~SEYİR DEFTERİ~

2. Bölüm

Yolcu'nun Seyir Defteri
Tarih: 21. Yüzyıl
Yer: Erguvanların Arkası, Bir Deniz Kıyısı

Erguvanların rayihası, ılık bir bahar esintisi ve yüreğimde açan çiçekler eşliğinde onu izliyordum. Denizin kıyısına usulca oturmuş bakıyordu. Sesleri semayı dolduran martıları mı, dalga dalga özgürlüktür diye kayalara çarpan tuzlu suya mı, seyir halinde olan, Allah -Azze ve Cell- in ayetinde yürüttüğümüz dediği gemileri mi izliyordu? Yoksa hiç birşey düşünmeden hayallerine mi yaslanmıştı?
Çok geçmeden ayağa kalkmayı denedi. Sonra vazgeçti. Uzun uzun durdu, derin bir iç çekti ve rüzgara karşı güçsüzce savrulan yapraklara baktı. Elinde tuttuğu bir zarf vardı. Anlaşılan birinden mektup almıştı. Zarif elleri her açmaya gidişinde son anda vazgeçiyor ve gerisin geriye pantolunun cebinde yerini alıyordu. En sonunda cesaret edip açabildi. İçinden okumaya başladı: "Yazdıkça anlaşılan bir kalbin var, yazdıkça anlatıyorsun kendini. Mısralarını yalnızlığın ellerine öylece bırakma. Sen yazdıkça kalbinde filizleniyor çiçekler, güzel kokular yayılıyor etrafa, en sevdiğin gül bahçesi oluyor sevinç tarafın, sonbaharı yaşamaktan sıkılmadın mı sevdiğim? Ölü toprağı çatlat! Güneş'inin önündeki karabulutlarda neyin nesi?
Karı toplamak için çıkan güneş var ya, çocukların hüznüne sebep olan, büyüklerin ise bir nebze mutlu olduğu, senin gözlerinde o güneşten çıkıyor. Hafif yükseliyor ama sen kalemi bırakınca ansızın gözden kayboluyor ve şimşekler çakıyor, maviliklerinde. Sen yazınca, yıldızlar bir başka parlıyor semada. Ay son evresine geçmeye kıyamıyor, dolunay kalsın istiyor gecelerinde.
Kainat farklılaşıyor yüreğinin derinliklerinde, farkında değilsin sevdiğim, yazdıkça yükseliyorsun aslında.
Hüznünü yazıda belirtince mesut oluyorsun. Elinden gelse 7/24 yazmaktı muradın.
Her baktığın güzellik için kağıdına bir şiir kondursan yahut yazı yazsan belki daha iyi gelecek mü'min yüreğine. Kainatı yazıpta okuyanlardan olmamız dileğiyle, ilk emri oku olan bir dinin mensuplarıyız. Karanfil kokulu, yazmadan nasıl okuyabiliriz ki?