Annemle birlikte birkaç kişinin de bottan kayışını görmüştüm. Annem yüzme bilmezdi ki. Yardım etmeleri gerekiyordu ama kimse yardım edecek güçte değildi. Bot dalgaların duruşuyla kendine geldi ve tekrar eski halini aldı. Herkes düşenlere bakıyordu ve oradakilerden biri de annemdi. Adeta kendimi paralıyordum hiç bırakmadığım kardeşimin elini bırakıp hışımla botun diğer ucuna geçtim. Herkes yardım yardım bekliyordu ama bot gideceği yöne doğru devam ediyordu. Sudakilerin ve en önemlisi annemin batışını izledik. Annem hiç çırpınmadı kabullenmişti sanki ölümü. Oğlu için canını vermişti eminim ki asla pişman değildi. Ama çığlıklarım ve gözyaşım dinmiyordu. Babam kardeşimi tutuyordu, ikisinin de acısını gözlerinden anlıyordum. Biz bu yola belki ölümü bile bile çıkmıştık ama nasıl anlatabilirdim ki. Annem yoktu ve bir daha olmayacaktı. O an içimde hiç duymadığım yaşayamadığım duygular vardı. Taşıyamayacak kadar ağırdı her şey. Gözümün kapanışını aldırmadan serbest bıraktım bedenimi...
