Μετά από χρόνια

Κεφάλαιο 4

Τελειώνοντας την ανάκριση, η ψυχολογία του Στέφανου ήταν πεσμένη. Θεωρούσε ότι πήρε την σωστή απόφαση, αλλά και πάλι, δεν είναι εύκολο να κρίνεις έναν άνθρωπο. Φυσικά κατα την διάρκεια την "συζήτησης", ο Στέφανος είχε αποσπάσει πληροφορίες για την ζωή του άντρα, ένω είχε κάνει και μία σχετική έρευνα για το παρελθόν του και για την κατάσταση που ζούσε. Όλα λευκά, χωρίς ίχνος κάποιου παραπτώματος.

[...]

Ήταν προσηλωμένος στα χαρτιά που βρίσκοταν μπροστά του, όταν η πόρτα χτύπησε και τον ενημέρωσαν ότι ο Ιωάννου τον ζητούσε στο γραφείο του.
Βαριεστημένα σηκώθηκε από την καρέκλα του και περπάτησε μέχρι το δίπλα γραφείο.
'Ελπίζω αυτή την φορά να είναι κάτι σοβαρό. Αν θέλει πάλι να τον καλύψω στις γυναικοδουλειές του να βρει πέτρα να κρυφτεί'

"Τώρα εσείς θα αναρωτιέστε γιατί σας φώναξα εδώ. Λοιπόν, εσείς οι 5, σε μία βδομάδα φεύγετε για Θεσσαλονίκη. Εκεί θα κάτσετε για σχεδόν 4 μήνες. Όλα είναι κανονισμένα και οι λεπτομέρειες είναι στον φάκελο μπροστά σας. Το ζήτημα είναι λεπτό και θέλει ειδική μεταχείρηση. Αν με ειδοποιήσουν για οτιδήποτε νεότερο θα σας το μεταφέρω. Μπορείτε να πηγαίνετε."

Του πήγαιναν όλα στραβά. Δεν ήταν αρμόδιος για τέτοια ζητήματα, όμως ήταν αναγκασμένος να πάει. 'Τουλάχιστον θα δω και λίγο την οικογένεια μου.'και μόνο στην σκέψη ότι θα δει τους γονείς του και τα αδέρφια του ένιωσε καλύτερα. Δεν είχε πολλές ευκαιρίες να ανέβει στην πόλη του και οι επισκέψεις των γονιών του στην πρωτεύουσα ήταν μετρημένες στα δάχτυλα.

Αφού πλέον είχε βραδυάσει, πήρε τον Πέτρο και πήγαν στο σπίτι του. Είχαν μεγάλη κουβέντα να κάνουν.
Έψαχναν όλο το βράδυ, όμως οι προσπάθειες τους δεν έβγαλαν καρπούς. Καμία από τις κοπέλες των φωτογραφιών δεν έμοιαζε στην άγνωστη κοπέλα που είχε καραχτεί στο μυαλό του. Τις έβλεπε ξανά και ξανά μέχρι αργά το βράδυ, αλλά δεν έβγαλε κάποιο συμπέρασμα.

"Στέφανε, μην βασανίζεις το μυαλό σου. Μπορεί η κοπέλα να μην είναι Ελληνίδα υπήκοος, άρα δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κάποια στις φωτογραφίες. Ένα θα σου πω και βάλτο καλά στο μυαλό σου. Αν είναι γραφτό να είστε μαζί, θα είστε μαζί. Ό,τι και να κάνεις, την Γη ολόκληρη να γυρίσεις για να την βρεις, αν δεν είναι ακόμα η ώρα να συναντηθείται, δεν θα συναντηθείται. Στάμπα και τα λεφτά που θα δώσεις για τα ταξίδια. Σταμάτα τώρα το ψάξιμο και φέρε μπύρες να δούμε ο ματς."
Τα λόγια του Πέτρου ρίζωσαν στο κεφάλι του. Θα περίμενε. Θα περίμενε μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα.

Όσο όμως ασχολιόταν ο Στέφανος, τόσο αδιάφορη προσπαθούσε να φαίνεται η Λίζα. Όταν την ρωτούσαν για θέματα εκτός δουλειάς προσπαθούσε ευγενικά να τα αποφύγει.

"Ο υπεύθυνος μου είπε ότι η επίδειξη ήταν φανταστική."της είπε η Αλίσια

"Όντως. Πήγε ανέπλιστα καλά."

"Τους παραξένεψε το γεγονός ότι δεν έμεινες ούτε μέρα παραπάνω. Σε είχαν καλέσει σε τόσες εκπομπές και δεν πήγες σε καμία. Ακόμα σχολιάζουν την ξαφνική σου, αποχώρηση."

"Αφού βρε Αλίσια ξέρεις ότι δεν μου αρέσουν αυτά. Και για να είμαστε και ρεαλιστές, αν έβγαινα στην τηλεόραση δεν θα με ρωτούσαν μόνο για την επίδειξη."απάντησε η Λίζα σε άπταιστα γαλλικά.

"Από Δευτέρα θα έρθεις κανονικά στην δουλειά ή θες λίγες μέρες να ξεκουραστεις;"

"Από Δευτέρα δουλειά αφεντικο."γέλασαν και ξεκίνησαν να καθαρίζουν το τραπέζι από τα πίατα του φαγητού.
Αν και η Λίζα θα ήθελε μερικές μέρες να ξεκουραστεί, δεν το παραδέχτηκε. Έπρεπε να δουλέψει για να έχει το μυαλό της απασχολημένο. Μόνο όταν ζωγράφιζε και σχεδίαζε αισθανόταν πλήρως ελεύθερη.