Bir Hikâye..

1. Bölüm: "Ölü Kadın."

Meltem'den.

Normalde bu kadar ağlayan bir insan değilimdir. Ama şu an öyle boktan bir durumdaydım ki..

Elimde son kalan aile bireyimi de dün sabah kaybetmiştim. Acı bana güç veriyordu. Doğru. Ama bu kadarına dayanacak gücüm yoktu.

Çok sınanmıştım. Arkadaşlarım,ailem, sevgilim.. Eski sevgilim.

Mertcan.. Ona çok güvenmiştim. Bekaretimi verecek kadar...

Artık kimsem yoktu. Bir kişi dışında.. Kardeşim Ailem belkide hayatın devamında yanımda olan tek kişi..

Damla..

Üvey babamın bana yaptığı şeyleri birtek o biliyordu. Yaptığım herşeyi o biliyordu.

Oda benim gibiydi. Kimsesi yoktu. Annesi vardı. Oda gitmişti..

Damla ortaokuldaki tek arkadaşımdı. Şimdide öyleydi. Lise sona geçmiştik bu sene.. ama bir orospunun yediği halt ikimizin üstüne atıldığı için başka bir okulun bursluluk sınavına girmiş kazanmıştık.

Damla dereceyle kazanırken ben kıl payı kazanmıştım. Özel bir okul değildi ama güzel bir  okuldu.

Annem babam kardeşim mezuniyetime gelip gururla beni izleyeceklerdi..

Artık koskaca evde tek başımaydım.

Düşüncelerimi kenara bırakıp mezarlığın çıkışına doğru yürümeye başladım.

Dalgın dalgın yürürken birşeye çarpmamla yeri boylamam bir oldu.

Gözlerimi ruhsuzca karşımdaki çocuğa çevirdim. Elini bana uzattığında elini tutarak ayaga kalktım.

Gözlerim çocuğu tararken karnındaki kan ile gözlerimi büyüttüm. Oda aynı şaşkınlıkla kolumdaki izlere bakıyordu..

Demekki tek ben değilmişim. Bu düşünceme gülerken çocuk bana baktı.

"Komik olan ne?" Dedi ruhsuz bir sesle.. Gülmem zar zor dururken deli gibi hissediyordum.

"Komik olan boktan bir hayat yaşıyorum. Yaşıyorum demeyimde. Yaşıyor gibiyim. Kaldırdığın teşekkürler bu arada."

Çocuğun omzuna carparken sallana sallana yürümeye başladım.

Telefonumu çıkarıp Damla nın adını buldum.

"Efendim?" diyerek açtı telefonu.

"Bize yerleşiyorsun. Annem yok artık. O sürtük yurt müdürüne katlanmak zorunda değilsin. Hadi bize gel şimdi. Evi degiştircez."

Birşey demesini beklemeden telefonu kapattım. Beni yalnız bırakmayan tek kişi Damlaydı. Hepte öyle olacaktı.

-------------------

Selim'den;

Delirmiş gibiydim. Adımlarım hızlanırken yola bakmıyordum. Birine çarpmamla olduğum yerde durdum. Kıza baktığımda oda bana bakıyordu.

Üzerindeki herşeyin siyah olması ilgimi çekerken sütyeninin siyah olmasına yemin edebilirdim.

Karşımdaki siyahlının gözlerine baktığımda değişik bir şekilde içim titredi.

Ruhsuz. Acı çekmiş. Baygın. Bıkmış.

Hmm.

Kıza elimi uzattım. Bu sırada karnımda ki yara dikkatini çekmiş olacakki gözlerini büyüterek karnıma baktı. Bende gözlerimi birçok faça izi olan koluna çevirdim.