Let's Not Fall In Love (дууссан)

END...)))

Нүд харанхуйлж, амьсгал давчидна.

Арай гэж нүдээ нээн хагарах шахам өвдөх толгойгоо барьсаар өндийтөл миний мэдэхгүй газар байв. Гар нойт оргин харвал час улаан цусанд минь будагджээ. Гараа харан балмагдаад шаллуу харцаа шилжүүлбэл мөн л миний цус бололтой их хэмжээний цус гойжсон байв. Нүдэнд айдас хуран байгаа газраа нэг бүрчилэн гүйлгэж харлаа.

Их жижигхэн өрөө... Таазнаас зүүлттэй бүрхүүлгүй ганц шар чийдэн, хугархай цохиур, модон ширээ болон сандал мөн буйдан. Өөр зүйл харагдсангүй. Их бат бөх цоожтой бололтой том төмөр хаалга харагдана. Яг л хэзээ ч эндээс гарч чадахгүй гэсэн шиг....

Бүхий л бие минь хөндүүрлэж тусламж гуйхыг хүсэх ч айсандаа амнаас минь нэг ч авиа гарахгүй байлаа.

Төд удалгүй төмөр том хаалга хяхтнан дугаран өнөөх миний хамгийн сүүлд харсан масктай залуу намйаг угтав. Айж байна...

Сэргэсэнийг минь хараад баярлаж байгаа бололтой бага зэрэг инээмсгэлэн, чимээгүй хөхөрлөө. Түүний инээд цаанаа л нэг жихүүдэс төрүүлэм хүйтэн хөндий. Яг л өстэй нэгнээ шоолж байгаа мэт.

Урд минь ирж өвдөглөж суугаад нүүрээр минь хуруугаа гүйлгэнэ. Харин би түүнлүү ширтэхээс өөр юу ч хийж чадсангүй.

?: Удаан уулзсангүй шүү!!!

Би: Чи чи чи хэн бэ?

?: Танихгүй байгаа юм уу? (инээх)

Би түүнлүү айж балмагдсан харцаар харсаар л...

Харин өнөөх залуу урдаас минь босож холдоод чийдэнгийн дор байрлах ширээний хажууд очин зогслоо. Эхлээд цамцныхаа малгайг буулгаад дараа нь саравчтай малгайгаа авлаа. Эгц дээрээс тусах гэрэл нь түүний царайг хар цагаанаар гэрэлтүүлж байв. Харин хамгийн сүүлд маскаа автал.... тэр... тэр!

Би: Чи... чи... WOO BIN!!!

WB: Таньчихсан уу? Удаан уулзсангүй шүү!

Би: Чи яах гэж?

WB: Чи л эхэлж намайг үл тоомсорлосон! Харин би тэрэнд дургүй!!! Өдөө чи минийх...

Би: Гуйч намайг явуулчих! Би өөр хэнд ч энэ тухай хэлэхгүй... (уйлах)

WB: Инээдтэй байна шүү! Бас сонирхолгүй. Өнөөх бардам охин хайччихсан бэ?

Би: Гуйя гуйя би чиний хүссэн бүхнийг өгье. Зүгээр намайг л явуулчих!

WB: Тийм гэж үү? Юуг ч уу?

Би: Тиймээ...

WB: Би чамайг хүсэж байна! (инээх)

Би: Гэхдээ... гэхдээ...

WB: Чи одоо зөвхөн минийх! Бүх зүйл чинь!

Үгээ хэлж байхдаа урд минь тулж ирлээ. Мөн бага багаар ойртсоор чичирэх уруулыг минь шунан үнсэн түрэмгийлнэ.

Би: Гуйя Woobin битгий! Гуйж байна.

WB: Нэмэргүйдээ охин минь! Анхнаасаа л ингэх байсан юм. Тэгсэн бол би ийм зан гаргахгүй байх байсан.

Би: Woobin...

Тэр дахин ойртож намайг гарнаас минь татан босгоод буйданлуу шидлээ. Харин би уйлсаар л... тэр дэндүү хүчтэй юм.

Урдаас минь харан биеийг минь нэгд нэгэнгүй ширтэнэ. Нэг алхам ойртоод гараа тэлээлүүгээ явууллаа.

Тэр дэндүү түрэмгийгээр хүчлэн үнсэж, уруулыг минь хазлаж байв. Өвдөж байна. Гар нь маш том бөгөөд ширүүн. Нэг гараараа толгойг минь үсдэн хойш татаад нөгөө гараарааа хөхийг минь базлана. Тэр одоо аль хэдийн дээр минь гарч...

Хувцсыг минь урах шахан тайлаад амьсгаадан чихэнд хонзогносон байдалаар шивнэнэ.

WB: Чи одоо минийх! Үүрд. Чи эндээс хаашаа ч гарч чадахгүй! Гаргах ч үгүй! Бас энд хэн ч байргүй болохоор дуулгавартай байсан чинь дээр байх шүү. Тэгвэл би чамайг өвтгөхгүй! (инээх)

Тэр үргэлжлүүлэн үнсэж, долоож, хазаж, базалсаар л...

Энэ миний мэдэрч байсан хамгийн аймшигтай өвдөлт. Биеийн доод хэсэг мэдээ алдан дөнгөж ухаантай эсэхтэй байх үед л тэр дээрээс минь бослоо.

Нүд бүрэлзэж, цус алдана. Хэтэрхий их өвдсөндөө өвдөлтөө ч үл мэдрэх мэт.

Төмөр хаалганы хяхтнах дуу дахин дугарч өрөөнд би ганцаараа үлдлээ.

Магадгүй би эндээс хэзээ ч гарч чадахгүй бололтой.

"Юри, GD надад туслаач..."