Η Ζωή Χωρίς Φιλία Και Έρωτα

ΚΕΦ. 7

"Ναι μαμά, εδώ είμαι" της απάντησα.

Άκουγα να ανεβαίνει τις σκάλες τρέχοντας, σα να ήταν το τέλος του κόσμου. Μπαίνει μεσα στο δωμάτιο και δε μου ξέφυγε το γεγονός ότι την είδα αγχωμενη. Καθώς με πλησίασε, μου έπαιξε ένα γερο χαστούκι που πόνεσα πολύ και ύστερα με αγκάλιασε.

"Που ήσουν και σε έψαχνα;;; Με τρελανες τρελοπαιδο!!!!" μου είπε κλαίγοντας.

Εγώ, εξαιτίας του χαστουκιού, την εσπρωξα και της αποκριθηκα:

"Ρε μάνα, είσαι με τα καλά σου;;; Μου παίζεις πρώτα χαστούκι και ύστερα με αγκαλιάζεις;;;;"

"Με τρελανες πάλι σήμερα. Με πήρε η διευθύντρια και μου είπε ότι δεν εμφανίστηκες στο σχολείο. Τι έγινε;;;"

Ο θεός και η μάνα του. Τι είναι το σχολείο;;; κολέγιο;;; Ήμαρτον. Μια φορά δεν πηγα και πήραν τη μάνα μου τηλέφωνο. Εκείνη τη στιγμή, έπρεπε να σκεφτώ μια δικαιολογία να της πω.

"Εεε...να...δεν...θέλω να πω ότι...ότι...δεν αισθανόμουν καλά και επέστρεψα από το σχολείο" της είπα.

"Σίγουρα δε συνέβη τίποτα άλλο;" με ρώτησε σα να είχε καταλάβει κάτι.

"Εεε ναι ρε μάνα. Τι άλλο δηλαδή να συνέβη;;"

"Δεν ξέρω. Τέλος πάντων. Παω κάτω να ετοιμάσω κάτι γιατί θα έρθουν οι συνεργάτες μου από τη δουλειά. Πρέπει σε 3 ώρες να τα εχω έτοιμα."

"Έχεις κάποιο να σε βοηθήσει;;" τη ρώτησα

"Όχι αλλά δε χρειάζομαι. Θα φτιάξω κάτι απλό. Ίσως σε χρειαστώ στο τέλος να ετοιμαστούμε το τραπέζι."

Καθως πάει να φύγει, τρώω άλλο ένα, πιο ελαφρύ, χαστούκι.

"Αν τολμησεις και μου το ξανακανεις αυτό, θα είναι πιο δυνατό από το προηγούμενο"

Όταν έφυγε, σηκώθηκα και πονούσα στην κοιλία από την μπουνια που έφαγα από τον bullying guy.

Μετά από τρεις ώρες, χτύπησε το κουδούνι. Είχαν έρθει οι συνεργάτες της μαμάς.

"Καλωσορίσατε, καλωσορίσατε. Περάστε. Γιε μου, κατεβα από κάτω. Ήρθαν οι συνάδελφοί από τη δουλειά"

Όταν κατέβηκα και είδα, παρατήρησα ότι ανάμεσα στους φιλοξενούμενους που είχαμε, υπήρχε και μια γνώριμη φυσιογνωμία. Κι αυτός ήταν ο Στέφανος.

"Ωχ!!!"