100 kişinin sığabileceği bir botta 250 kişiydik. Yanımda annem, babam ve kardeşim vardı. Kardeşimin elini bir asma ağacının yaşamak için duvara sıkıca sarıldığı gibi sımsıkı tutmuştum çünkü kardeşim engelliydi ve yürüyemiyordu. Kısaca yardıma muhtaçtı ve aramızda en endişelenen oydu. Artık anne ve babamın elinden hiçbir şey gelmiyordu ellerini açıp Allaha dua etmek dışında. Botumuz her dalgada sallanıyor her sallanmasında ayrı bir korku ve o korkuda benim gibi küçük çocuklarda çığlığı oluşturuyordu aslında burda en büyük rol anne ve babalarımıza düşüyordu, hem çocuklarını hem de kendilerini sakinleştirmek.
