Love At First Eye Contact

Het moet maar

POV YUE WOOD
"dankzij mij is jullie pack verkloot"zeg ik half trillend en huilend tegelijk. "jou" ik kijk Jud raar aan. "Jou pack, je bent nog steeds onze Luna"maakte Jud verder af. IK knik ze heeft gelijk.

"julie hebben gelijk, ik zal de luna blijven tot ik dood ga" ik slik wel. Het is een groot besluit. Als ik dit echt wil moet ik daarvoor werken. Ik moet het goed maken met Ethan. Het moet maar.. Ik zal alles voor de pack doen. Ik zal kinderen op zijn minst 1 moesten krijgen met Ethan. Anders heeft mijn pack geen toekomst meer. Ik sta op uit mijn bed. Ik loop naar het kantoor van Ethan. IK neem de moeite niet eens om te kloppen. "We moeten praten" zeg ik commanderend. Hij trekt zijn wenkbrauw op. "Luister nou maar gewoon" hij knikt. "wat zijn je plannen van af nu?" hij wil zijn mond openen maar ik weet beter, en laat hem dus niet praten. "Niks dus, ik stel voor dat ik je nog help. En dat ik hier blijf om onze pack te helpen leiden" Hij slaat zijn ogen neer. "Je koos hem, wat verwacht je van me?" ik slik. " dat ik alles doe om dit te laten werken voor onze pack" Hij lacht. "dus je wil pups voor onze pack. Je wil veel met me doorbrengen voor de pack! maar je kan niet voor mij kiezen" zegt hij teleurgesteld

"je weet dat ik je nooit heb willen doen, En natuurlijk hou ik nog van je..." hij kijkt hoopvol op. "geef me geen foute hoop.." ik knik. "het is geen foute hoop.. het is alleen dat ik weet dat ik van je hou.. alleen weet ik net op wat voor manier" Hij knikt. "ik heb nog een ding" ik kijk hem recht in zijn ogen aan, ik zie dat hij twijfelt. "wist je gelijk dat je hem ging kiezen?" ik schud mijn hoofd. "nee.. en ik denk dat je de reden ook niet wil weten" hij staat op. "juist wel' ik slik en kijk neer. Hij loopt naar me toe en tilt mijn kin op. het voelt koud. raar. "wacht? Als ik een keuze gemaakt hem zou ik de ander vergeten tich, qua gevoel?" Volgens Taylor. "Ik kies nu voor jou, en Taylor is dood. Maar het voelt nog steeds als of ik de keuze moet maken..?"

"Yue.. wat was de reden..." ik slik weer. "zou hij.." "Yue!" ik kijk hem wer recht in zijn ogen aan. " de tintelingen en verlangen. Toen ik weg rende van jullie wilde ik het liefst naar Taylor. Mijn wolf schreeuwde naar hem. En toen hij me aanraakte waren de tintelingen 5 keer zo erg" nu stikt Ethan. "En om je vraag te beantwoorden, nee ik denk dat hij nog leeft"zegt Ethan sober. Niet veel later legt hij zijn hand op mijn heup. "nu?"

ik weet wat hij bedoeld, maar nee, nog steeds niks. Ik schud mijn hoofd. "Wat zegt je wolf?" "niks" Ik slaak een gil. Ik ren naar buiten. Ethan volgt me op de voet. Ik probeer te veranderen. Het lukt niet! "Ik kan niet veranderen!"schreeuw ik in paniek. "Concentreer je!" Ik schud mijn hoofd. Ik ren naar binnen, ik ga rechts, links, rechts en dan door de grote deur. Ik pak de stapel boeken die Vanes doorzocht had. Ik lees precies de zin die ik niet wil lezen.

"wanneer, zij niet kiest, niet mate, of haar keuze veranderd zal zij haar wolf verliezen. Tot zij haar mate vind en het matingproces voltooid" stom boek. Ik gooi het op de grond. Ik zal nooit volledig mate. Niet zonder Taylor. Ik heb mijn keuze gemaakt. Alleen te laat. Ik ren naar mijn kamer en laat me daar vallen. Ik doe de deur op slot. Wie nam ik in de maling.

