Until The End

Chapter 5

[Sarah's POV]

Maaga akong nagising ngayon. Monthsarry kase namin ngayon. Oo, may boyfriend ako. Pero walang nakakaalam, kaming dalawa lang. Walang iba na, aKo at sya lang. Hindi ang parents namin, hindi ang mga kaibigan namin, kaklase nya, kaklase ko. Wala talaga. Uhaw nga kase ako sa pagmamahal kaya sinabi ko sa kanya na ayaw ko na malaman pa ng maiba kase natatakot ako na maagaw sya, makuha sya, at...ayokong tuluyan nang mawala ang mga taong bibihira lang magpakita ng pagmamahal. 1st monthsarry palang namin toh. Hindi ko alam kung anong balak nya? Basta sabi nya puntahan ko sya sa meeting place namin lagi. LDR din kami. Taga manila sya. Nagsstay sila sa isang hotel na malapit sa bahay namin. Kaya ko sya nakilala. So yun, nagpalusot lang ako na may hahabulin kaming groupwork kaya maaga ako pumasok. Syempre bago ako umalis, sermon nanaman. Lagi nalang.

Naglalakad palang ako papunta sa meeting place namin...nakita ko na sya agad. Nakatayo hawak yung gitara nya. Manghaharana? Binilisan ko ang lakad ko.
"Kanina pa kita hinihintay."
"Sorry, alam mo naman mabagal ako kumilos."
"Ahh, mamaya pala. Deretso ka dito bago ka umuwi ha. May surprise lang ako."
"Bat d nalang ngayon."
"Ehh basta, mamaya nalang."
"Ayy, okay. Bahala ka nalang."

Ayun, kwentuhan. Di sya nagbigay ng bulaklak o teddy bear o chocolate. Dahil hindi ako mahilig tumanggap ng mga ganun. Ayoko lang, basta ang gusto ko may umiintindi sakin. Sya yon. Ano kaya surprise nya para sakin? Hindi ako naeexcite. Wala lang feeling ko wala din lang yung surprise nya eh.

Buong araw nya ako tinetext. Paulit ulit na."kumain ka na?" "wag kang hahanap ng ibang lalake jan ha?" at flinood nya pa ako ng "i love you"sa iba't ibang paraan... K3U, ILY, I love you!,i<3u. Ganon tas yun nung lunch time...nasa tabi ko kang si Bea habang busy syang nakikipag-usap kay Jake. Hehe. Ano? Wala kase silang alam eh. Kaya wag na kayong mangealam. Habang hinihintay ko yung reply nya narinig ko yung usapan nila Bryan...

Bryan: tol, may nagtext sakin kagabi. Papansin kase eh. Tinatanong kung anong hilig ko. May tinutulungan lang daw sya. Sino naman kaya yun?

James: Alam ko na tol. Akin na yung num. Tapos tawagan natin.

Bryan: Eto oh...
Hala, tatawag sila. Nilagay ko muna sa silent mode yung cellphone ko. Ayan na receive ko na, sagutin ko kaya tapos hindi ako magsasalita? Ipaparinig ko yung sarili nilang boses. Na ibig sabihin, malapit lang sa kanila yung may ari ng number na toh. Sibagot ko yung tawag pero d ako nagsasalita.

James: Hello?
Yun nga narinig nya din yun sa kabilang linya.

Bryan: Malapit lang yan satin.
Nakita ko sa gilid ng mga mata ko na hinahanap nya kung sino yun. Ako naman nagpapanggap na may binabasa sa phone at kunyari nagttxt.

Christof: Baka yun oh. Si Jasmine.
Pabulong nyang sabi at itinuro si jasmine. Oo nga, parang sya. Kase nakalagay sa tenga nya yung phone pero di sya nagsasalita nakangiti lang.

James: Oo nga bro, baka sya. Di ba may gusto din yan sayo.

Nakita kong naghalf smile si Bryan. Psh. Hindi ba nila napapansin na malabong si jasmine yun kase hindi ganun kalakas yung mga boses nila habang nagsasalita. Malapit na nga sa kanila d pa nila makita. Inend call ko yung tawag at ayun. Hindi binitawan ni jasmine ang cellphone nya... Narealize nila na hindi si jasmine. Ako naman dun gustong tumawa. Seryoso ba tong mga toh. Ang lapit lapit ko oh. Masyado bang magaling ang acting skills ko na hindi nila agad napansin na hindi naman ako nagttxt...ay!speaking of txt. Hala baka kanina pag nagttxt si John(sya yung boypren ko) hindi ko nareplyan. Pagkatingin ko naman nagcall sya bigla. Yun kinukulit nya ako. Maaga daw ako umalis dito sa school mamaya. Para mas masulit namin yung oras.