RIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIING!
RIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIING!!!!
Sht! I looked at the alarm clock beside my bed. It's already 6:30 am!
May assembly kami ng 7:15am. WAAAAAAAAAA!
Bwiset na mga kuya kong magaling! Hindi man lamang ako ginising!
Humanda kayo saken.
Napabangon agad ako sa aking kama. Dali-dali akong pumunta sa CR ng aking room. Nagtooth brush,naligo syempre at dun na rin ako nagbihis.
After 15 minutes, lumabas na ako. Omo! 6:45 na.
Bumaba na ako. Nakita ko ang aking mga magaling na kuya.
"WAAAAAAAAA kuyaaaa! Bakit di nyo ko ginising? Nakakainis kayo " -- me
Ayun napatingin sila saken. Tapos...
"HAHAHAHAHAHAHAHHAHA!!"--sila
Biglang tumawa
Err.
""Anong nakakatawa? >___
Humanda kayo saken!"--me
Aba'y ang babait rin eh no? Nagsitakbuhan ang mga ugok!
Nagpunta ako sa kitchen para magpaalam. And there i saw my mom crying again, as usual.
Napatingin sya sa side ko. She faked a smile, nung pagkakita nya saken. Then unti-unti nyang pinupunasan ang mga luhang pumapatak sa kanyang mga mata. Ayan na naman siya. Crying for that stupid man again. Tch.
"Oh *sniff*, anak! Hindi ka ba magbre-breakfast?"--mom
"Hindi na po siguro. Late na po ako sa school eh."--me
"Ah ganun ba? Oh sya sige. Pasok na. Nauna na ang mga kuya mo. Ang tagal mo daw kase eh. Magtaxi na lang ikaw. Ginamit nila yung car eh."--mom
"Psh. Nakita ko nga ho eh. Humanda talaga yong mga yon saken! Aish!"--me
Silence.
Silence.
Silence.
"Mom, are you okay?"--me
"Of course, bakit naman hindi? *fake smile*"--mom
"Tch. Stop fooling around mom. You know what i'm talking about."
"Eh alam mo naman palang hindi eh. Bakit mo pa tinatanung? -_- " --mom
*toinks* Ang lakas talaga ng sapak ng nanay ko.
Now you know kung saan kami nagmana? Tch.
"What I' m saying is, hindi mo naman kailangang magtago samin. Magpe-pretend kang okay sa harap namin? Tch. Kung sina kuya maloloko nyo, pwes ako hindi! Mom, alam kong hindi madaling kalimutan ang mga ganun ka-walang kwentang tao. Pero don't you think it's too unfair? Iniisip at inaalala mo sya. Pero siya ba? Ni minsan kaya naisip niya tayo? Kung kamusta na kaya tayo? Kung kumakain pa ba tayo? Kung buhay pa tayo? Hate to say this but... Wala na siyang pakialam sa iyo--sa atin. 3 years is enough. Hindi na natin siya kailangan. Panigurado, masaya na siya sa buhay niya ngayon. Life must go on." --me
"Yea, siguro nga wala na siyang pakialam sa atin. Kahit masakit, kakalimutan ko na siya. Kaya starting today, wala nang magbabanggit ng name niya sa house na ito. okay? *smile* " --mom
"Sadya. Ikaw lang naman nagbabanggit ng pangalang yon dito eh. Tch."--me
Boom. Hahaha. Ikaw ngayon ang basag. Rude ba? Sanay na kami sa ganyang set-up.
