Tenefüslerde dışarı çıkmaya başlamıştım ne zaman dışarı çıksam gözüm hep Ferha'nın penceresindeydi. Büşra bana heyecanlı bir şekilde Gökhanı anlatıyordu oda çok seviyordu ama karşılığınıda alıyordu Gökhanda onu seviyordu ama o Büsraya hak ettiği değeri vermiyordu. Büşra bize Gökhanla konuşmalarını anlatırken benimde gözüm Ferhanı arıyordu. Sonra bir bağırtıyla kendime geldim Beyza yüzüme bakarak "yeter artık unut şu çocuğu " diye üstüme bağırdı. Beyzaya öfkeli bir şekilde bakarak "Asıl sana yeter denemedimmi sanıyorsun olmuyor işte her defasında onu gördügümde daha çok tutuluyorum!"diye yerimden kalkarak bağırdım. Kafamı çevirdiğimde bütün bahçedeki kızlar bize bakıyordu. Sinirlı bir şekilde sınıfa çıktım anlam veremiyordum ben unutmaya çalışıyordum ama olmuyordu bunu Beyzada biliyordu ama sanki değişcekmiş gibi tekrar tekrar aynı şeyleri tekrarlıyordu.
Günler geçmisti artık her tenefus dışardaydım belki onu bir kez olsada görürüm umuduyla etrafa bakınıyordum. Öğlen arasıydı bahçede kızlar voleybol oynuyordu Ferhanların sınıfınin camına bakınca Ferhan ve Mert camdaydı. Ferhanı gördüğumde yüzümde anlamsız bir gülme oldu bende bilmiyorum istemsizce gülmüştum. Bizim banka doğru bakıyordu ve ben BANA BAKIYOR SANIYORDUM çünkü beni artık tanıyordu belki fikri değişmişti diyordum İŞTE hep bu BELKİ denilen kelime yüzünden çok fazla umutlanıyordum. Arkadaşlarım bu yönümden çok şikayetçilerdi küçük bir bakışla büyük umutlar.....
