Peşinden gitmeliydim. Tıpkı ruhum gibi, onu bedenimle de takip etmeliydim. Kaybedemezdim.
Karanlığımı kaybedersem, ışığımı bulamazdım.
Haa, gerçektende asıl adı ne olabilirdi?
Merak ediyordum. Onu daha yakından tanımalıydım. Belki de benim gibi, onun da karanlığa ihtiyacı vardır. Ben onun, o benim Karanlığım olur muydu?
Dayanamayıp hastaneden çıkış yaptığı ânda, takip etmeye başladım.
Bu yolları hatırlıyordum.
Ve durdu.
Burası benim küçüklüğümde hep geldiğim bir yerdi.
Her kötü olduğumda, annemin yokluğunda sığınacağım yer burası olurdu.
Limanım gibiydi. Bende o limanın teknesi.
'' Tekneler Gibiyiz Bazen
Denizler üzerinde ki tekneler gibi, her birimiz.
Yaralansak da pes etmiyoruz.
Edersek, başka teknelerin kazanacağını biliyoruz.
İnsan misali.
Hiçbir zaman hedeflerimizden şaşmaz, rotamızı değişmeyiz.
Yanlış yollara sapacağımızı biliriz.
İşte hayat bu noktadan başlar.
Bir de bakmışsın, o istemediğin yola sapmışsın.
Bir saniyelik dalma yüzünden.
O küçücük bir saniye, belki de bütün hayatını değiştirir.
Hedefin değişir.
İnsanlar değişir.
Kendini hep aynı sansan da, sen değişirsin.
Kendine kabul ettiremezsin.
Gerçekleri görmen uzun bir yol, uzun bir zaman gerektirir.
Fakat o zamanda çok şey kaçırmış olursun.
Yalnızlığa boğulursun.
Yalnızlık, suda boğulursun da bir dakika içinde, bütün hayatın gözlerinin önünden geçer de kurtaranın olmaz ya, hah işte buna benzer.
Anlatacağın olmaz, anlayanın hiç olmaz.
Kimse yaşamadan bilemez.
Kimin ne olduğunu, neye dönüştüğünü.
Sen, sen ol.
Kimseye gereğinden fazla değer verme.
Vereceksen de tam ver.
İnsanlar, yalnızlıktan daha kötü ve bencil.
İnsanları tanıdıkça seversin, yalnızlığını.
Yalnızlık güzeldir, yalnız olunca.
Ah, bir de seviyesini aşmasa..''
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benim Maskem
Teen Fiction''Maskemi çıkarmak istemiyorum. Kim olduğumu öğrenmekten korkuyorum.'' Ben Araf, Cennet ile Cehennem arasında kalan sonsuz nokta kadar, yaşam ile ölüm arasında kalan tek nokta.
