The badboy and the badgirl 2

Thomas want something

Beste lezers, de meesten weten denk ik nog wel wie thomas is. Voor degenen die het niet weten. Thomas is in deel 1 het vriendje van Rose. Dit is uitgegaan, omdat hij 0,0 aandacht aan haar besteedde toen ze in het ziekenhuis lag( bij mijn weten heb ik dat niet opgeschreven oeps...). Maar dat is er dus aan de hand. Nu heeft Rose met Rob zoals jullie al wisten.

Pov Thomas

Ik slik diep. Ik ben echt een asshole geweest tegenover Rose, ik snap het dondersgoed dat ze het heeft uitgemaakt. Maar ik kon haar gewoon niet zien lijden, met de mogelijkheid dat ze zou overlijden. Rob haar stiefbroer, heeft dag en nacht voor haar gezorgd. Hij verdient haar, ik niet. Rob zag er in de tijd dat zij in coma lag ook niet best uit.... Maar dan moet je mij nog eens zien. Ik hou zoveel van haar. Ik rook alle stress weg. Ik ben brandmager, veel eten kan ik niet meer verdragen en als ze me een paar seconden aankijkt kan ik wel huilend in elkaar zakken. Maar helaas moet ik doen alsof het me niks kan schelen. Alsof een badboy geen hart heeft. Ik was er niet voor haar toen ze me het hardst nodig had. Zij was er altijd voor mij.

"Thomaassss, kom je ook in het zwembad??!" Kirt Kirsten. Ik brom iets in de trant van, "rot een eind op". Helaas is deze meid niet zo slim en denkt ze ja te horen. Waarna ik agressief: "Ga naar huis nu" sis en erbij ga staan. Ik heb haar nog niet eens in mijn bed gehad. Dit gaat echt de slechte kant op. Ik verlies binnenkort mijn reputatie nog eens.

Ik hoor het zachte geklik van hakken. Aan de tred te horen in het mijn moeder. "Thomas ik weet dat ik er niet vaak ben.. Mijn excuses daarvoor. Ik weet dat je waarschijnlijk veel meisjes meeneemt. Tenminste ik hoor weleens wat hier thuis van de mensen. Maar wat is er gebeurt? Je bent brandmager!!" Ze komt naast me zitten op de grond bij het zwembad. "Niks" brom ik. "Is het een meisje?" vraagt haar lieve stem. Ik ben stil, shit.. Ik ben al te lang stil, ze weet nu dat het inderdaad een meisje is.

"Hoe ziet ze eruit?" Haar ogen twinkelen. "Mam, dat gaat je niks aan" en ik werp een kille blik naar haar. Ze trekt zich er niks van aan en leg een hand op mijn schouder. "Laat eens een foto zien!" Nog steeds overenthousiast vanwege het feit dat ik emotioneel en lichamelijk kapot ben omdat ik een meisje leuk vind. Na een lichte aarzeling haal ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Mezelf in mijn gedachten uitscheldend dat ik een moederskindje ben. Wat ik in feite ook ben, want ik smelt voor haar, mijn vader is een heel ander verhaal. Maar daar gaan we het nu niet over hebben. Ik ontgrendel mijn iPhone 6 en ga naar de foto's. Ik klik op albums en dan op Rose. Mijn moeder trekt bijna de telefoon uit mijn handen. Ik geef hem aan haar. Mooi en degelijk meisje is haar conclusie. Ze is zoveel meer dan dat denk ik. Inplaats van dat te zeggen knik ik.

's Avonds

Ik lig in mijn bed. Denkend aan haar. Aan Rose, aan haar lach, aan haar lieve knappe gezichtje, aan haar bewegingen, aan haar speelsheid. Aan alles wat met haar te maken heeft. Een traan rolt over mijn wang. Ik heb letterlijk alles gedaan voor mijn reputatie en nu ben ik haar kwijt. Door mezelf. En om nu nog eens aan te komen zetten.. Is te laat.