Etrafa baktığımda yanımda çaresiz anne ve babalar, şuan bir parkta oynaması gerekirken bu uçsuz bucaksız denizin ortasında olan çocuklar ve her şeyden habersiz daha annelerinin kucağında kundakta bekleyen etrafına şaşkın şaşkın bakan çocuklar vardı. Etraftakilerle konuşunca onlarında bizden bir farkı yoktu, hepimiz aynı kaderi paylaşıyorduk, hepimiz o sımsıcak yataklarımızı, sevgi dolu yuvalarımızı bırakıpta gelmiştik. Yavaş yavaş bota alıştım ya da alışmak zorundaydım, babamdan duyduğum kadar yolculuğumuz bir hafta sürecekmiş galiba, bu çok kötü bir durum bir hafta daha bu sıkıntıları çekecektik ve en kötüsü de bu bir hafta içinde bazen aç kalacaktık, bazen uykusuz ve belki de çoğu kez ölüm tehlikesi atlatacaktık.
