'Til Eternity [Completed]

Promise

"The most desired gift of love is not diamonds or roses or chocolate. It is focused attention." - Richard Warren

🌹Chapter II: Promise

"Philip, bat ka malungkot?" Hindi yon guni-guni eh, nakapinta talaga sa kanyang magandang mukha ang kalungkutan. Aish! Hindi kasi marunong magtago ng emosyon tong lalaking ito.

"Di ba sabi ko sayo na wag kang magtrabaho! Ako na lang!" Singhal niya sa akin. I was taken aback. Ito na naman kami. Wala ba siyang tiwala sa akin? Dahil na naman ba ito sa masamang dulot ng nakaraan? Sana naman nakalimutan na niya iyon.

"Dahil na naman ba to sa nangyari three years ago? Philip please, hindi na ako 18 at kaya ko narin ang sarili ko!" 24 na ako hindi na ako bata para pagbawalan tuparin ang munting pangarap na ninanais makamit.

"Kahit na! Wala pa rin akong tiwala sayo!"

Nasaktan ako sa sinabi niya. Of course naiintindihan ko naman siya pero di ko kayang makita na siya lang mag-isa ang magtrabaho para sa pamilya namin at sa aming dalawa, na sa bawat pag-uwi niya puro pawis at pagod ang aking madadatnan, hindi ko maaatim kung siya lang ang nagtratrabaho, ano pang silbi ng kamay at paa ko kung nakaupo lang at walang ibang ginawa kung hindi maghintay kung kailan darating si Philip? Kaya sa ayaw at sa ayaw niya, magtatrabaho rin ako.

"Philip pretty please?! With ice cream and vanilla on top. Trust me this time.. Promise hindi na mauulit iyon!" I was so close on kneeling in front of him because I know that will only break his heart. Alam kong nag aalinlangan pa siya pero ramdam ko naman na papayagan niya ako, ako ata to! No one can resist my charm. Konting pakibot pa. I was really close in kneeling when he hug me directly. Yes, I know this method will work. Ayaw na ayaw niya akong lumuhod. Hindi man maganda ang paraan na ito but for the sake of us, lalambingin ko siya. Wahaha.

Isang napakalalim na buntong-hininga ang sagot niya sa akin bago ang mga salitang gusto kong marinig.

"Okay but do you have to do it abroad? Why not stay here? Di ba we made a vow that 'til forever.. Hindi tayo maghihiwalay" Philip said while still hugging me, mahigpit sobrang higpit na parang ayaw na niya akong pakawalan. Ginawa ko to para naman sa atin eh at para sa aking sarili upang mapatunayan sayo na kaya ko ang sarili ko sa kahit anong pagsubok na darating.

"Philip, we will never be apart lalo na't dito (I put his hand on my heart) at tsaka hahaha..malaki kaya sahod doon at ano pang silbi sa phone?" I made the mood lighter. I got no response but his hugs and kisses.

"Ito talaga wag kang mag-alala, magte- text ako at tatawag sayo araw- araw at isa pa distance cannot break us apart after all, we are engage" pinagpatuloy ko ang pagsalita at konting tiis lang naman, hindi naman gaano katagal ang one and a half year na contract. But I know deep in my heart, it's like forever. Ayaw ko rin mawalay sa kanya ngunit kailangan.

"Talaga! Ikaw lang mahal ko... (he said like his trying to hide whatever he's feeling) so... kailan ka magsisimula?" I look at his eyes bago muna sumagot.

"Bukas"

"Bukas? (he asked while eyes wide open) Bakit ang dali ata, di ba puwede sa makalawa o sa susunod na buwan!?" Nahihintakutan niyang tanong parang di makapaniwala, sabagay ako rin naman pero very urgent raw eh, kaya wala akong choice. Konting Sacrifice muna.

"Hindi eh.. wag kang mag- alala" wag na wag kang mag-alala, iingatan ko sarili ko at sana ikaw rin mahal ko, ingatan mo sarili mo.

"Please dont.. Parang hindi ko kaya, para kasing may mangyaring masama eh!" Pagmamaka-awa niya ngunit buo na ang aking desisyon at sanay maintindihan niya. I saw tears in his eyes at yan ang pinakamasakit na nasaksihan ko. I kiss his eyes, his nose, his cheeks upto his lips.

"Don't worry, just trust me okay? " I sincerely said to him with assurance and loving eyes. I know its hard for him and its hard for me too but for our sake and our family's.

"Okay" simpleng sagot niya. And I know, he's still in the process of accepting my decision but I know him, he's a man of words and I love him so much.

"Sige na baka ma late ka!" and I bid him goodbye.

*******Kinabukasan********

"Wag kang mag-alala Philip... Mahal ko" I kiss him on the nose.

"Kailangan mo talagang gawin to?" I hear his voice with a paint of sadness. Oo para to sa aking kapakanan, sa atin at sa ating pamilya. I love you very much Philip, 'til death.

"Please don't make this hard for me Philip" I said dahil pinipigilan niya ako gamit ang boses niya eh, at baka maniwala ako, lagot na kung hindi ako matuloy pero sorry Phil kahit ipako mo ako hindi ako makatitinag sa aking desisyon. I need to do this because of you and, because of us.

"Scar!!" Kalungkutan ang mababakas sa kanyang tinig ngunit binalewala ko lang ito.

"Please... I promise I'll come back home safely and then we will be getting married sa pagkarating na pagkarating ko rin." I plastered my genuine smile and kiss him again for the last time before we said i love you's, no goodbyes.

Hindi ko akalaing makikita ko siyang umiiiyak. Gusto ko sanang mag back out pero hindi puwede kailangan ko to para sa future namin dalawa at sa magiging anak namin.

"Please don't! I don't have the right feeling about this.. It's like something is going to happen"

"Goodbye Philip... I love you and you alone"

"Scar!!!"

Sorry Philip... Promise I will be careful. And I will come back for you, my life.

******

Bakit kaya nasabi 'yun ni Philip?
Buhay talaga oh!