Bullshit. 1&2

'Je mag iemand kiezen.'

Normaal zou ik heel fel zijn, opgestaan zijn en Daniël een hard klap verkopen. Maar dat is normaal. Mijn lichaam kan niet bewegen en het enige wat uit mijn mond komt klinkt als; ik moet wat? Ik vraag me af of ze het verstaan hebben. Mijn stem stotterde zo erg. "Yorick zoenen. Als je niet aan de liefde doet, zou je het gewoon doen." En daar was de klap in mijn gezicht. Hij heeft zonet de hard waarheid verteld. Ik doe niet aan de liefde, waarom wil ik Yorick dan niet zoenen. Als het niks is, kan het gewoon. "Uh ja." Stotterde ik. Ik kijk naar Yorick met de 'help' blik. Ik heb er helaas niet zoveel aan. Het enige wat hij doet is grijnzen. Die irritante perfecte grijns. "Komt er nog wat van?" Ik sta trillend op. Misschien iets te trillerig zodat ze misschien medelijden zullen krijgen. Maar nee, daar gaat mijn sprankje hoop. "Weet je zeker, ik bedoel, ik kan ook gewoon een knuffel geven of zoiets." Stijn slaat zijn armen over elkaar. "Of je wilt hem niet zoenen."

"Nee, nee dat is het niet. Misschien vind Yorick het niet fijn." Inmiddels sta ik midden in de kring. En in een hele erge tweestrijd. Wel zoenen, laten zien dat ik niet aan de liefde doe. Niet zoenen, krijgen ze het idee dat ik het leuk vind. "Zoen hem dan."

"Ja, maar kijk we zijn vrienden. Je zoent vrienden ni-"Madison?"

"Goed, goed." Ik schuifel, ja schuifel richting de kant van Yorick op. Eerst werp ik een blik op de klok om te kijken of ik kan uitrekken. Fijn, nog twintig minuten. Dat gaat niet lukken. Jeez, Madison zoen hem gewoon. Mijn god, iemand zoenen als er twee ogen gericht op je zijn is ook niet echt prettig. Moet ik nu sirieus bukken. Zodat Daniël en Stijn even doodleuk naar mijn kont kunnen staren. Waarom staat Yorick verdomme niet op. Argh. Ik wil net naar voren buigen als iets in me op komt. Ik draai me terug naar Daniël en Stijn die allebij zuchten. "Kunnen jullie je dan alsjebliefd omdraaien ofzo. Ik moet namelijk bukken en dan hebben jullie uitzicht op mijn kont." Er word op mijn schouder getikt. Met een ruk draai ik me om en voor dat ik het weet voel ik zijn lippen op de mijne. Het liedje: let it go. Komt in mijn hoofd. Waarom? Ik laat de 'niet liefde' gaan. Ik voel verdomme wat voor Yorick. Ja, voor Yorick Walters. De jongen die mij paar jaar terug had laten staan. De jongen die elk meisje kan krijgen, de jongen die super irritant is en enorm egoïstisch is. Ja, die jongen. Yorick Walters. Het lijkt alsof er een feest word gehouden in mijn buik waar iedereen de polonaise doet. Alsof ik in een achtbaan zit die super stijl naar beneden gaat, of zoals ze dat in cliché boeken noemen: fuck de vlinders, ik voel de hele dierentuin in mijn buik. Dat gevoel.

Voordat ik kan reageren haalt Yorick zijn lippen van de mijne en laat zichzelf weer zakken op de stoel. Hij geeft me een knipoog en begint dan met praten. "Was dat zo lastig?" Lacht Yorick. Ja, dat was het. Ik heb namelijk gevoelens voor je. Nou goed? "Je mag weer gaan zitten hoor." Haalt Daniël mij uit mijn gedachten. "Right." Mompel ik en ga dan weer terug zitten op mijn stoel. Mijn god, ik vind Yorick leuk. Dit is nieuw. Argh. "Aarde aan Madison."

"Huh."

"Je mag iemand kiezen." Antwoord Stijn die me met een grijns aankijkt. "Dat wist ik." Mompel ik. "Stijn. Doen, durf of de waarheid."

"Doen."

"Schrijf met je pen je telefoon nummer op de muur met je naam erbij." Hij pakt een pen erbij en loopt dan naar de muur om vervolgens zijn naam op te schrijven. Daarna gaat hij weer zitten op zijn plek. "Yorick. Doen, durf of de waarheid."

"Doen." Niet weer de zelfde doen. Alsjebliefd niet zeg. Ik ben nu al helemaal gestrest, laat staan voor de tweede zoen. Als ik nu een vogel was, was ik nu weg gevlogen en tegen een raam aan geknalt. Expres. "Zet je nummer onder mijn nummer." Huh, maar, Wat? Vind ik het nu ookal jammer. Jeez, Madison blijf nuchter alsjebliefd. "Madison. Doen, durf of de waarheid."

"Waarheid." No way dat ik doen ga doen. Ze stikken er maar in. "Ben je maagd?"

"Pardon?"

"Of je maagd bent."

"Ja dat ben ik, nogmaals ik doe niet aan de liefde. Weten jullie nog?"

"Je weet niet wat je mist." Lacht Daniël. Hij krijgt een schouder klopje van Yorick. "Oh, ja zeker wel." Mompel ik terug. De bel gaat en meneer Koetser komt het lokaal binnen stormen. "Jullie kunnen gaan." Ik pak mijn spullen en loop met rode wangen het lokaal uit. Ja, met rode wangen, ik heb nooit rode wangen. Mijn god, ik word echt histirisch. Fuck de vogels. Ik loop wel gewoon tegen een raam aan. Dat kan natuurlijk ook nog.

Want, mensen. Ja, ik heb gevoelens voor Yorick. Ik, Madison lemp, heb gevoelens voor Yorick. En weetje wat ik ervan vind.

Ik vind het he-le-maal niks.

-

MADISON IS VERLIEHIEEEEFDDDDDD!!

Ik blijf Stijn en Daniël echt geweldig vinden.

#MADICK FOREVER.