Η Ζωή Χωρίς Φιλία Και Έρωτα

ΚΕΦ. 3

Προτού πέσουμε μαζί με την κοπέλα κάτω και γίνουμε και οι δύο ρεζίλι, έπιασα εκείνη από το χέρι και εγώ στηρίχτηκα σε μια κολώνα. Έτσι, σώθηκάμε και οι δύο από τα γέλια των παιδιών.

"Είσαι εντάξει;;;" ρώτησα ταραγμένος.

"Ναι! Σε ευχαριστώ!" μου αποκρίθηκε.

Είχα μόλις ακούσει για πρώτη φορά τη φωνή της. Ήταν τόσο γλυκιά και το πρόσωπο της έλαμπε από χαμόγελο.

"Χίλια συγνώμη εκ μέρους μου! Ήμουν απρόσεκτος! Απλά γλίστρησα μάλλον και για αυτό το λόγο έπεσα" είπα ψέματα καθώς είχα καταλάβει ότι με έσπρωξαν.

"Συμβαίνουν αυτα. Δεν πειράζει!!!Δέσποινα!" μου τεντώσει το χέρι.

"Άρης, χάρηκα" της είπα.

"Είσαι νέος εδώ;"

"Ναι. Μετακομισα πριν λίγο καιρό στην Αθήνα"

"Ωραία! Μάλλον είσαι τυχερός που ήρθες εδώ"

"Μάλλον άτυχος" σκέφτηκα για λίγο. Όμως, μάλλον μου χαμογέλασε η τύχη, καθώς είδα αυτή τη πανέμορφη κοπέλα.
Με διέκοψε από τις σκέψεις μου λέγοντας μου:

"Τι τάξη θα πας;"

"Α λυκείου"

"Αλήθεια; Κι εγώ"

Χάρηκα τόσο πολυ που ήθελα να φωνάξω από την χαρά μου.

Αφού μιλήσαμε για διαφορά πράγματα πηγα και έκατσα σε ένα παγκάκι απόμακρο. Βρίσκονταν κάτι κοπέλες και καθώς πηγα να κάτσω, οι κοπέλες σηκώθηκαν και έφυγαν. Έτσι, έμεινα μόνος.

Εκείνη τη στιγμή, είδα μια γυναίκα περίπου 50 χρονων να κατεβαίνει τις σκάλες. Μάλλον θα ήταν καθηγήτρια. Περπατούσε σα να ήταν σε παρέλαση.

Αργότερα, ένα παιδί με πλησίασε και μου είπε:
"Γεια σου Άρη. Τι κανείς; με θυμάσαι;"

" Γεια! Κάτι μου θυμίζεις αλλά τώρα δεν μπορώ να λειτουργησω."

"Είμαι ο Γιάννης. Ειχάμε συναντηθεί σε μια εκδήλωση, που δημιούργησε το χωριό σου."

Τον θυμήθηκα αμέσως. Είχαμε γνωριστεί τότε γιατί είχε έρθει διακοπές στην Κρήτη και είχαμε συναντηθει σε εκείνη την εκδήλωση. Μιλήσαμε λίγο για το πως βρέθηκα εδώ και ύστερα, πήγε με τους φίλους της ηλικίας του. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από εμένα.
Λίγο αργότερα, χτύπησε το κουδούνι και κάναμε τον αγιασμό. Ο παππάς είχε πολύ πλάκα. Είχε μια προφορά που σε έκανε και γελουσες. Πιο συγκεκριμένα, έλεγε υόρκη "λ" πολύ έντονα. Η διευθύντρια, που ήταν αυτή που περπατούσε σαν παρέλαση, μας κοίταζε και έβγαζε καπνούς. Έτσι που μας κοιτούσε, φαινόταν σα το φίδι που θέλει να μας δηλητηριασει. Όταν τελείωσε ο παππάς, η διευθύντρια έβγαλε λόγο.

"Καλημέρα παιδιά! Ξεκινάει μια δύσκολη χρονια για του καθηγητές και περιπετειώδης για εσάς τους μαθητές. Θέλω να καλοσωρησω την πρώτη Λυκείου." μέχρι στιγμής καλή φαινόταν μεχρι που είπε ξαφνικά δυνατα:

"εύχομαι οι μαντραχαλοι των δύο μεγαλύτερων τάξεων να βοηθήσουν τα μπεμπακια της Α να προσαρμοστούν γρήγορα. Με τη πρώτη βλακεία που θα κάνει κάποιος, 5 ημέρες αποβολή!!!"

Ένα παιδί αναφώνησε ένα
"Οοοοο" και η καθηγήτρια καθώς πλησίασε κοντά του, πιάνοντας τον από το αυτί του είπε:

"Βλέπω Γιωργάκη ότι δεν ξέχασες τα περσινα. Έτσι και ξαναμιλησεις, 10 ημέρες αποβολή για εσένα" κάτι που ήταν απίθανο να συμβεί."Άντε μπείτε τώρα στις τάξεις σας"

Όταν μπήκα σε μια μεγάλη αίθουσα, η διευθύντρια μπαίνει στην τάξη και λέει:

"Στεφανακης Άρης;"

"Παρών" απαντώ.

"Πήγαινε στη δίπλα αίθουσα"

Μόλις μπήκα στη δίπλα αίθουσα, είδα μια μορφή γνώριμη. Ήταν ο Στέφανος και λίγο πιο μακριά η Δέσποινα.

Είπα ένα "Ωχχ!"