My All

Chapter 1

Gabrielle's POV

"Charles David Montemayor!!!" tumawag pansin ang sigaw na iyon sa mga estudyanteng nagkukwentuhan sa covered gym ng Holy Trinity University.

Sabay-sabay na napalingon ang mga ito sa akin.  Kahit na nakakaramdam ako ng konting pagkailang ay dire-diretso pa rin ang lakad ko papunta sa aking pakay.  Hindi ko mapapalampas ang ginawa niya.

Nakakunot ang noo na nag-angat ng ulo si Charles David o Chad, ang MVP at boy next door ng kanilang campus.  Bago pa ito nakapag-react ay nakalapit na ako sa kanya.

"Hoy Mr. Montemayor! Who do you think you are, huh??!!" singhal ko sa kanya.

Napataas ang mga kamay nito. "Whoooaaaaaa..! Wait a minute. Miss cool down, okay? Hindi giyera ang pupuntahan mo.." nakangiting sabi ni Chad.

"Talagang giyera ang pupuntahan nito dahil hindi ko mapapalampas ang ginawa mo sa kotse ko!!!"

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. " So.....hmmmm... you're Gabby Ferreira... I see... I thought you were a boy."

"Nang-iinsulto ka ba?!!"masama na talaga ang timpla ko. At napagkamalan pa akong lalaki ha! The nerve!!!

"No, of course not. I've just mistaken your name. That's why.." cool na sabi nito.

Lalong nag-init ang ulo ko dahil sa pagiging cool nito.  Eh samantalang para na akong Mayon Volcano na malapit ng sumabog.

'Graveh!!! Nakakahigh blood talaga ang lalaking ito.  Nakukuha pang ngumiti!' sigaw ko sa utak.

"Look Mr. Montemayor, walang akong planong makipagbiruan sa'yo. Ang gusto ko lang----" natigil ako sa pagsasalita nang mapansin ko na titig na titig siya sa akin. "Anong tinitingi-tingin mo ha?!"

"Sabi mo 'LOOK', that's why I look at you." at nakakaloko pa itong ngumiti.

BIglang uminit ang tumbong ko pagkarinig sa sinabi niya. Ngali-ngaling umbagin ko na siya eh. Kung puwede ko nga lang siyang itumba ngayon din eh.  He's too annoying!!!

"Hindi ako nakikipaglokohan sa'yo Mr. Montemayor kaya puwede ba.?..PLEASE LANG, 'wag mo kong aningin!!!"gigil na talaga ako.

"Miss Ferreira hindi kita inaaning."

"Puwes, ipaliwanag mo kung anong nangyari sa kotse ko!" I demand.

Tumango-tango si Chad.

"Ahhhh.. Iyon ba? Nagmamadali kasi ako sa pagpa-park kaya nasagi ko 'yung kotse mo. And I didn't noticed na malaki pala ang naging damage.  I'm so sorry about that."

Umarko ang maarte kong kilay. "Sorry?! That's all you can say?" napahinga ako ng malalim. "Gosh! How can you be so careless??! Muntikan ng madurog ang hood ng car ko!"

Alanganin itong ngumiti. "I'm really sorry. I mean it. Don't worry Miss Ferreira, I will shoulder all the expenses. And I assure you, parang bago na ulit ang kotse mo pagbalik."

Nagsalubong lalo ang kilay ko sa sinabi niya. "And what are you trying to imply? Na bulok ang kotse ko?!"

  "No! It's not like that." at tumingin ito sa paligid. "Look Miss, I guess we better stop arguing. We're making a scene if you hadn't notice. Para na tayong mga artista eh."

Noon ko lang 'din napansin na marami na palang nanonood sa amin. Para kaming sina James Reid at Nadine Lustre na nagsho-shoot ng pelikula.

Huminga ako ulit ng malalim. "We'll in that case, I should go. And I'm giving you two days to fix my car. Adios!!!"at walang lingon na nagmartsa ako palayo sa lugar naiyon.

Hindi na ako nag-aksaya pang lumingon dahil alam kong nakasunod sa akin ang tingin ng mga tao.  Parang gusto ko tuloy lumubog sa kahihiyan.  At wala akong ibang dapat sisihin kundi ang mayabang, antipatiko, at hambog na si Chad.

_____________________________________________________

I wrote this story when i was in high school. Actually its just a draft. I'm just so glad when i found it in my cabinet  few days ago. hehehe...

Same old things.... Thanks God!