Μετά από χρόνια

Κεφάλαιο 1

Πολλές φορές η μοίρα παίζει άσχημα παιχνίδια. Έχει αποδειχτεί άλλωστε. Βέβαια, αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε κάτι καλό. Έτσι δεν λένε; Μπορεί να μετανιώνουμε γι'αυτά που κάνουμε, αλλά για όλα υπάρχει κάποιος σκοπός.

Κάπως έτσι ένοιωθε η Λίζα όταν τα πράγματα άλλαξαν στην ζωή της. Όχι πολύ. Απλά χάρισε την αγάπη της σε έναν ακόμα απρόσμενο επισκέπτη.

3 χρόνια πριν
Είχε μόλις τελειώσει την δουλειά και είχε επιστρέψει στο σπίτι της. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγάλει τα τακούνια και να σοριαστεί στον καναπέ του ξενοδοχείου που έμενε τις 4 τελευταίες μέρες στην Αθήνα. Η ορθοστασία την είχε πεθάνει.  'Λογικο', σκέφτηκε. Όλη την μέρα ήταν στο πόδι. Η επίδειξη θεωρούνταν το φαινόμενο της χρονιάς και όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια. Το τρέξιμο και οι υποχρεώσεις όλη μέρα κάθε μέρα την κούραζαν άλλα δεν παραπονιόταν. Έκανε αυτό που ήθελε.
Έκατσε στον καναπέ μαζί με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι. Ήταν ότι πρέπει για να χαλαρώσει. Η Θέα του Παρθενώνα της έκοψε την ανάσα, πόσο μάλλον τώρα που είχε σκοτεινιάσει και είχαν ανάψει τα φώτα. Θα μπορούσε να κάθεται για ώρες και απλά να τον βλέπει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ήταν στην Αθήνα, αλλά ήταν η πρώτη φορά που βρισκόταν εκεί μετά από 2 ολόκληρα χρόνια. Τόσο καιρό έκανε να ξαναεπισκεπτεί την χώρα της. Βλέπετε, δεν ήταν και εύκολη η μετακίνηση για μία κοπέλα σαν την Λίζα. Η ζωή της πλέον ήταν στο Παρίσι και στην Ελλάδα πατούσε σπάνια.

Της είχαν λείψει τα πάντα. Οι γονείς της, η αδερφή της, ακόμα και το κυνηγόσκυλο του πατέρα της με το οποίο δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις. Ακόμα και αυτό της έλλειπε. Το χωριό της, το σπίτι της. Όλα.

Σκούπισε το δάκρυ που ξέφυγε από τα μάτια της. Πάντα ήταν ευαίσθητη σε αυτό το θέμα. Σε 2 μέρες έφευγε και δεν είχε δει σχεδόν κανένα. Ούτε καν τις φίλες της.

Είχε αποροφηθεί στις σκέψεις της και δεν άκουγε την πόρτα που χτυπούσε επίμονα. Μόνο όταν το κινητό της άρχισε να αναβοσβήνει "ξύπνησε" και πήγε βαριεστημένα προς την πόρτα. Πριν προλάβει να την ανοίξει καλά η αδερφή της μπούκαρε στο δωμάτιο.

"Κοπέλα μου είσαι σοβαρή; Ξέρεις πόση ώρα χτυπάω; Τι έκανες τόση ώρα;"της είπε η αδερφή της και έκανε ανήσυχη στον καναπέ.

"Προσπαθούσα να σε αποφύγω!! Πώς κι από δω;"ρώτησε περιπαιχτηκά η Λίζα. Ήταν σίγουρη ότι η επίσκεψη της αδερφής της τόσο αργά δεν ήταν τυχαία.