S.A.N-Aşk Üçgeni

Acılar

selin_dursun
beyzaak37
(Bölüm yaz yaz alın size bölüm😍😘)

Selinin ağzından

Son zamanlarda en çok yaptığım şeyi yine yapıyorum.Yatağımın başlığına kafamı yaslamış tavanı inceliyorum.Bunu yaparken de yine son zamanlarımın vazgeçilmezi babamı düşünüyorum.

Babasızlığın ne olduğunu bilir misiniz?

Babasızlığın ne kadar acı olduğunu...

Açıkçası çok isterdim bi babam olsun.Yok benim babam.Öldü...

Bir kız için babasının olmama düşüncesi çok ağırdır.Kız babası için yaşar.Babası varsa yaşar.
Bizim Babamız yok ki...Biz...Biz neden varız?

Biz Nazlı'yla çok küçüktük.
2.veya 3. sınıfa gidiyorduk.Okuldan çıkmış eve doğru gidiyorduk.Evin önünde bi kalabalık.Ilk başta anlayamadık ne olduğunu.Yavaştan eve doğru adımlıyorduk.Biraz korku biraz merakla...
Dayım telefonla konuşurken duyduk işte hayatımızı mahveden o sesi:
"Evet ba-baba...Z-zafer'i kaybettik"

O zaman haykırarak ağlamaya başladık.Birbirimize sarılarak.Ta o zamandan belliydi bizim yaralarımızı birlikte saracağımız.

Hani kızlar en çok babasını sever ya.Bende " Babanı mı anneni mi daha çok seviyorsun" dediklerinde "Tabi ki babam" demeyi çok isterdim.
Olmadı ama.Olmayan birini nasıl seversin ki.

Son zamanlarda en çok düşündüğüm şey oldu bu benim...En çok sorduğum soru da
"Neden bir babam yok?"

Bir annem ve ikizim var işte.Babamdan sonra birbirimize tutunduk biz.Sarıp sarmaladık birbirimizi.

Nazlı benim ikizim.Yani bakmayın ikiz dediğime.Görseniz bırak ikizi kardeş bile olduğumuza zor inananlar var.

Tabi bazen beni çok sinir ediyor.Beş dakika önce doğdu diye kendini ablam zannediyor ama bi tek de o beni anlıyor.

O benim aksime daha serttir.Çok güçlü.Ya da kendini öyle göstermek istiyor.O da içinde bir yerde çok narin ve kırılgan,biliyorum.

Ben ise daha hassasım ona göre.Çabucak kırılabilirim.

Beni Nazlı çok korur.Çünkü babamın yokluğu onda bu koruma iç güdüsünü yükseltti.

Özellikle karşı cinsten.Bunu bazen aşırıya bile kaçırıyor.

Bir defasında bir erkek benim yanıma geçip oturdu.Nazlı bunu görecek ve duracak.😲😲
Tabi ki durmadı.Çocuğu öyle bi benzetti ki bi sonraki gün okula gelmedi çocuk.Ya da pardon "Gelemedi"

Bir de bizim "Güneşimiz" var.
Bizi aydınlatan bir ışık.Yol gösteren.Bu yaşımıza kadar bizi kendi çabasıyla getiren kadın.Babam öldüğünde o da çok üzüldü.Bize yansıtmadı bunu.Ya da yansıtmamaya çalıştı.O kadar güçlü ki o...

Yatağıma yaslanıp bunları düşünürken saatin geç olduğunun farkına varıp uyudum.

Sabah:

"Selin?Kalk kızım artık.Hem bak annem bişey söyleyecekmiş bize anlamadım."

"Of!Bu saatte mi ya?"

"Sorma ya.Beni de kaldırdı ama çok önemliymiş.Hadi" dedi ve kolumdan çekiştirerek kaldırdı beni.