Yatakdan uzun süre kalkamadım.Bugün olanların gerçek olduğuna inanamıyordum. O kadar karışık hissediyorum ki hem korku hem heyecan hem sevinç...
Kabul etmelimiyim acaba teklifini...
Hem benden daha iyileri var neden ben... Acaba sivilcelerimi çok mu beğenmişti !
Sonucunda koreli orda ki kızlar çok güzel ve buraya gelincede güzel kızlarla çalışmak ister tabiki de neden ben.Muhtemelen beni sadece bir tenefüs müzik odasına çıkmıştım orada gördü. Aynı sınıfta olduğumuz içinde bana söyledi peki ya ben ne söyleyecektim.İçimden bir ses kabul etme diyordu bunu kalbimin mi yoksa beynimin mi söylediğini kestiremiyordum ve yarın cevap vermek zorundaydım.Şuan aslında çok mutlu olmalıydım ama değildim. Neden?
"*
Okul çıkışı onu göremedim. Muhtemelen etüte gitti.
Acayip güzel bir gün oldu gerçekten ya aklım allak bullak sanki kafamın içine kocaman bir kaya oturtulmuş gibi . Uzaklardan bir ses geliyor.Telefonum çalıyormuş.Annem.
Açmalımıyım ama hiç açasım yok. Hülya yengemlerdeyse kesin beni çagırır ama açmassam da merak eder.
"Nerdesin Zaynep"
"Sen Nerdesin anne"
İste cevap geliyor...
"Hadi gel birazdan çay içicez.Hülya yengenlerdeyiz.Bakalım ilk günün nasıl geçmiş anlatırsın.Selin de yok Neriman yengen takışacak birilerini arıyor."
Ben biliyordum ya böyle olacagını biliyordum.
"Anne ben gelmesem işlerim..."
"Bak Neriman yengen mercimek köftesi yaptı Hülya yengen kurabiye yaptı bekliyoruz itiraz yok."
"Peki"
Sanki duvarlar üstüme üstüme geliyordu.Dolabın üstünde ki Uzayli şanki beni yemeye hazırlanıyordu çekmecenin üstünde ki kardan adamsa bana kötü kötü gulerek üstüme geliyordu sanki.
Hazırlanmalıyım.
Dolabı açdım sanki hiç biri olmazmış gibi geliyordu.Şu mavi tsort olur mu acaba? Ya da şu çizgili olanı mı giysem? Saçım! Açık mı biraksam , yoksa örsem mi?
***
Hazırım. Ayna ayna nerde? Ben nerdeyim? Ben ne yapıyorum ben neden süsleniyorum? Bu elimde ki rimel de ne ? Koy hemen onu yerine ve yeniden kendini yatağa at Zeynep.Hayır.Olmaz hazırlan Zaynep.
Aynaya baktım.Aynaya bakıyorum ama ben kendimi göremiyorum orada ki ben olmak istemiyorum. O yüz o sivilceler. Ben buyum işte bir de heyecan yapıp hazırlanıyorum sanki ne kadar hazırlanırsam hazırlanayım güzel olacakmışım gibi.Ben güzel olamam ki .Ben Selin gibi olamam.Ben diğer kızlar gibi olamam.Bu ayna. Kırmak istiyordum onu. Ah yine o ses kesin annem.
"Efendim anne"
"Annen nerde kaldın diye soruyor"
Allah'ım kalp krizi mi geçiriyorum acaba? Nefes alamıyorum. Nefes almayı unuttum . Nasıl nefes alınıyordu. Ah duvarlar dönüyorlar.Ben sen telefon nasıl?
-Zeynep ordamısın?
Ben yokum kayboldum.Zeynep öldü.
-Geliyorum.
Ah yüzüne kapadım telefonu yanlışlıkla oldu bilerek yapmadım ki.Nefes alamıyorum.Neden kim arıyor diye bakmadan açarsın ki telefonu. Sen de anne niye ona arattırırsın ki. Kendine gel. Nefes alman lazım.Sağımdaki sandalyeye tutundum.
Gitmeliyim.
***
Yavaş adımlarla ilerliyordum.Geri dönmek istiyordum. Onu görünce ne yapacaktım.İstemiyorum.Zile bastım.
İste kapı açılıyordu. O olmasın lütfen.
Oley be kardeşi açtı kapıyı o açmadı oley be ayakkabılarımı çıkardım.İceri mutlulukla girerken kolum kendine çekildi.
-Neden yüzüme kapattın ufaklık.
Bitti.iste şuan da her şey bitti.
-Elim değdi.
-Dikkat et bir daha. Deyip güldü.
-Aa bu arada bir daha sende benim kolumdan tutma öyle bir hakkın yok bana emir verme gibi de bir hakkın yok. Bu arada ufaklık deyişini duymazlıkdan geliyorum.Çünku eminim sen de bilirsin yaşla aklın bir olmadığını.Ben başkalarına benzemem.
İçeri girdim.Ben neler dedim öyle. İyice şaçmalamaya başladım.Yok artık gözüm mü sulanıyor banyoya gitmem lazım.Hayır. Orda ayna var.Balkona çıkıcam.Balkona çıktım ama yine nefes alamıyordum.Bugün güzel olmalı ve yanıma geldi.
