Twin Love (A Dutch One Direction Fanfic)

Chapter 11

Hey people! Ik ga geen A.N's meer toen. Alleen als het echt nodig is.. ByeBye x Els

~~~~~~

Emily's P.O.V

Ik zal wat uitleg geven over Brooke en mijn moeder...

Onze moeder is een paar jaar geleden overleden. Het was een gewone dag, mam ging boodschappen doen, Brooke en ik bleven thuis. Ze zou in een uur terug zijn. Na 2 uur maakte we ons heel erg zorgen. We hadden gebeld, smsjes gestuurd, vrienden en familie uit de buurt gebeld om te vragen of ze bij hun was. Niets. Toen werd er gebeld. Ik nam op hopend dat het mam zou zijn. Het was haar niet. "Hoi met Emily." "Emily Jones?" vroeg een onbekende stem. "Ja?" "Jij en je zusje moeten nu naar het ziekenhuis komen, er is iets met jullie moeder gebeurd." "Wat..-?" Een uur later was ze weg. Niemand weet wat er met haar gebeurd is. Politie is er nooit achter gekomen. Niemand zag het aankomen. We waren er kapot van en huilden dagenlang. Brooke en ik bleven alleen over in Nederland. Zonder keuze verhuisden we naar Engeland naar onze vader. We zouden daar al naar toe gaan voor onze studie. Maar we zouden elke zomer langs gaan bij onze moeder. Een paar weken na haar dood, gebeurden er vreemde dingen. Ik en Brooke waren beiden ziek. We kregen een soort visioenen over onze moeder. Soms leuk, maar vaak niet. De goede gingen over herinneringen van vroeger. Maar de slechte... We weten meestal niet goed waar het over gaat dan. Maar we zien allebei altijd een schaduwfiguur en mam. Laast had ik weer zo'n soort visioen. Een slechte. Het was de ergste die ik ooit heb gehad. De schaduw had mam, ze schreeuwde, vechtte hem tegen maar hij was te sterk. Toen hoorde ik voor het eerst zijn stem. 'Wil je dat er wat ergs gebeurd met Brooke en Emily?' 'Nee! Je blijft van hun af! Hou hun hier buiten. Als je ook maar met een vinger aan ze komt...' Haar stem was zwak en ze huilde. Ik wilde naar haar toe rennen, haar troosten en zeggen dat alles goed zou komen. Dat hij nooit aan ons zou komen, dat ze veilig is. Dat er niets zou gebeuren. Maar ik kon niets doen. Ze huilde en schreeuwde om hulp. Maar niemand kwam. 'Hou je kop dicht!' Ze hield zich stil maar de tranen stroomden nogsteeds over haar wangen.  'Stop met janken, dom wicht!' Riep hij. Hij schold haar uit. Meerdere keren. Mam stopte met huilen. Ze keek door het donkere streegje. Haar ogen rood van het huilen. Het was helemaal donker. Er stond een lantaarnpaal aan het einde te flikkeren. Een mobiel ging. De man nam op, mam greep haar kans en rende weg. Haar stappen galmde door het steegje. Hij rende haar achterna. 'Dat zou ik maar niet proberen.' Hij hield haar vast en greep naar iets in zijn jas. Hij haalde het eruit. 'En waarom niet?' 'Hierom niet. Zeg maar dag tegen de wereld, prinsesje.' En met dat haalde hij zijn mes te voor schijn... Mam schreeuwde niet meer om hulp. Het laatste dat ze zei was: 'Als je maar van mijn kinderen afblijft.' En toen viel ze op de grond. Een snee in haar nek. De schaduw verdween langzaam. Maar mam niet. Ze bleef liggen. Omgeven door rood in het donker. En ik kon niets doen.  

Af en toe zag Brooke mam, dan praatte ze tegen haar. Zoals vroeger. Zelf heb ik dat nog niet gehad... Ook al zou ik mam zo graag weer is willen zien. Zonder de schaduw, zonder de tranen, geschreeuw. We hebben niemand hier ooit iets over verteld, behalve elkaar.  

We missen haar zo erg. 

~~~~~~

"Emily?" Ik greep naar mijn hoofd. Alles om me heen werd wit. Langzaam werd alles weer duidelijk voor mijn ogen. Ik was in thuis. Thuis in Nederland. Brooke en ik zaten op de bank. Zorgen geschreven over ons gezicht. Nee nee nee, niet deze dag. De telefoon ging. 'Hoi met Emily.' Stilte. 'Ja?' En daar komt het. 'Mijn' gezicht betrok. 'Wat-?' Laat me alstjeblieft terug gaan, nu!

'Mam?' 'Brooke, Emily..?' 'Mam!' Brooke en 'ik' renden naar mijn moeder. Mam hield ze vast. En fluisterde: 'Alles komt goed.' Mam hield ze nog dichter tegen zich aan. Zo stonden ze nog een hele tijd. Opeens begon de beep van haar hartslag steeds langzamer te gaan. 'Weet dat ik altijd van jullie zou houden...' Een lange beep ging vulde de kamer. Dokters en verpleegster kwamen aanrennen. Ze haalden 'ons' uit de kamer. 'MAM!' 'NEE!' riepen we. Tranen vloeiden over 'onze' wangen. Ik zag de geest van mijn moeder uit haar lichaam komen. 'Emily?' vroeg ze. 'Mama?' Ik liep naar haar toe. 'Mam!' 'Emily!' 'Ik mis je zo mam...' Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. 'Ik jou ook.' 'Mam wat is er gebeurd?' Mam deed haar mond open om wat te zeggen. Toen werd het weer wit. Nee nee nee, niet nu!