Saat biraz geç. Niye uyuyamıyor insan?
Yanlızlık mı engel oluyor yoksa yanlız kalamamak mı? Sebep ne olursa olsun uykularım kaçıyor. Göz kapaklarım ne zaman inse yanaklarıma doğru. Bir düş ile geliyor aklıma. Açamadığım bu gözlerin görüyor olması neye yarar ki. Başından sırtına dökülen kumral saçlarına dokunamadıktan sonra neye yarar yaşıyor olmak. Narin ellerinden tutamamanın verdiği bu hüzün ne kadar da tiksinç. Her satırda onu anlatırken onun uyuyor olması bile güç geliyor. Doğru dürüst sevmemişler onu hiç. Adam gibi koruyamamışlar belli. Şimdi nasıl kalkıp seviyorum diyebilir insan. Dense bile o nasıl sevebilir tekrardan? Kırmışlar onu, baştan aşağı paramparça birini toparlamak uğruna harcıyorum gençliğimi. Değer bilmiyorlar ulan. En çok değer verdiklerimiz gün geliyor ondan birini dahi vermiyorlar. Bu bir yenilgi işte. Gözlerimle mutluluğuna şahit olduğum birini böylece yıkılmış görmek biraz tuhaf geliyor. Halimin farksız olduğu bu kadına nasıl da bağlanmışım oysa. Ben daha kendimi derleyip toplayamazken, tekrardan dağılışlarımda kaldı huzurum. Bir göçük altında kalan bu ruhu nasıl arındırır bir insan. Evet soğuktum ona ve herkese karşı. Çünkü biliyordum ki yakın davranmış olsam açıklarımı görecek ve zayıf yerlemi bileceklerdi. İnsanı zaafları yıkarmış. Benimde zaaflarım zayıf yanlarımdı. Aslında en büyük hazzım ve zaafımda oydu. Şimdi birbirimizden habersiz, farklı hanelerde sabah güneşinin ilk ışıklarını bekliyoruz. Unutuyormuyuz? Sanmıyorum.
İnsanlar hataları unutmazlarmış. Evet hata yapmış ve pişman olmuştum. Fakat bu neyi değiştirirdi. Yapılan bir hatayı nasıl düzeltebilir bi insan.
Uyuyakaldım sende işte. Uyanmak istemediğim bu rüya uğruna inan herşeyi feda edebilirdim. Haberin varmı bilmiyorum ama ben bir başka seviyorum seni!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Islak Asfalt
Cerita PendekTükenmişliğin adına edilmiş her vetfada biraz can kırıklığı ve birazda toprak kokusu. Bariz ortada olan bu acımasız insanlık, ciğerimi dağlıyor. Neydi bunlarca insan arasında bizi yalnız koyan..
