TEK MELEZ (İntikam Ateşi)

4. BÖLÜM

BU BÖLÜM GICIK OKUYUCUM PİS DURU'NUN :D GICIKSIN FELAN AMA SEVİYORUM SENİ DEĞERİMİ BİL :D KEYİFLİ OKUMALAR :* <3

Sahi en son ne zaman içten bir kahkaha atmıştım? En son ne zaman içimden gelerek her hangi bir şey yapmıştım? Saat gece 03:00. Uyku mu? O da neyin nesi saçmalamayın. Yatakta sırt üstü uzanmış 10 senedir yaptığım tek şeyi yapıyorum, düşünmek. Düşündükçe bir sonuca varamamak ve bu duruma daha çok öfkelenmek. Peki öfkelendikçe ne oluyor hemen söyleyeyim. Hiçbir şey. İçimde ki öfkeyi kinle besleyerek daha fazla hırslanmamı sağlıyorum. Bana asıl güç veren şeyde bu aslında. Yatakta daha fazla yatamayıp odamdan dışarı çıktım. Herkes uyuyordu. Sessizce evimizin bodrumuna indim. Kapıyı açtığım da her zaman olduğu gibi gözümden bir damla yaş düştü. Tam burada, bu odada sadece yedi yaşındayken tüm ailemi kaybetmiştim. Tam burada, bu oda da sadece yedi yaşındayken olgunlaşmış ve büyümüştüm. Çok güzel bir çocukluğum vardı. Ailem beni çok seviyordu. Benim için her şeyi yapabilecek annem,babam ve ablalarım vardı. Tek bir gün. Lanet olası o günde her şeyimden olmuştum. Ablam en son benden özür dilemişti. Bizi sevdiğini söyleyip gitmişti. Şimdi onları son kez gördüğüm odayı çalışma odası haline getirmiştim. Bir vampirin ve kurdun daha güçlü olabilmesi için ne gerekiyorsa hepsi buradaydı. Ailemi kaybettiğim oda da onlar için çalışıyordum. İyice konsantrasyonumu topladığım da sanki onlar benim yanımdaymış gibi hissediyordum. Gözümden akan yaşları elim tersiyle silip önümde ilk gelen kum torbasına hızla yumruk attım. Göz rengimin ve yüzümün değiştiğini hissediyordum. Artık kontrolümü kaybetmiştim.

-Abla?

-...

-Abla sakinleşir misin?

-...

-Abla!

Mirzaya baktığım da geriye doğru bir adım atmıştı.

-Ov pekala. Şimdi derin derin nefes alıp sakinleşiyoruz tamam mı?

-Git buradan Mirza. Kendimi kontrol edemiyorum.

-Tamam ben sana yardım ederim.

-Mirza çık dışarı!

-Oldu canım başka? Şuan ki halin ne kadar berbat biliyor musun? Şuan paniklemiş olmasaydım resmini çeker tüm sosyal medyaya atar seni rezil ederdim. Gerçi shop zannederlerdi ama olsun.

-Mirza sana saldırmak istemiyorum çık dışarı!

-Bir saniye hanımefendi ben bunu kendime hakaret olarak algılıyorum. Tamam melez olabilirsin. Mida ablamız sayesinde artık TEK MELEZ'de olabilirsin ama beni küçük göremezsin. Tamam bir TEK MELEZ değilim ama bende bir melezim. Lütfen ama.

İçimde ki saldırma dürtüsüne engel olamayıp Mirza'nın üstüne doğru koşmaya başlamıştım...

MİRZA'NIN AĞIZINDAN:

Allah aşkına saat gecenin 03:30'un da bu gürültü nerden geliyor? Odamdan çıkıp sesi takip etmeye başladım. Ses bodrumdan geliyordu ve ablamın kokusunu yoğun bir şekilde alıyordum. Hayır yani çalışmak için bu saatimi buldun ablacım? Bodruma inip odanın kapısını açtığımda meleze dönmüş ve kum torbasını yumruklayan ablamı görünce gözlerim büyümedi değil. Normal bir insan o kum torbasına vursa elini kırar, bir kurt veya vampir vursa yerinden oynamaz ama kum torbası şuan Halil Sezai'ye başlamış isyaen diye bağırıyor.

-Abla?

-...

Ve ses yok. Süper ya.

-Abla sakinleşir misin?