Η ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

ΕΝΕΡΓΕΙΑ

     Ενέργεια! Κατακόκκινη και φλογερή, υψώνει το θεόρατο ανάστημά της μπροστά στην ασημαντότητα της ύπαρξής μου και το μεγαλείο της σκέψης μου. Σαν θαλάσσιο κύμα, παντοδύναμο, ισχυρό, σαρωτικό, ανατρέπει όλους τους φραγμούς, προιόντα μιας αιώνια ανακυκλωμένης, ζοφερής πραγματικότητας, προιόντα μια εξαρχής αλλοιωμένης και ασταθούς υποδομής, με μοναδικό σκοπό την κλωνοποίηση των συμπεριφορών και την καταπάτηση χαρακτήρων και συναισθημάτων.

     Ενέργεια! Είναι αυτή η μοναδική στιγμή που αντιλαμβάνομαι τα πάντα γύρω μου μέσα από ένα διαφορετικό, αληθινά ανθρώπινο πρίσμα. Της ελευθερίας. Της ευτυχίας. Τα πάντα πάνω μου συμμετέχουν σε αυτή την μαγευτική γιορτή, σαν να θριαμβολογούν που τελικά αποδείχτηκε πως έχουν λόγο ύπαρξης. Τα μάτια μου-αρχικά υπνωτισμένα και μηχανικά ανοιχτά για να καθοδηγούν ένα άψυχο σώμα μέσα από τις εντολές ενός ναρκωμένου μυαλού- ανοίγουν διάπλατα και στριφογυρίζουν αδιάκοπα με λαχτάρα, προσπαθώντας να φωτογραφήσουν όσα μπορούν περισσότερα από την ομορφιά που αντικρύζουν, σχεδόν τρομοκρατημένα από τα μέχρι πρότινος άγνωστα δάκρυα. Το δέρμα μου - ένας άχαρος προστάτης μιας ποδοπατημένης προσωπικότητας και μιας σεμνής ομορφιάς που κανείς δεν μπορούσε να κατανοήσει- γίνεται ένας φιλόξενος οικοδεσπότης μιας γλυκιάς ανατριχίλας που διατρέχει όλο μου το κορμί, θυμίζοντάς μου ότι υπάρχω ακόμα, όχι μόνο ως έμβιο ον που αναπνέει, αλλά και ως σκεπτόμενο ον που νιώθει, αντιλαμβάνεται, θέλει να εξερευνήσει και να εξερευνηθεί, θέλει να είναι ελεύθερο σε μια πορεία χωρίς προκαθορισμένα βήματα. 

     Αδρεναλίνη ξεχύνεται ορμητικά στο αίμα μου, δίνοντας στην καρδιά μου τη δύναμη να πάρει πρωτόγνωρες αποφάσεις και στη σκέψη μου την ικανότητα να λειτουργήσει αυτόβουλα, φτιάχνοντας δικά της πορτραίτα με χρώματα προσεχτικά διαλεγμένα από έναν φανταστικό κόσμο μεγαλείου και έπαρσης. Όνειρα που ποδοπατήθηκαν ανελέητα αρχίζουν να παρευλάνουν μπροστά μου και τα δάκρυα μετατρέπονται σε λυγμούς, κραυγές χαράς για την επαναφορά σε μια κατάσταση πραγματικής ελευθερίας. Αρχίζω να τρέμω από έξαψη και συγκίνηση αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Θέλω να σκοτώσω το παρελθόν και να κρατήσω μόνο το τώρα, καθώς η ενέργεια ανυψώνει το είναι μου σε μια καινούρια διάσταση απόλυτης και αληθινής ευτυχίας. Οι αλυσίδες που με φυλάκιζαν, εκούσια υποχωρούν, καθώς αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν πια δύναμη πάνω μου και συνεχίζουν έρποντας σαν φίδια να αναζητούν νέα θύματα.

     Καταλαβαίνω πως ο κόσμος που ζούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ένα θέατρο σκιών με σκηνοθέτη τον παραλογισμό και την ανελευθερία. Κοιτάζω γύρω μου και το επιβεβαιώνω. Όλοι συνεχίζουν να κοιτάνε τις σκιές που δημιουργεί στα τοιχώματα ενός σπηλαίου μια φωτιά. Η έξοδος είναι εκεί μπροστά τους, μπορώ να την δω, μπορώ να αφεθώ και να της επιτρέψω να με παρασύρει στο φως. Το φωνάζω δυνατά σε όλους, φλέβες που πάλλονται εκστατικά εμφανίζονται στο μέτωπό μου, αλλά τα μάτια μου έρχονται αντιμέτωπα με αποχαυνωμένα, άψυχα πρόσωπα που προσπαθούν να αφομοιωθούν στις σκιές του ψεύδους που βρίσκονται μπροστά τους. 

     Ενέργεια! Κατακόκκινη και φλογερή αγκαλιάζει και τυλίγει το είναι μου, ενώ μια μαγευτική μελωδία γεννάει στην καρδιά μου πρωτόγνωρους ρυθμούς εκστατικού χάους. Την αγκαλιάζω κι εγώ, αφήνομαι στο τρυφερό της άγγιγμα, προσπαθώ να γίνω ένα με αυτό, έτσι ώστε αν αυτή η μαγική στιγμή αποφασίσει να με εγκαταλείψει, να μην ξεχάσω ποτέ την ομορφιά που νιώθω τώρα όταν τα χείλη μου αγγίζουν τα δικά της. Η στιγμή που καθετί υποδουλωμένο αφέθηκε ελεύθερο, χωρίς περιορισμούς, για να κάνει το ταξίδι του σε μια από χρόνια ανεξερεύνητη περιοχή ενός μεγαλειώδους ψυχισμού.