Μετά από χρόνια

Κεφάλαιο 7

Μία λέξη τριγύριζε στο κεφάλι της.
'Έγκυος'. Ήταν έγκυος το παιδί ενός άγνωστου άντρα, με τον οποίο είχε περάσει μία βραδυά και τίποτα παραπάνω. Το παρελθόν της χτύπησε την πόρτα και αυτή άνοιξε. Δεκάδες ερωτήσεις που περίμεναν απάντηση έκαναν την εμφάνιση τους. Για την Λίζα ήταν ευλογία μία γυναίκα να μείνει έγκυος, και θεωρούσε ένα παιδί το μεγαλύτερο δώρο ζωής. Στην περίπτωσή της όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αυτό το πλασματάκι που ήταν στην κοιλιά της, δημιουργήθηκε κατά λάθος. Δεν ήταν καρπός έρωτα αλλά δημιούργημα μίας απροσεξίας.

Αν το κρατούσε θα το μεγάλωνε σαν μάνα και σαν πατέρας ταυτόχρονα. Αν το έριχνε, θεωρούσε ότι θα διέπραττε έγκλημα, και αυτό δεν θα το συγνωρούσε στον εαυτό της. Αν το κρατούσε, ο "πατέρας" θα έπρεπε να το μάθει, ενώ αν το έριχνε θα τελείωναν όλα στη στιγμή. Δεν θα έδινε εξηγήσεις σε κανένα και ούτε θα το μάθαινε κανείς. Δύο άκρως αντίθετες επιλογές και έπρεπε να επιλέξει την σωστή.

Στο ιατρείο, όλοι περίμεναν κάποια αντίδραση από την Λίζα, αλλά αυτή κοιτούσε τον τοίχο, χωρίς κάποια έκφραση στο πρόσωπό της. Μέσα της γινόταν μία τιττανομαχία.

"Τι θα γίνει αν σταματήσω την κύηση;"ρώτησε ξαφνικά. Με το άκουσμα τον λέξεων η Αλίσια και η Μαίρη πετάχτηκαν όρθιες.

"Λίζα τι είναι αυτά που λες;"

"Αλίσια θα σου εξηγήσω άλλη στιγμή. Δεν είναι η ώρα."στράφηκε προς τον γιατρό και επανέλαβε την ερώτησή της.

"Δεν θα στο πρότεινα. Η περίοδος που διανύεις είναι κρίσιμη για το έμβρυο αλλά και πολύ περισσότερο για εσένα. Αν για οποιοδήποτε λόγω θες να ρίξεις το παιδι, μπορεί στο μέλλον να δημιουργηθεί κάποια μόλυνση και στην χειρότερη περίπτωση να μην ξανα μείνεις έγκυος. Πρέπει να σκεφτείς πριν πάρεις τέτοια απόφαση."με τα λόγια του η Λίζα αναστατώθηκε. Θα της στιγμάτιζε το μέλλον αυτή η βίαιη πράξη.

Μη έχοντας πάρει την τελική της απόφαση, ευχαρίστησε τον γιατρό και ετοιμάστηκε να φύγει από το ιατρείο.

"Πριν φύγουμε. Μπορείτε να μας πείτε τι πρέπει να προσέχει;"ρώτησε η Μαίρη, που δεν ήθελε ούτε να ακούσει για έκτρωση.

"Όχι άγχος, όχι άσκοπες μετακινήσεις, όχι πολύ δουλειά. Επειδή είναι το πρώτο, πρέπει να προσέχεις. Θα σου γράψω κάποιες βιταμίνες. Καλό θα ήταν να τις παίρνεις." Έδωσε στις γυναίκες την συνταγή και έφυγαν.
Δυστυχώς για τις δύο εξ'αυτών, η Λίζα δεν συμμεριζόταν την χαρά τους. Φαινόταν θλιμμένη με το ευχάριστο νέο που έμαθαν.

[...]

Κατέληξαν στο σπίτι της Αλίσιας. Έφτιαξαν πρωινό και τάισαν με το ζόρι την Λίζα, αφού πλέον έτρωγε για δύο. Ο καφές είχε αντικατασταθεί με φυσικό χυμό και τα νόστιμα γαλλικά κρουασάν είχαν δώσει την θέση τους στις φρυγανιές με μέλι. Αλλαγές που δεν άρεσαν στην Λίζα, αλλά πλέον δεν ήταν μόνη της. Έπρεπε να προσέχει. Ναι..είχε αποφασίσει ότι θα κρατούσε το παιδί. Δεν έφταιγε εκείνο για την απροσεξία τους.
Την υπόλοιπη μέρα η Λίζα την πέρασε στο σπίτι της Αλίσια. Επιμένοτας πολύ, η Αλίσια κατάφερε να πείσει την κοπέλα να μείνει μαζί της απόψε. Θα μπορούσε να την προσέχει και έτσι θα ήταν πιο ήρεμη.

Η Αλίσια όμως ήθελε να προστατέψει την Λίζα και το αγέννητο μωρό όσο περισσότερο μπορούσε. Ο γιατρός είχε πει να μην δουλεύει πολύ, άρα σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να απομακρυνθεί από τον οίκο. Και στην ιδέα μόνο η Λίζα έγινε έξαλλη. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ένα "λάθος" της στιγμής, θα της στοίχιζε τόσα πράγματα, και κυρίως θα την αποκάκρυνε από την δουλειά της.

"Στον οίκο θα έρχομαι κανονικά. Τουλάχιστον μέχρι να μπορώ."

"Είμαι κάθετη σε αυτό. Ο γιατρός είπε ξεκούραση."

"Δεν θα σκάβω Αλίσια. Μην ξεχνάς ότι από βδομάδα θα έρθουν οι μαθητευόμενοι."

"Όσο γι'αυτό..."πήγε να μιλήσει αλλά η Λίζα την διέκοψε.

"Θα κάνω κανονικά την δουλειά μου μέχρι να μπορώ. Δεν θα αλλάξει τίποτα. Σου υπόσχομαι ότι, όταν δεν νοίωθω καλά θα σταματάω."είπε με αποφασιστικότητα η Λίζα. Τελικά η Αλίσια υποχώρησε, αλλά θα την είχε συνέχεια από κοντά. Θα την πρόσεχε, όπως προσέχει μια μάνα το παιδί της.