#Imagine Dragons-Radioactive
*
"Lanet olsun," boynumu tutarak,yattığım yerden doğruldum.Her yanım tutulmuştu,üstüne üstlük çok garip bir rüya görmüştüm.Kollarımı gererek esnedim,bu bana müthiş bir acı verse de,tekrar gerindim. Ayağa kalkıp,esneme hareketlerini yapmaya başladım.Eymen,bana spor yapmamı önermişti. Esnemeyi bitirince,yere yüzüstü uzanıp şınav çekmeye başladım.Bir süre sonra,şınav çekmeyi bırakıp, mekik çekerek,spora,devam ettim.
Kapı gıcırdayarak açılınca durup o tarafa döndüm.Eymen,gülümseyerek içeri girdi."Merhaba,bugün nasılsın?Hala beni,öldürmek istiyor musun?" kafamı iki yana salladım.
"Hayır,artık seni öldürmek istemiyorum."
Gülümseyerek,"Sevindim," dedi."Şimdi.." durdu,iyi bir şey söylemeyeceği her halinden belli oluyordu. "Gitmemiz gerek."
Ben daha ağzımı açamadan,iki adam beni kollarımdan tutup,hareket etmemi engelledi.Başka bir adam,beyaz önlüğüne bakılırsa doktor,elindeki iğneyi koluma saplayınca kendimi kaybettim.Gözlerim kapanırken,bilincimi yitirdim.
*
"Ne oldu bana?" Eymen,yanımdaki koltukta oturmuş endişeli bakışlarla etrafa bakıyordu,sesimi duyunca irkilerek,bana,döndü."Önemli bir şey değil." dedi.Ne bok dönüyor?
"Bırak da ona ben karar vereyim." durdum "Bana-ne-oldu?" diye ekledim,kelimelerin üstüne basarak.
"Kürtaj oldun." dediğinde başımdan aşağı kaynar sular döküldü."Ne?" diye haykırdım.Lanet olsun, gözlerim doldu,gözyaşlarımı serbest bıraktım."Ne saçmalıyorsun sen?" ellerimi yumruk yapıp,yatağı dövmeye başladım.Artık,hıçkıra hıçkıra ağlıyordum,istesem de duramazdım.Yatağa vurmayı bırakıp, saçlarımı çekmeye başladığımda,Eymen kollarımı tutup"Yapma,Açelya,yapma." diyerek saçlarımı bırakmamı sağladı.Ellerime baktığımda saçlarım ellerimdeydi,çığlık attım.
Bu yasadışı bir şeydi, benden izin alınmadan,olduğunu bile bilmediğim,çocuğumu çalmışlardı.Bir çığlık daha attığımda gökyüzü de kükredi.Dışarıda ne olduğunu bilmiyordum ama gelen seslerden pek de iyi şeyler olduğu söylenemezdi.Eymen,hala beni sakinleştirmeye çalışıyordu."Dokunma bana!" diye bağırdım."Git buradan,yalnız bırak beni!" hala beklediğini görünce "Git!" diye tekrar bağırdım.
Arkasını dönüp,gitti.Hiç var olmamış gibi,gitti.O gittikten sonra,bir hemşire içeri girdi.Bana,bir şeyler sorduğunun farkındaydım ama o,yokmuş gibi davranıyordum.Daha hamile olduğumun farkına bile varmadan,küçüğüm,benden koparılmıştı. Ne olduğunu anlamamıştım bile,tükenmek bilmez gözyaşlarım tekrar akmaya başladı.Ben anlamamıştım,hamile olduğumu,ama onlar,her gün,aldıkları kanımdan,anlamışlardı.Acımasızlıktı bu,fazla ileri gittiler.Artık burada kalmamaya çoktan karar vermiştim bile.Yarın kaçmalıydım,bu oyun fazla uzadı.
Hemşirenin gittiğini fark ettiğimde,kafamda bir plan kurmuştum bile.Tabii ki yardımcım da Eymen olacaktı.Onu,burada bırakamazdım.Ayrıca,almam gereken bir intikam vardı.Odaya iki adam girdi, içimi saran korkuyu dışarı yansıtmamaya çalıştım.Beni,iki kolumdan tutarak kaldırdılar.Hastane odası gibi döşenmiş odadan çıkıp,açık fıstık yeşili tonlarında bir koridora girdik.Koridor,sanki uzadıkça uzuyor gibiydi.Sonunda,bir köşeden sağa döndük.Önceden kaldığım odadan farklı bir odaya getirildiğimi hemen anladım.Çünkü bu odada yatak vardı ve köşede bir kapı görünüyordu.Görevliler, kollarımı bırakıp gitti.Kapı kapanır kapanmaz,hızla köşedeki kapıya yöneldim.Kolu aşağı çekince,kapı hemen açıldı.İçeride bir klozet ve lavabo vardı.Hayal kırıklığıyla,nefesimi dışarı üfledim.Ne bekliyordum ki?Dışarıya çıkan gizli bir geçit falan mı?Çok beklersin.Kapıyı kapattım ve yatağa doğru yürüdüm.Üzerine oturunca,ne kadar yorulduğumu anlayıp,biraz kestirme amacıyla uzandım.
