Yavaş yavaş eriyorum. Artık kalbimin attığı hissedilmiyor. Kalbim bir güç tarafından alınmış gibi ne bir ses veriyor ne de yerinde olduğunu hissettiriyor. Aslında normal bir hayatım vardı, kendi çapımda ufak ufak adımlarla ilerliyordum. Birgün bir ceylan gözlü güzel hayatıma pencereden bakana kadar herşey ağır ağır ilerliyordu. Getlan gözlü güzelin penceremden içeri girmesinden sonra adımlarım hızlandı, kalp ritmim yükselmeye başladı. Ben artık ben değildim. Kendimi bir uçaktan yeryüzünü izleyen çocuğa benzetirdim. Hayat güzel yüzünü göstermişti. Güzel gözlü ceylan beni tatlı rüzgarla birlikte savurmuş götürmüştü. Bir orda bir burda, aklım başka alemlerde sanki cennete koşarcasına gidiyordum. Az gittim sayılmaz, güzel gözlü ceylan a öyle bir kapıldım ki aylarca peşinden koştum. Yakalasam ne olacak bilmiyordum. Güzel gözlü ceylanı gözden kaybedişimle başlıyordu aslında herşey. Artık günler geçmez bir hal alacaktı. Ben benliğimi kaybedecektim. Ben artık ben olmaycaktım. Nereye gitmeliydim, ne yapmalıydım bilemiyordum. Adımlarım tekrar ağırlaştı. Öyle ağırlaştı ki bu defa adım atmaya dermanı kalmamış yaşlı bir kurt misaliydim. Her an düşebilirdim. Evet düşeceğim ama ne zaman. Bu dertten ne zaman kurtulacağım. Dert ten mi kurtulacağım, güzel gözlü ceylanı mı unutacağım, yoksa güzel gözlü ceylan a kavuşacak mıyım hiçbir fikrim yoktu. Beynim gücünü kaybetmişti. Hiçbir şey düşünemez hale gelmiştim. Gerçekten ben kimdim. Ölümü bekleyen bir aşık mı?
