Bazen yolda gördüğüm bi insana sarilasim geliyor.Ya da cok konusmadigim bir arkadasima.Hakkinda cok sey bilmezsin.Ama onu hissedersin.O sekilde.Guven arama gibi.Ya da bir limana sığınma.Duygusal olmak bu sebeple cok ama cok zor.
Salonda oturuyorsun koltukta.Etrafinda insanlar yürüyor. Konusuyor.bagiriyor.seninle ilgisi yok belki.Ama tiyatro izler gibi yoldan gecerken gormus gibi. Senin etrafinda oluyor.Senin disinda her sey yasaniyor.Ama sen sadece izliyorsun.Zaman yavaşlamış gibi.
Boyle zamanlarda guclu olmaya calismak istemiyorum.Birine sarilmak ve ağlamak yada onu da gec sadece simsiki sarilmak istiyorum kafami gömmek.Orada guvende hissetmek.Baska bi insanin enerjisini paylaşmak.Tabii bunlar hic olmuyor ama birine mesaj yazmak bile bazen iyi hissettiriyor.Telefondan ciksa kapidan girse camdan bakinca asagida olsa falan diyorsun.Kiminle konusursan konuş.
O an guvende olmak istiyorsun ya.Hayal ediyorsun sarıldığını.Sonra nefes aliyorsun.Veriyorsun.Hayir ben baskasina muhtaç degilim diyorsun.Kendi kendine akiyor goz yaşın.Kendi kendini teselli ediyorsun.Bazen köpeğin.patisiyle ulasamaya calisiyor.Bazen oyuncak zurafana sariliyorsun.Kac yasinda olursan ol.Birine muhtaç oluyorsun
Ve
Bundan nefret ediyorsun
Ama elinde sonunda kendi kendine yetiyorsun.Zorundasin.
