Guns and Roses

Chapter 3

Chapter 3

Jordan's POV

I felt my heartbeat stopped! its been eleven years since I heard that deep and smoky voice. but everytime i heard that voice, pinanglalambutan ako ng mga tuhod. right at this moment, pinagsamang takot at excitement ang otomatikong naramdaman ko..

walang ibang tao ang nanakit ng damdamin ko maliban kay Sean. but then he still have the power to electrify me. hearing his voice again made me feel like the thirteen-year-old girl I had been. Ang batang di lagi mapakali sa tuwing lalapit ito..

kahit kailan di nawala sa isip ko ang mga sinabi ni Sean sakin eleven years ago.. and everytime I think of him. mga ilang salita lang ang paulit ulit na ume-echo sa utak ko..

"your a trash! basura ng lipunan.. mga salot ng lipunan! get out of my town.."

oh god!

standing still. naroon lang ako at nakatingin sa pinto. then he knock again. mga katok na parang sisirain ang pinto..

"open the door!!" I heard him. puno ito ng authority na dapat agad na sundin. kung Hindi. di mo magugustuhan ang pwede nyang gawin..

I just hold the door knob, and gently open it.. natambad sa mukha ko ang lalaking kahit minsan ay di nawala sa puso't isipan ko..

in my dreams or nightmares..

~~~~~

The impact of his presence took my breath away. I stared at him. walang halaga ang nakalipas na eleven years. I will always recognize this man, anytime and anywhere..

Mas malaki ito kaysa sa natatandaan ko. at mas mataas. He was almost 6 footer back then dahil isa ito sa mga varsity player ng football ng St. Vincent when he was still in high school.

at eighteen Sean was impressive. at twenty-nine he's dangerous. but he still look the same. gwapo at mabalasik.

while I'm looking at him, I feel that I need to breath. I can also feel na may mga pawis na sa gilid ng noo ko. i recognize the feeling. i always do! napaungol ako ng lihim. wala na ba akong gagawin sa sarili ko pagbnakikita ko sya kundi panghinaan ng tuhod? for heaven's sake I'm twenty-four now, not thirteen!

"well, well." he said na agad na pinanayuan ng balahibo ang batok ko. a sensual smile slowly form on his mouth. he look down at me and said: "if it isn't Jordan Alejandro! tama si liezl. para kang dinapa sa nanay mo!

but this past few years I've also change. I've change a lot.. I learned to have confidence. I look at him cooly then gave him my very sensual smile that no one can't resist. then said:

"thank you."

tumiim ang mga bagang bito. "it wasn't a compliment at di kita pinapupurihan. di ko alam kung ano ang dahilan mo sa pagbabalik mo. pero wala akong pakialam! I'm pretty sure na you know that this is my property and I don't recall na tinanggap kita dito. Umalis ka ngayon din Jordan!"

isang ngiti na Hindi naman talaga ngiti ang nakita ko sa labi nito. then added: "o, Baka gusto mong tumawag pa ako ng mga tao para ipatapon ka."

then realization comes to me. unti unti na naman gumuguhit sa alaala ko ang nangyari noong gabing iyon. I have this feeling na kayang kaya nga gawin ulit sakin ni Sean iyon anumang oras.

in second time. I felt scared. naramdaman ko din ang kahihiyan at ang nakakasilaw na ilaw galing sa fog lights ng mga sasakyan.

oh shit! I said under my throat. I slowly leave out a sigh and shrug. as far as I could muster I turned away from him.. nararamdaman ko ang mga Mata nito na parang mga darts na tumutusok sa likod ko. but he will not scare me again.

I will be damned if I will give him again the authority to terrorized me again! think again. I'm not the scared thirteen years old anymore.

I just sat down to the edge of the bed at walang salitang sinoot ko ang topsider ko. I just get my bag and my car keys sa ibabaw ng kama. then tinungo ko ang palabas ng pinto kung saan sya tahimik na nakatayo. nilagpasan ko sya without even bothering to look at him. ni Hindi nawala ang pagiging kalmante ng mukha ko..

~~~~

AN: shoot! sinisipag ang Lola nyo.