah papuntang pier di ka ba mag papaalam sa kanya sa kahulihuliang pagkakataon?"

"Kuya wag na,mas mabuti na to.Para madali ko siyang makalimutan."

"Tol?kahit mag tago ka pa diyan?kahit ano pang gawin mo.HINDI MO SIYA MAKAKALIMUTAN!alam mo kung bakit?kasi mahal mo siya first love never dies nga diba ikaw nila?tol kausapin mo na siya"

Alam ko din naman sa sarili ko na hindi ko siya makakalimutan,dahil mahal ko talaga siya,kaya nag dali dali akong lumabas at kinausap siya.

"Tan sandali!"

(Lumabas ng van)"Steven!!"(niyakap ako)

(Umiiyak)"Mag ingat ka tan ha..wag mong kakalimutan na mahal na mahal kita.

"Mahal din kita steve!!Di kita makakalimutan,wag mong pababayaan ang sarili mo ha,mag ingat ka palagi"

"Ikaw din tan,wag mo din pababayaan ang sarili mo dun"

Tinawag na siya nang magulang niya aalis na daw sila.

"Steve!alis na ako!tandaan mo mahal kita at naging masaya ako na nakilala kita."

"Mas mahal kita tan masaya din ako na nakilala kita.Ingat ka ha!"

Umalis na sila.Napaupo ako sa harap nang bahay nila umiiyak mag isa.Pinikit ko ang mga mata ko at pinilit na kalimutan ito.Nang minulat ko ang manga mata ko nakita ko si tanah sa harap ko.

"Steven!"

"Tanah,ba't ka bumalik?

"Natural mahal kita di ko rin kaya na wala ka."

Nagyakapan kaming dalawa parang bumagal ang ikot nang mundo,dahan dahan lumalapit ang aming mga mukha,at sabay dikit nang aming bibig.Doon naming dalawa na ranasan ang unang halik nang totoong pag-ibig.