Μετά από χρόνια

Κεφάλαιο 5

Έχουν περάσει 2 μήνες από την μέρα που γύρισε στο Παρίσι και ξαναμπήκε στην ρουτίνα της.

Τέλη Γενάρη πλέον και ο καιρός είχε δώσει την θέση του στον τσουχτερό χειμώνα. Κάθε μέρα έβρεχε και πολλές φορές το θερμόμετρο ήταν κάτω απο το μηδέν. Το κατάλευκο πλέον Παρίσι μάγευε και τους ντόπιους, αλλά περισσότερο εκείνους που είχαν πάει, είτε για διακόπες, είτε για δουλειά.
Οι μετακινήσεις στην πολή ήταν δύσκολες, εξαιτίας του χιονιού. Ακόμα δυσκολότερη ήταν η μετακίνηση προς την επαρχεία, όπου η Λίζα συνήθιζε να πηγαίνει, όταν έβρισκε χρόνο, με την συνοδεία της Μαίρης.

Η Λίζα ήταν στο γραφείο της και διόρθωνε κάποια σχέδια, τα οποία έπρεπε ήδη να είχαν παραδώσει για να ξεκινήσει η δημιουργία τους. Δούλευε πυρετωδώς για να τα ετοιμάσει το γρηγορότερο. Έσβηνε, ξαναέσβηνα μέχρι που τα σχέδια ήταν έτοιμα και αντάξια του ονόματός του οίκου. Περήφανη για την δουλειά της, προχώρησε με σταθερό βήμα προς το γραφείο της Αλίσια με σκοπό να της κάνει μία μικρή παρουσίαση. Η γυναίκα, της είχε πει επανηλημένες φορές ότι δεν χρειαζόταν να ελέγχει τα σχέδια της, αφού γνωρίζοτας καλά την Λίζα, ήξερε ότι τα σχέδια της ήταν πάντα εξαίσια.

Η Αλίσια κοιτούσε τα σχέδια και για μια ακόμα φορα εξεπλάγειν θετικά

"Όλα είναι όμορφα Λιζάκι. Δώστα στην γραμματέα μου και θα της δώσω εγώ παραπάνω οδηγίες."

"Μάλιστα. Θα θέλατε κάτι άλλο;"ρώτησε η Λίζα με επαγγελματισμό. Δεν ήθελε να δίνει δικαιώματα στις "κακιές" γλώσσες, και στην δουλειά ήταν με όλους τυπική.

"Προς το παρών όχι, μπορείς να πας να ξεκουραστείς για σήμερα."την παρότρυνε η Αλίσια.
"Αα και για να μην το ξεχάσω. Σε λίγες μέρες θα έρθουν καινούργοι και θα ήθελα να είσαι υπεύθυνη για την εκπαίδευσή τους."της ανακοίνωσε η Αλίσια και η Λίζα έμεινε με γουρλωμένα μάτια.
'Πώς θα τους εκπαιδεύσω εγώ;'
"Και αύριο στις 10.30, έχουμε σύσκεψη. Να είσαι εκεί."

Η Λίζα έφυγε από τον οίκο με το χαμόγελο να φτάνει μέχρι τ'αυτιά. Της φαινόταν συναρπαστικό ότι θα βοηθούσε επίδοξους νέους να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο και στη συνέχεια να γίνουν μεγάλοι σχεδιαστές. Είχε έναν ενδιασμό για το πώς μπορεί να την αντιμετώπιζαν, αλλά τον έδιωξε από τις σκέψεις της αμέσως.

Όταν έφτασε στο σπίτι της, γέμισε την μπανιέρα με άλατα και βυθίστηκε μέσα. Μετά από μια εξουθενωτική μέρα στην δουλειά, αυτό ήταν ότι καλύτερο για να χαλαρώσει. Όταν το νερό είχε αρχίσει να κρυώνει, κατάλαβε ότι ήταν ώρα να βγει. Τύλιξε την πετσέτα γύρω από το σώμα της και αφού ντύθηκε, πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει κάτι να φάει. Όλη την μέρα σχεδόν ήταν νηστική, και στην δουλειά τσίμπισε ελάχιστο από το γεύμα της. Έφτιαξε ένα τοστ και κάθησε μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης.

[...]

Η ζωη του Στέφανου στην Θεσσαλονίκη δεν ήταν τόσο ήρεμη. Πιεζόταν αρκετά, αφού 2 μήνες τώρα, όλα πλέον περνούσαν από τα χέρια του. Έδινε οδηγίες και εντολές σε άλλα 4 άτομα, χωρίς την βοήθεια κανενός. Το μόνο που τον παρηγορούσε ήταν ότι, όταν τελείωνε την υπηρεσία πήγαινε στο σπίτι των γονιών του. Αλλά και εκεί δεν ησύχαζε πλήρως. Η μητέρα του, η κυρία Αργυρώ, τον τρέλαινε στις ερωτήσεις για την ζωη του και φυσικά, σαν κλασσικη Ελληνίδα μάνα, δεν παρέλειπε να του υπενθυμίζει ότι έπρεπε σιγά-σιγά να της χαρίσει και ένα εγγονάκι.

"Να βάλεις την Ανασταστία να σου κάνει εγγόνι κυρία μου."

"Η αδερφή σου αγόρι μου είναι 24 χρονών κοπέλα. Τώρα άρχισε να ανεξαρτητοποιείται."του έλεγε με σοβαρά η μητέρα του.

"Έχεις κι άλλο γιό. Να τον πεις σε αυτόν."συνέχισε το πείραγμα ο Στέφανος. Ο πατέρας του και τα αδέρφια του ήταν απλά θεατές, ενώ προσπαθούσαν να κρύβουν το γέλιο τους, κάθε φορά που ήταν μπροστά σε "συζήτηση" της μητέρας τους με τον πρωτότοκο.

"Βρε αγόρι μου είσαι σοβαρός; Ο Αντρέας ειναι μια σταλιά παιδί, 22 χρονών. Ακόμα σπουδάζει. Άσε που δεν ξέρει ούτε αυγό να βράζει, θα αλλάξει πάνες;"

"Βρε Αργυρώ άσε το παιδί ήσυχο. Όταν έρθει η ώρα, θα γίνει και αυτό."επεναίβει τελικά ο πατέρας του και περάσαν στο τραπέζι. Εκεί η συζήτηση πήρε άλλες διαστάσεις. Μιλούσαν αόριστα, κυρίως για ζητήματα της επικαιρότητας, για τις σπουδές του αδερφού του, για την εταιρία που εργαζόταν η αδερφή του. "Ακύνδινες" συζητήσεις, που έκαναν τον Στέφανο να ξεχνιέται.
Και έτσι πέρασε ακόμα 1 μήνας.