''Sen kadın, karanlığımdan bu kadar çabuk vazgeçmemi nasıl sağlıyorsun bilemem ama iyi ki yapıyorsun. Benim; senin karanlığına da, aydınlığına da ihtiyacım var.''
Güneş'in Ağzından:
-Sinir bir sohbetin ardından telefonum çalmıştı. Korkuyordum. Çünkü arayan kişi, benim patronumdu. Onun pis işlerini yapıyordum. Pardon, kafama göre yapıyordum. Ben sadece o pis işleri temizlemekle meşgulüm. Neden mi, böyle patronla çalışıyorum? Hemen söyleyeyim, zorundayım.
Ailemin çok yakın dostu ve bize büyük bir maddi destek sağladığı için mecburum işte. Ve merak ettiğiniz konuşma;
''Buyrun?''
''Sana telefonlarımı hemen açmanı söylemedim mi?''
''Sadede gel, patron.''
''Verdiğim işi yapıyorsun, umarım. Oğluma daha yakın olmanı istiyorum.''
''Ne yapalım? Mecbur..''
''Yapmazsan olacakları biliyorsun, ölür...''
''Öl-ür-üm.''
''Aferin, Küçük Hanım. Çabuk öğrendin.''
Hayatımda ki en mutlu ân telefonu yüzüne kapatmak oldu. Yeehu. Öldürür möldürür ama çok eğlenceliydi. Kimi korkuttuğunu sanıyor? Halbuki yakında, benim karanlığımda boğulacağını daha bilmiyor. Neyse, artık yavaş yavaş öğreteceğiz. O adama her ne kadar bilmiş bilmiş cevap versem de, ailem için korkuyordum. Her ân ''çok az kaldı, bu iş bitecek'' diyerek kendimi teselli etmekten de sıkıldım. Bu yüzden ağlayacağımı bildiğim için oradan koşa koşa ayrıldım. Kimsenin beni görmesini istemiyordum. Özellikle de Araf'ın...
O, bana göre akıllı gibi görünse de, serserinin tekiydi. Sürekli bir şeyler kurcalıyordu. Ben, ona hayatını soruyor muyum? Hah, biliyorum da ondan..
Araf karşımda olunca, ağzımdan onunla ilgili şeyleri kaçırmaktan korkuyorum. Çoğu kez kendimi sıkıyorum.
O aklıma her gelişinde; not defterimi açıp, bir şeyler yazıyorum. İçine kapanık bir kız olduğumu biliyorsunuz.
''Ve o çocuk...
Beni merak etmekten başka bir işi yok mu? Ona çocuk diyorum çünkü gerçekten çocuk gibi davranıyor. Biraz olgun olsa, bütün Türkiye için yararı olurdu. Ukalanın teki. Tek yaptığı: laf, laf, laf. Tabii yine de onu korumalıyım. Belki bu işin sonunda ben yaralanacağım. Acı çekeceğim. Fakat son kez bile olsa, yardımımın dokunmasını istiyorum. Çünkü o, bu kötülükleri hak etmiyor. Çok iyi tanımasam bile, iyi niyetine inanıyorum. Beni şaşırtma, çocuk...''
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benim Maskem
Teen Fiction''Maskemi çıkarmak istemiyorum. Kim olduğumu öğrenmekten korkuyorum.'' Ben Araf, Cennet ile Cehennem arasında kalan sonsuz nokta kadar, yaşam ile ölüm arasında kalan tek nokta.
