Hilal kapıyı kitledigi gibi kendini yıllardır eskiskitiği karyolasinin üzerine atar. Yastığına yüzünü gömerek ağlamaya başlar. Göz yaşları bir inci gibi akıyordu, sanki göz pınarları kurumustu. Yalvarıyorum Allahım bu acıyı yaşatma babamın kalbine merhamet ver diyordu. Hep yaptığı dua idi. Annesi kapıya gelmişti kapının kollunu zorluyordu ama nafile kapı kilitlendiği için açamıyordu. Annesi kızına birşey oldu telaşıyla ağlamaya bir yerden bagirmaya başlamıştı.
Anne: Kızım, hilalim ne olur aç kapıyı. Kızım kendine kötü bir sey mi yaptın evladım nerdesin?
Hilal: Anne ne olur yalnız bırak beni.
Anne: Hayır aç kapıyı seni görmek istiyorum ne olur papatyam.
Hilal: Anne yalnız kalmak istiyorum.
Anne: Şimdilik gidiyorum, ama yine geleceğim kızım ne olur kötü birşey yapma kendine sana birşey olursa dayanamam yoksa.
Hilal çok acı çekiyordu, yıllardır bunun hayali ile yaşamıştı. Kazanmıştı ama babası bunu istemiyordu, babasının tek istediği patronun oğlu ile evlendirmekti. Hilal çok güzel bir kızdı büyüdükçe serpiliyor güzelliğine güzellik geliyordu.
