Eceyle 12 senedir sevgiliydik ilk kez onu ailemle tanıştıracaktım Ece sadece dışarıda yemek yiyeceğimizi sanıyordu.Sürpriz olması için ona söylememiştim evden çıktım Eceyi almaya evine gittim herşeyin güzel olması için dua ediyordum. Güzelce arabaya bindik ben arabayı kullanmaya başlamıştım sonrasın da Ece üzgün bir şekilde şoyle dedi;
"Ben ben,ben ayrılmak istiyorum."
Ben ilk önce gülme kırızine girdim.Hala şoktaydım Eceye şöyle dedim;
"Şakanın sırası değil Ece."
İçimden ya şaka değilse diye düşünmemek elde değildi.Arabayı bir sağa bir sola ceviriyor deli gibi bağırıyordum. Ece korkudan beni sakinleştirmeye çalışıyordu.
"Sakin oll,nolur nollllurr."
Ece benim sakin olmam için bana yalvarıyordu.Sonrasını hatırlamıyordum gözümü hastanede açmıştım başımda ağlayan annem kardeşim ve babam vardı.
"Bana noldu annee,Ece nerede."
Annem ağlayarak "sonra konuşuruz bunları sen iyi misin?" dedi.
Annemin ağlamasına anlam verememiştim. Çok saçmaydı bana hiçbirsey olmamıştı ve annem ağlıyordu içimden ya Eceye birşey olduysa diye düşünüdüm. Annemlere beni yanlız bırakmalarını istemiştim onlarda odadan çıkmışlardı ben yataktan çıkarak Eceyi hastanede aramaya karar vermiştim Ece'nin annesini ve babasını bir kapının önünde ağlarken gördüm.Yanlarına gittiğimde annesi beni gördüğünde ağlayarak;
"senin yüzünden oldu, o kazada kızım değil sen ölseydin."dedi
