Ruhsuz Bedenler

Bölüm 3

Hatırlatma:
İçeriye geçecekken önümü kesen birisi ile duraksadım. Oydu. "İyi işti her zaman olduğu gibi fakat şaşırdım. Bilirsin yemininiz felan." Özlemiştim sesini, kokusunu. Acı versede özlemiştim. Bedel diyerek kestim devam ettireceği cümleleri. Büyük bir bedel diye fısıldadı derinlerimde iz bırakan adam, hazırım dediye karşılık verdi tuz buz olmuş kalbim. O söyledi, ben cevap verdim. Kalbim ise ... Kendini suyun derinlerine bırakıyordu, o anlarda.

Şimdiki zaman:

Etkisi altına girmiştim her onu gördüğümde olduğu gibi. Gözleri konuştu onun, bense sessizliğini dinledim. Görüşürüz dedim, görüşeceğiz dedi. Ve ben yine onun arkasından baktım, gidişini, benden uzaklaşışını izledim. Kapıldığım büyüden sıyrılırken. Öksürük sesiyle kendimi toparladım.  Gelince beni dünyadan soyutluyor, güzel bir masalın başrollerinden birisi gibi hissettmeme neden oluyordu. Ama bir o kadar da özel hissettiriyodu yanlış olduğunu bilsem bile engelleyemiyordum. Gidelim diye mırıldandım. Hayatımın çoğunu kaplayan hüzünden kurtulmam gerekiyordu. Ama çok değil, azıcık. Çünkü üzüntülerim, çaresizliklerim, yalvarışlarım, pişmanlıklarımı barındırıyordu. Benliğimi kaybetmiş olurdum onlar olmazsa. Ben kaybolmuş olurdum. Üzerimdeki bakışları hissedebiliyordum. O pis bakışlarınızı üzerimden çekin sadece konuştuk. İnince sizinle konuşacaklarım var. Kafamı cama yaslayarak derin bir iç geçirdim. İşler çığırından çıkıyordu. Zor değildi önceden. Bir ihanet sonucu bu haldeydik. Beni bırakmadıkları için bu haldeydiler. Bense bir nevi günah çıkartıyordum. Geçmişin bedelini ödüyordum. Her saniye, her an. Gözkapaklarımın ardında gizliydi dökülen o kanlar. Silinmeyen, silinmeyecek yakarışlar vardı kulaklarımda. Kalbimin perdesinde sıkışıp kalan pişmanlıklar, kırgınlıklar vardı. Daha  kalbi sökülerek eline tutuşturulan minik bir kız çocuğuydum ben. Öleceğini bilse dahi kalbini eski yerine yerleştirmeye çalışacak kadar bilgisiz ve bir o kadar da umutlu. Yaralıydım kabul ediyordum. Belkide bir ucube... Ama ayaktaydım zaten önemli olan da bu değil miydi? Araba durunca kafamı camdan kaldırarak etrafıma bakındım. Eve gelmemiştik.  Sahile gelmiştik. 'Hadi git gel oyalanma' dedi durgun sesiyle Gürkan. Ufak bir gülümsemeyle ayakkabılarıma uzandığımda Kamer konuştu bu kez. 'Yine mi aynısını yapacaksın' kafa saladım usulca. Bu kez biraz daha fazla kalacağım endişelenmeyin. 5 dakika en fazla. Ağızlarında geveledikleri küfürleri duymazlıktan geldim. Hızlıca kapıyı açtım 5 dakika dedim tekrardan. Çıplak ayaklarımla kayalıklara tırmanmaya başladım. Elime batan çıkıntılar canımı yakmaktan çok özgür hissettiriyordu. Zirveye ulaştığımda temiz havanın zevkini çıkardım bir müddet. Kollarım havada parmak uçlarımda izliyordum manzarayı. Suyun olduğu bölgeye indim bu kez. Yansımama baktım yürüyen bir ölüydüm aslında. Bakışlarımaki donukluk beni bile ürkütmüştü. Yüzümdeki abartılı makyaj ile kendimden uzaktım. Yansımanın üzerinde tepindim birkaç dakika ve ardından gelen çığlık ve suyun dibine ilerleyişim. Yorgundum, yorulmuştum. Kollarım yorulmaya başlayınca ilerlemeyi bıraktım kıyıdan uzaklaşmıştım. Yeterliydi. Nefesimi tutarak kendimi suya bıraktım. Batıyordum aynı hayatta en dipte olmam gibi. Uyuşmuştum nefesim çoktan tükenmiş karanlığın çağrısına uyuyordum. Fakat istesem yüzeye çıkabilirdim. Belirli bir noktada duruyordum. Çıkma valtim geliyordu tam hareket edecektim ki belime dolanan kollar benden önce davranarak hızlıca yukarı çekti. Bu bizimkilerden biri değildi. Yüzümü buruşturarak tek gözümü açtım. Haklıydım. Sert mizaçlı bir yabancıydı bu. Açık olan gözümü de kapatarak konuştum. 'Ne oldu?' şaşkınlık dolu bir hırıltı kulağıma doldu. 'Ölüyordun' dedi haykırırcasına. Sesi güzeldi. Tarifsiz bir tını...  Ölmedim dedim dalga geçercesine ve kollarından kurtularak kıyıya ilerledim. Koklarını bağlayarak bana bakan Serkeş'e göz kırparak yürüdüm. Rahatlamıştım. Şimdi rahat bir uyku çekebilirdim.