Dhampiers?! (Voltooid)

Hoofdstuk 45

We zitten in de taxi. Op weg naar Levi's begrafenis. Ik zit met Thomas, Robin en Liv in een taxi. De andere zitten ook samen in een taxi.

Ik heb een zwart jurkje aan. Zonder panty of blousje want het is behoorlijk warm. Ik staar naar buiten. Dit gaat een zware dag worden.

-

We lopen de begraafplaats op. Er is net een ceremonie geweest in een kerk. We lopen in een lange rij naar het plekje dat voor Levi is gereserveerd. De kist word neergelegd. Sem begint met zijn toespraak. Hij houdt het kort. Vervolgens praat Simon voor onze groep.

'Lieve Levi, wauw, wat ben jij een bijzondere man. Je hebt ons zoveel geleerd. Door jou zijn we geworden wie we nu zijn. Je betekend veel voor ieder van ons. Onze liefde voor jou is met geen pen te beschrijven. We hebben mooie, grappige, maar ook zware tijden meegemaakt. Altijd was jij degene die zei dat we niet op moesten geven en dat we door moesten gaan tot het bittere eind. Speciaal voor jou gaan we nu verder. We zullen voor altijd aan je denken.' Simon knikt nog even en loopt dan van het podium af. De speech was nog veel langer, maar door zijn tranen moest hij eerder stoppen. Hij loopt naar Bart en geeft hem een mannen knuffel. Thomas geeft me een kus en samen met Liv loop ik het podium op. Mijn gitaar staat al klaar en we nemen plaats op de krukken die er staan. Liv geeft me een knikje als teken dat ik kan beginnen.

/Zet hier het liedje uit de media op/

(Liv)

Je kust me, je sust me.
Omhelst me, gerust me.
Je vangt me, verlangt me.
Oneindig ontbangt me
Je roept me, je hoort me.
Je redt en verstoort me.
Geloof me, beroof me.
Verstikt en verdoof me.
Je ademt en leeft me.
Siddert en beeft me.
Vertrouwt me, beschouwt me
Als mens en weerhoudt me
Van bozige dromen
Die op komen dagen
De eenzame vragen
Van eindig geluk.

(Amber)

Met je krullen als nacht
Hoe je praat hoe je lacht
Hoe je stem zo dichtbij
Als een engel verzacht
In mijn dromen doorstromen
Oneindige leegte
Je remt me, je temt me
Je roert en beweegt me
Ik mis je, ik mis je
Ik grijp je, ik gris je
Ik wil je, bespeel je
Ik roer en beveel je
Om bij me te blijven
In donkere nachten
Om niet meer te smachten
Naar jou
Laat me los

(Samen)

Ik moet nu alleen
En houd me vast als het nodig is
In gedachten en ik zoek je
in alles om me heen
maar al denk ik soms
dat het zo beter is
Kan ik het niet helpen
Dat ik je soms mis

Oh ik smoor je, bevroor je
Verlos en verloor je
Weg naar een andere plek
Maar ik hoor je
Omarm je, verwarm je
Ik zie en ik voel je
Ik aai je, ik streel je
Ik knuffel en kroel je
Je rijdt me begrijpt me
Verwart en misleidt me
Het schrikt me soms af
Hoeveel ik op je lijk nu
M'n glimlach mijn tranen
M'n liefde, mijn beleven
Het spijt me van alles
Kom help en bevrijd me
En laat me los
Ik kan het alleen
Maar houd me vast als het nodig is
In gedachten en ik vind je
In alles om me heen
Maar al denk ik soms
Dat het zo beter is
Kan ik het niet helpen
Dat ik je soms mis

Ik kus je, ik sus je
Ik doof en ik blus je
Je blijft heel dicht bij me
Maar in mijn hoofd rust je

Ik slik mijn tranen weg en kijk op naar Liv. Ze vecht net als ik tegen haar tranen, maar houdt zich sterk. Ze staat op en trekt me in een knuffel. Mensen applaudisseren en we lopen het podium af. Thomas loopt naar me toe en trekt me in een knuffel. Langzaam wordt de natte vlek in zijn shirt groter.

'Dan laten we nu de kist zakken.' Spreekt Sem.

Ik maak me los uit Thomas' greep en draai me op. Langzaam zakt de kist het graf in. De tranen vinden een weg naar buiten. Ik veeg ze weg met een zakdoekje, maar drie seconde later zijn mijn wangen al weer nat. Ik zie dat Kim het moeilijk heeft en loop naar haar toe. Ze trekt me gelijk in een knuffel en langzaam voel ik een natte vlek op mijn schouder ontstaan. Ik streel door haar haar en merk dat ze al snel kalmeert. Opeens barst Maud achter me in tranen uit en rent ze huilend van de begraafplaats af.

'Ik ga wel.' zegt Bart waarna hij achter Maud aan rent. Kim maakt zich los uit mijn knuffel.

'Wat gebeurde er?' vraagt ze met rode ogen en een schorre stem.

'Ik weet het niet. Kom we gaan bij de anderen staan.' Zeg ik. Kim knikt en samen lopen we naar de rest van de groep. Gelijk slaat Liv haar armen ook om Kim heen, en al snel staan we in een groepsknuffel.

-

Intussen zitten we bij een restaurantje met iedereen die bij de begrafenis aanwezig was. Ik zit doelloos in mijn glas water te staren als er opeens iemand naast me komt zitten.

'Jij en je vriendin hebben prachtig gezongen.' Zegt een vrouw vriendelijk.

'Dank u.' Ik glimlach, maar diep van binnen zie ik geen enkele reden om te glimlachen.

'Levi heeft veel over je verteld. Amber, niet waar?'

'Ja dat klopt. En u bent?'

'Maria, Levi's moeder. Hij was erg enthousiast over je stem en je gitaarspel. Natuurlijk was hij net zo enthousiast over Liv. Hij had het altijd over jullie groepje en hoe goed jullie wel niet zijn.'

'Hoe weet u van ons groepje?' vraag ik verbaasd.

'Ik ben ook dhampier. Het is logisch dat je dat niet weet. Ik loop namelijk niet meer op de dhampier school rond.' Ik glimlach vriendelijk, niet wetend wat ik hier op moet zeggen.

'Ik ga maar weer. Bedankt voor je zang. Het betekend veel voor ons.' Ze staat op en loopt naar een groepje mensen van haar leeftijd. Mij verbaasd achterlatend.