Twin Love (A Dutch One Direction Fanfic)

Chapter 21

WAZZUP EVERYBODY :D haaaii. hoe gaat het met jullieeee? Hier is ie dan eindelijk, sorry! xo Els

p.s OH ik heb een nieuw verhaal geüpload. Het heet Harde Knallen! Alvast bedankt lovelyy (:

Emily's P.O.V

Starend, keek ik voor me uit. Een leeg gevoel had zich genesteld in mijn lichaam. Ik keek hoe de lachende jongen het meisje donkerrood liet blozen door een simpele glimlach. Leeg, zo voelde ik me. Leeg omdat ik vroeger dat meisje was met de rode wangen. Nu had ik rode ogen en tranen over mijn wangen lopen. Ze regende er bijna net zo hard uit als de storm die over de stad hing. Even vulde de kamer zich met een lichtflits gevolgd door hard gedonder. Ik zuchtte, haalde een hand door mijn haren en kroop onder de warme dekens. Ik sloot mijn ogen en dacht terug aan de dag. De dag van het interview.

"Welcome, Harry and Emily! It's wonderful to see you! How are you?" Ingrid, de interviewer die overigens erg enthousiast was over echt alles, gaf ons een grote glimlach. "I'm fine, thank you. It's so weird to be the one who's answering the questions instead of asking them." Ik lachtte ongemakkelijk. Harry legde zijn hand op mijn knie en gaf me een geruststellende glimlach. Ingrid's pupillen werden groot toen ze het gebaar zag gevolgd door een grote glimlach vormde zich op haar gezicht. "So, Harry, This Is Us has been a massive success! And with an new album coming up you must be really busy. Do you still have time to visit you family and friends?" "It has been quite a summer, yeah. It's hard to combine the two but I try to visit them as much as I can." Ingrid knikte, draaide zich naar mij en zei: "And you, Emily, you are doing great with your show!" "Yes, it's so much fun! We actually just finished filming for the next six weeks because I'm taking a break. I really need to let this all sink into me." Ze knikte alweer. "I heard you've had some health issues." "Yeah, I did. Or I still do, actually. At some point, I just broke down. Long days, short nights. You know the drill." zei ik zo nonchalant mogelijk, "Indeed I do." Even had ze een blik in haar ogen die ik niet kon plaatsen. Ze legde haar tekstkaartjes op de tafel voor haar en ging weer verder. "I've been told that you two have something to tell us!" Harry knikte met een smalle glimlach op zijn lippen. Hij kneep bemoedigend in mijn hand. Mijn hart klopte snel en mijn mond was droog. Ik kon geen woorden vormen en keek Harry aan. Ik kon het niet. "We're dating." 

En zo kwam ik hier. In mijn bed met mijn laptop op mijn schoot. Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik berichten las.

YOU'RE DISGUSTING I WISH YOU WERE DEAD

Who does this whore think she is? She doesn't even deserve Harry!!!!!!!

HE'S MINE BITCH! GO TO HELL!!! FUCK YOU!!!! 

if I were as ugly as @emily_smit I would have killed myself a long time ago.

what does @Harry_Styles even see in you?! rot in hell you bitch

"Emily?" Ik veegde de tranen van mijn wangen en keek op. Groene ogen keken me bezorgd aan. "Jesus, Emily. Are you okay?" Harry ging naast me zitten op mijn bed. "I'm fine. Just tired, you know?" Hij schudde zijn hoofd. "Don't give me that crap. I know you've been getting a lot of hate and I know that you've read it. And I can't blame you for that but at least be honest with me!" Gefrustreerd trok hij aan zijn haar. "Please. Talk to me."  Ik zuchtte en leunde tegen hem aan. "I can't do this anymore. It's too much, Harry." Harry suste me. "You know I love you, right? That's the only thing that matters." Ik sprong overeind in een plotselinge uitbarsting van woede. "Of course I do! And I love you too but this is too much Harry! The things people say! It's awful! They hate me! They say that I'm not good enough for you - and you know what, they're right! I don't deserve you. I'm a mess Harry. Look at me! Why would you want me for God's sake! My mom is dead, I hardly ever see my dad and everybody on this fucking planet hates me!" En toen begon het. De bom was ontploft en alles viel uit elkaar. "Don't you hear me?! I love you! And I don't care what people say about you because I love you! You may be a mess but I am too and I love you. I love you, Emily! Why can't you see that?!" "Because you're lying and you know it! You love me as much as I love myself right now. Which is nothing." "God damn it, Emily! You really don't see it, do you?!" Schreeuwde Harry. Zijn ogen waren fel en hij stond over me heen gebogen. "What is there to see, Harry?" zei ik bitter. "I never asked for any of this! I didn't want all of this to happen! This is all your fault! Why did you have to pick my house out of all?!"  Zijn schouders zakte en ik keek toe hoe er een eenzame traan over zijn wang liep. "You don't mean that. You can't." Dit hoort het moment te zijn waar ik zeg dat ik het niet meen, dat het me spijt en dat ik van hem hou. Maar in plaats daarvan koos ik voor ik veel ergers. Iets dat alleen een wreed monster zou doen. "I do mean that! I hate you! I have never loved you." Hij schudde zijn hoofd. "No. You love me, Emily." Zijn ogen onderzochten mijn gezicht, op zoek naar enige sporen van onzekerheid. Maar hij vond niks. "You're lying. You're just angry and confused. Please, Emily. Listen to me. I love you! You can't do this to me!" Ik weigerde hem aan te kijken en wees naar de deur. "Out." Ik voelde zijn blik op me branden en bijna gaf ik op. "If that's what you want..." Hij haalde zijn neus op een veegde zijn tranen weg. "Goodbye, Harry." Hij knikte en sloot de deur met de woorden 'I love you.'  En die woorden bleven zweven in de ruimte. En toen realiseerde ik wat er net was gebeurd. Mijn knieën begonnen te trillen en de tranen begonnen weer te stromen. Ik liet me op de grond vallen en greep naar mijn hoofd. Het beste wat me ooit was overkomen liet ik gaan. Weg. Uit mijn deur - uit mijn leven. Waarom had ik ooit gedacht dat dit goed was? Ik voelde me alleen nog maar ellendiger. Het voelde alsof mijn hart uit mijn lichaam was gerukt en recht voor me tot stof werd verpulverd. Ze hadden gelijk, ze hadden allemaal gelijk. Ik verdiende Harry niet.