toen ik thuis was, ging ik douchen. nadat ik klaar was, ging ik me huiswerk maken. de volgende dag zag ik op school Edward en Alice weer. ondanks dat we op school waren,omhelsden we elkaar. "alles weer goed met jullie?" "ja, dankzij jou.""mooi, fijn dat ik kan helpen." "kom, we moeten naar binnen." " bella, hoe deed je dat? "bij die grot?" "uhm,kan dat op een ander plek?" "tuurlijk." we liepen naar binnen, en naar onze lessen. we hadden tijdelijk een nieuw vak erbij. voor een paar weken. het ging over edelstenen. ik zag een edelsteen en ik kon me ogen er niet meer vanaf houden. edward schudde me wakker. "bella" ik keek hem dromerig aan en toen de leraar. "oh, sorry meneer. "ga door." hij praate door en nu lette ik goed op. na de les schudde ik me hoofd en we liepen naar de kantine. we hadden een volle dag en dus moest Charlie zelf koken en kon ik niet zwemmen vandaag. ik ging maar huiswerk maken. edward was inmiddels ook in me kamer. "wat gebeurde er nu vanmorgen met die steen?" "geen idee." "het is dezelfde steen als bij die rotsdeur." "ah, dan zal het daar wel door komen." "is dat normaal, dat jullie iets hebben met edelstenen?" "wie weet." "het liefste ga ik iedere avond zwemmen, maar ja huiswerk moet ook he." "ik vraag me af hoe de pack dit zou vinden." "ze kennen vele legendes, maar deze niet denk ik." "dat denk ik ook niet." "ik denk dat ik en alice tijdens de volle maan in het meer moeten zijn." "alleen hopen dat ik niet ziek wordt." "voelen jullie de temperatuur, de kou , daar beneden? alice niet he, en ik ook niet." "maar je moet vertellen dat ze niet te ver naar beneden mag. "dat zullen we doen." de volgende dag probeerde ik me mond erover te houden. ik concentreerde me op school en zei er niks over. maar me gevoelens verraadden me. "bella?" "ja, sorry,maar ze zeggen water roept," zei ik zacht." "dat heb ik nu ook." "ik zal vanmiddag antwoorden proberen te geven, kunnen jullie?" "moeten jullie niet weg?" niet zo ver ik weet." "oke, waar spreken we af?" doe maar bij ons, daar kunnen we onzelf zijn," zei jasper." "is goed." toen we uit waren, reden ik achter de cullens mee naar hun huis. "nerveus meisje?" "beetje." we zijn gewend om iets geheim te moeten houden." "dat weet ik." "maar wil alice het wel vertellen?" het is ook een deel van haar." ik weet we waren er en stapten uit, maar ik ging niet mee naar binnen." "bella, wat is er?" hoe voelt alice zich hieronder?" ze kwam naar me toe lopen en trok me mee. we liepen naar binnen en we hadden het geluk zowel esme en carlisle te treffen. ik zei "hallo" en ging bij edward staan. "carlisle,esme, bella en ik hebben iets belangrijks te vertellen." ze keken ons serieus aan. "het gaat een beetje raar klinken, maar het is waar." "misschien kunnen we het laten zien." "misschien moeten we het laten zien?" alice en ik keken elkaar een tijdje aan. "oke, is goed." "doe jij maar bella". "oke." "niet schrikken." ik liep naar de water kraan, en liet wat water op me hand lopen. en voor de verandering werkte het snel. in een snelle flits had ik een staart, geen benen toen kwamen me benen weer tevoorschijn. "weten jullie nog dat ik die afstand verkeerd had inschat, en in dat meer was beland?" "en dat ik me een tijdje later vreemd voelde, het was daarom." "ik dacht dat ik de legende wereld wel kende, maar hij is groter dan ik dacht." "we hebben inderdaad geluk gehad." "we kunnen niet diep het meer in." "we kunnen alleen aan de oppervlakte zwemmen." "hoezo?" "diep in het meer is het puur zuur." "alice zwom te diep en het was raak." "ze is nu weer helemaal genezen." "maar hoe wist je waar je heen moest bella?" "ik was een dag van te voren wezen zwemmen, toen sloeg ik per ongeluk tegen de steen aan en de rots ging opzij." "het is veel om een keer op te nemen, ik weet het." "nogal ja." we praatte heel de middag en ik merkte dat ook alice heel graag naar het meer wilde. toen besloten we met z'n allen maar erheen te gaan. ik haalde nog snel me bikini op thuis reed erheen, gooide me kleren op de grond en sprong erin. het meer was heerlijk. maar we hadden ons les geleerd, alleen aan de opppervlakte. "zullen we het doen?" vroeg ik aan alice. we hoorden boven iemand zeggen: "niet schrikken?" netals een paar dagen eerder, sprongen we boven het water uit, en gelijk er weer in. we draaide ons om en en zwommen naar boven. "kom erin, het is heerlijk." "jullie houden jullie benen, het gebeurd alleen met volle maan." "en vanaf daar krijg je alleen een staart zei ik zachter. "kom erin." "ze sprongen erin." "zullen we het ze laten zien?" "ja" "aan jou de eer, alice." "hard slaan." "mooi, kom het is prachtig hier." iedereen zwom erdoorheen, behalve edward. "ik kom zo, jongens." "alice, lijd jij ze grot in, naar de open plek?" "oke, is goed." ik zwom naar edward toe en keek hem aan. "wat is er?" met je ogen praten, je kunt niet praten onderwater. "het doet je denken aan de laatste keer dat je daar was." hij knikte. "dat gebeurd niet meer." "beloofd." we omhelsden elkaar, en zwommen naar de rest toe. edward en ik zwommen naar boven en haalde adem. "he." ineens voelde ik iets. "sluit deur." de rots sloot en ik maande dat iedereen stil moest zijn. "wat is er?" "jongeren hebben het meer ondekt, en zijn net als wij erin gedoken," fluisterde ik terug. we zaten er heel de middag in stilte, toen we eindelijk hoorde dat ze weggingen. "hopelijk was het toevallig dat ze het vonden en komen ze niet terug." het geheim van het meer moet geheim blijven tussen ons alle. maar hoe is dit alles gebeurd?" "het is er altijd al geweest, denk ik," zeiden alice en ik tegelijk. nog een ding, voor ik de deur weer open gooi, alice en ik moeten hier in het meer zijn met volle maan." voor de rest van het jaar maakt het niks uit." ik zwom naar de deur en sloeg er tegen aan en hij ging open. niet praten onder water, zowel alice als ik hebben niet de kracht om jullie allemaal te genezen." oke, kom maar." we zwommen naar boven en iedereen klom eruit. en raar genoeg was iedereen droog. alsof ze niet in het water waren geweest. " wauw, ik wist niet dat het meer dat ook kon."
