Η Ζωή Χωρίς Φιλία Και Έρωτα

ΚΕΦ. 2

"Τι είπε;;;" έλεγα από μέσα μου. "τι του έκανα και μου μιλάει έτσι;;"

Προσπαθούσα να συνέλθω από αυτό το πρώτο σοκ. Τον κοιτούσα με ένα ύφος περιέργειας και αυτός γελούσε σα να κέρδισε κάποιο έπαθλο... Στη δικιά μου περίπτωση, κατάφερε να μου χαλασει τη ψυχολογία.
Ύστερα, καθισα ήσυχα στη θέση μου, χωρίς να μιλήσω. Έκλαιγα από μέσα μου αλλά δε θα επετρεπα στον εαυτό μου να βγει το δάκρυ στις κόρες των ματιών μου.

Σαφώς, συνέχισαν και οι...φίλοι του και όσοι βέβαια βρισκόταν τότε μπροστά να γελάνε. Τους δικαιολογώ μάλιστα γιατί νομίζω ότι φοβόταν να αντιδράσουν.
"Δε μου λες ξανθοστραβόπουμπουρε" μου λέει με έντονο ύφος"εκτός από τα χάλια ρούχα και τα απαίσια γυαλιά που φοράς, είσαι και σπασικλακι μέσα στην τάξη;;'

Δεύτερο σοκ. Δεν απάντησα. Τι να έλεγα;; Μπορούσα να μιλήσω; το χέρι μου είχε αρχίσει να τρέμει. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Λογικό άλλωστε. Είχα φοβηθεί. Υπερβολικά πολύ.
.!!!

"Σε ρώτησα κάτι χοντρε!!!" Φώναξε έντονα "Είσαι σπασικλακι ή όχι;;;"

"Δεν ξέρω" απάντησα με διαταγμο.

"Είσαι!!! Για να φοράς τέτοιους φακούς, φαίνεται από τώρα!!!" είπε. Έπειτα συμπλήρωσε" Με λένε Στέφανο και από εδώ και πέρα, θα κανείς ο,τι ακριβώς σου λέω. Και όσο υπακους, τόσο θα γλυτωνεις ξύλο!!!"

Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι μόλις με είχε απειλήσει...!!!

"Έγινα σαφης;;;"

"Μά...μαλιστα" απάντησα με δισταγμό.

Όσοι βρίσκονταν στο λεωφορείο, έβλεπαν σα θεατές μια θεατρικής παράστασης ή ενός έργου το οποίο μάλλον ήταν κωμωδία...!!!

Καθώς το λεωφορείο προχωρούσε με προορισμό το σχολείο, ανοιξαν οι πόρτες και ένα παιδί με σκουντηξε με αποτέλεσμα να πέσω πάνω σε μια πανέμορφη κοπέλα!!!