Yazmak,yazmak ve yeniden yazmak...
Bir uçurumun kenarındayım,yazınca hislerim kalemden akıp gidiyor kağıda.
Telafisi mümkün olmayan hatalardır,beni yalnızlaştıran.
O uçurumdan izliyorum hüzünlü manzaramı.
Kimsenin olmadığı köşede,yakıyorum hüzünlerimi,şiirlerimi.
Atlayamadığım uçurumdan,ben de atarım hayallerimi şimdi.
Atlayamadığım uçurumun,dibidir mezarı düşlerimin.
Oradadır yaktığım anılarım.
Seni burada yaktım.Seni söndürdüm.
Uçurum dibinde.Acımında sonu geldi.
Mevsimler ölü. Elbet, sonum gelir.
Bedenim hissetmiyor yokluğunu.
Kabul etmiyor solum,soluğumun kesildiğini.
Sen gittin ya,yoksun ya hani. Acılar uçurumun dibinde.
Seni yazıyorum sebepsizce.
Bu hissi sadace sana anlatabilirim.
Buda kalemden çıkan en hakiki vedam olsun
Evet ağlayabilirim,aşkın acısını senden iyi bilirim.
Veda...Elveda.
O uçurum bir kızın gözyaşlarının mezarı.
O uçurum hislerimin en azı...