Ik kan geen luna zijn zonder mijn alpha..

ik kan geen pups krijgen zonder hem..

ik kan niet leven zonder hem..

ik kan niks doen zonder hem..

het heeft geen zin.. niet zonder hem..

Zou de hemel echt bestaan? Zo ja dan zie ik hem daar. Ik loop naar het bureau en pak een papier.

""Beste roedel,
Zoals jullie merken, heb ik jullie verlaten. Ik ben naar mijn mate gegaan. Ik ben Taylor gevolgd. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou gaan doen. Maar zonder hem.. nee. Het was mijn schuld. zonder mijn was hij daar nooit beschoten. Vanes en Jud. Jullie zijn geweldig. Vanes zorg goed voor Jacob. Ethan.. je vindt een nieuwe mate, dat staat in de boeken. En ouders.. Jullie hebben me een geweldig leven gegeven. En als jullie het niet erg vinden ga ik dat nu vieren met mijn mate. Ïf you're going through hell, keep going" zoals Churchill ooit al zei. Bedankt en sorry""

ik leg de pen neer en doe de brief in de envelop die ik al had klaar gelegd. Met het einde van al deze onzin loop ik naar mijn raam. maar ik draai me weg. "waar ben ik mee bezig?!" ik leg mijn brief in mijn bureau en ga op bed liggen. en viel in slaap. Ik droomde over Taylor. Hij zag er goed uit. En vredig. Zou hij nu rust hebben?

dagen,weken, en maanden gingen voorbij. Leven werd erger, en erger. Iedereen dacht dat ik blij was, dan ik het goed had. Jammer dat ik mijn eigen glimlach nog niet kan geloven. Vanes kwam voor de zoveelste keer de kamer in. "Wil je wat eten?" ik knik. Niet dat ik het daadwerkelijk ga eten. Ik gooi het straks gewoon weg. Maar ze mag dat natuurlijk niet weten. "Is er nog nieuws?" ze zet het bord op mijn bureau en schud haar hoofd. "Nee, wel weer een Roque attack. Alle andere Alpha's klagen er ook over.

Het is de legende. Ik dacht nu Taylor dood zou zijn.. niet dus... Vanes ziet mijn gezicht en verlaat de kamer. Het is zover. Taylor gaat niet terug komen. Hij komt echt niet. Ik pak de brief en leg hem op mijn bed. Ik loop naar het dak. Als ik hier spring dan moet ik wel dood zijn. Net op het moment dat ik wil springen hoor ik een korte gil. Jud staat achter me. Ze had waarschijnlijk de brief gezien. "Yue..?" ik gebaar haar weg te gaan. "Dit is niet de oplossing, het komt goed" ik lach, ze kijkt me verbaast aan. "Hij is dood! Mijn mate is dood!!" ze krimpt in een. Mijn stem bevat mijn alpha deel. "Ethan is je mate" ik wordt boos. "Je snapt niet, ik voel niks meer. Ik voel geen tinteling meer, ik ben langzaam stervende!"

ze kijkt me met grote ogen aan. Ik draai me om. Ik zie hem. Hij loop de bosjes uit. Ben ik al dood? Ik sla mijn hand voor mijn mond. Vanes rent het huis uit en rent naar hem toe. Hij is het echt. Jud ziet het ook. Ook zei is verbaast. Ik zag hem dood gaan, ik zag hem. Ik zie hem. Hem. Onze ogen kruizen. Hij schrikt als hij ziet wat ik van plan was. Ik wil terug lopen maar glij uit. Het is te laat. Ik ga mijn mate verliezen. Net als Romeo en Juliet. Beide tragisch dood gegaan. Net als ik zo zal gaan. Mijn leven vliegt voorbij.

ik zie mijn ouder weer voor me. Ik zie de date van mij en Ethan. Ik zie mezelf weer rennen door het bos. Maar zoals iedere ouder hoopt. Ik zie geen trouwdag, of kinderen. Waar iemands leven voorbij flits hoop je dat het lang duurt.Niet zo kort. Ik ben niet eens afgestudeerd. Maar mijn gedachte kunnen ieder moment worden onderbroken door de harde grond, die mijn al dode lichaam te moet gaat.